Όχι στην αυτοδικία

Παρακολουθώ συγκλονισμένος την υπόθεση με το βιτριόλι. Ως άνθρωπος. Ως επαγγελματίας δημοσιογράφος, όμως, είμαι υποχρεωμένος να ζητήσω από ορισμένους συναδέλφους μου να το πάρουν αλλιώς. Γιατί κάποιοι διακινούν τη θεωρία πως «κάτι είχε κάνει το θύμα και για αυτό δεν λέει ποιος το έκανε» κοκ, κινούμενοι στον παραλογισμό ότι προκάλεσε την επίθεση. Να το ξεκαθαρίσουμε: η αυτοδικία είναι εκτός νόμου! Τελεία και παύλα!

Δεν υπάρχει καμία εξαίρεση. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την επίθεση. Δεν είναι δυνατόν να πλησιάσουμε τη λογική των βιαστών, πχ, πως η κοπέλα φορούσε μίνι και τον προκάλεσε. Αυτά είναι αδιανόητα πράγματα. Εκτός πλαισίου λογικής και έννομης τάξης. Αν πρέπει να αλλάξει ο νόμος να δούμε τις περιπτώσεις. Δηλαδή, θα μπορούσε να δίνεται η δυνατότητα στους γονείς παιδιών που κακοποιήθηκαν να αποφασίσουν αυτοί για την τιμωρία των παιδεραστών. Αλλά και πάλι, μόνο σύμφωνα με τις προβλέψεις και τις ρήτρες ασφαλείας του νόμου. Αν όποιος υφίσταται μια ζημιά ή μια αδικία να παίρνει το βιτριόλι, η κοινωνία θα γίνει ζούγκλα.

Ειλικρινά δεν ξέρω το παρασκήνιο της συγκεκριμένης υπόθεσης. Μόνο ότι διαβάζω στα ρεπορτάζ των αστυνομικών συντακτών. Οι σχολιαστές, όμως, οφείλουν να είναι πολύ προσεκτικοί. Η ζωή ενός ανθρώπου έχει ουσιαστικά καταστραφεί. Κανείς δεν είχε το δικαίωμα να το αποφασίσει αυτό. Κανείς.

Σκεφτείτε σας παρακαλώ τις προσπάθειες που έγιναν για να μην ξεσπάσει βεντέτα στην Κρήτη μετά το διπλό φονικό. Οι κοινωνίες πρέπει να κοιτούν μπροστά. Οι άνθρωποι πρέπει να μαθαίνουν να ζουν με το παρελθόν τους. Αλλά δεν θα πρέπει να μεταφέρουν τα πάθη τους σε άλλα επίπεδα. Το μέτρο και η αυτοσυγκράτηση είναι τα μόνα όπλα απέναντι στα ένστικτα και τις παρορμήσεις μας. Και οφείλουμε όλοι να τα κρατούμε πάντα στο προσκήνιο.

Να μην υποκύπτουμε στον πειρασμό των ροζ λεπτομερειών και της προοπτικής να το παίζουμε όλοι δικαστές. Δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε ποτέ. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εκπαιδευτεί για αυτόν τον ρόλο και οι οποίοι λειτουργούν με συγκεκριμένους κανόνες και εντός ενός συστήματος αξιολόγησης και λογοδοσίας. Τα πράγματα είναι απλά και δεν έχουμε κανέναν λόγο να τα κάνουμε περίπλοκα, μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσουμε το κοινό ή για κερδίσουμε κάποια κλικ.

Και το κοινό θα πρέπει να «τιμωρεί» με την απόρριψη όσους κινούνται με αυτόν τον τρόπο. Και να επιβραβεύει εκείνους τους επαγγελματίες της ενημέρωσης και εκείνα τα μέσα που μένουν στα ουσιαστικά και μακριά από πειρασμούς, λαϊκισμούς και εύκολους εντυπωσιασμούς. Η ευθύνη είναι κοινή. Και ο κάθε ένας από εμάς, δημοσιογράφος, αναγνώστης ή τηλεθεατής έχει τον ρόλο του.