Οι αριστεροί δεν μπαίνουν στην πολιτική για να πλουτίσουν

Εκείνοι που ψέγουν τον κ. Παπαδημούλη δεν βρίσκουν κουβέντα να πουν για τα πάνω από 400 εκατομμύρια ευρώ, δανεικά και αγύριστα, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτό σημειώνει στο blog του στο pagenews.gr ο Σπύρος Γκουτζάνης. Τι τονίζει για τον «πλούτο» της Αριστεράς;

Μπορεί ένας αριστερός να είναι πλούσιος; Το ερώτημα δεν είναι καινούργιο, το επαναφέρουν από καιρό σε καιρό οι πολέμιοι της αριστεράς, φανερά ή κρυφά αντικομμουνιστές και το υιοθετούν οι αδαείς και οι ανόητοι. 

Αυτή την φορά επανήλθε με αφορμή τα πολλά σπίτια του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Παπαδημούλη.

Έχει ενδιαφέρον ότι οι ίδιοι που καταγγέλλουν ως ανήθικο τον πλούτο του Παπαδημούλη, που είναι βέβαια καθ’ όλα νόμιμος, δεν έχουν κουβέντα να πουν για τον πλουτισμό των άλλων ευρωβουλευτών ή τα μεγάλα δάνεια που έχουν. Ένας από αυτούς το είχε πει δημοσίως ότι έγινε ευρωβουλευτής για να ξεχρεώσει, ενώ έτερη συνάδελφό τους -ας μην πούμε ονόματα- έχει προσωπικό δανεισμό πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ. Εκείνοι που ψέγουν τον κ. Παπαδημούλη επίσης δεν βρίσκουν κουβέντα να πουν για τα πάνω από 400 εκατομμύρια ευρώ, δανεικά και αγύριστα, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. 

Είναι λοιπόν σαν να λένε όλοι αυτοί ότι  τα συστημικά κόμματα και οι εκπρόσωποί τους, είναι και νόμιμο και ηθικό να δανείζονται σε βάρος των φορολογουμένων, να πλουτίζουν από την πολιτική, γενικώς να κάνουν ότι θέλουν και ότι μπορούν, αρκεί να δηλώνουν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Αν όμως δηλώνουν κάτι άλλο και κυρίως ΚΚΕ ή ακόμη περισσότερο ΣΥΡΙΖΑ, αρχίζει ο ηθικός έλεγχος.

Ένας αριστερός λένε, όλοι αυτοί, δεν μπορεί να είναι πλούσιος. Γιατί άραγε;

Οι πολιτικοί αντίπαλοι και δη οι εχθροί των αριστερών θα καθορίσουν αν είναι σύμφωνο με την πολιτική ιδεολογία των αριστερών να είναι πλούσιοι; Γιατί θέμα ηθικής τίθεται μόνο από την στιγμή που οι αριστεροί παραβιάζουν τις δικές τους αριστερές ιδεολογικές αρχές. Συνεπώς καλό θα ήταν για να μην λένε ανοησίες ή να διαβάσουν κανένα αριστερό κείμενο ή να συζητήσουν με κάποιον που έχει διαβάσει. Από όσο γνωρίζω ο ένας από τους δύο ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού, ο Ένγκελς ήταν γόνος βιομηχανικής οικογένειας της εποχής. Καθόλου δεν αποποιήθηκε την τάξη του, αντίθετα ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις της οικογένειάς του και στήριζε οικονομικά και τον Μαρξ που ήταν μονίμως πένης.

Αλλά και στην συνέχεια αρκετές από τις προσωπικότητες του κομμουνιστικού κινήματος προέρχονταν από αστικές και μικροαστικές οικογένειες. Στα κείμενα των κλασσικών του μαρξισμού και των συνεχιστών τους δεν υπάρχει πουθενά αναφορά ότι οι κομμουνιστές και πολύ περισσότερο οι αριστεροί ή οι σοσιαλιστές θα πρέπει να δίνουν την περιουσία τους στους φτωχούς ή έστω στο κόμμα. 

Είναι δύο κατηγορίες ανθρώπων που διαδίδουν παρόμοιες ανοησίες, στα μέσα ενημέρωσης ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι πραγματικά άσχετοι που μπερδεύουν τον κομμουνισμό με τον χριστιανισμό και δεν καταλαβαίνουν ότι η εντολή “ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον ένα” είναι χριστιανική και όχι μαρξιστική, σοσιαλιστική ή κομμουνιστική. Δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν τα κείμενα του μαρξισμού αλλά καλύτερα να σιωπούν. Η δεύτερη κατηγορία είναι οι πονηροί που έτσι θα θολώσουν τα νερά και αναπαράγουν την παλιά αντικομμουνιστική προπαγάνδα. 

Πέρα από τους ανόητους και τους αντικομμουνιστές, το θεωρητικό ερώτημα θα μπορούσε να είναι, όχι αν οι αριστεροί μπορούν να είναι πλούσιοι (φυσικά και μπορούν, όρκο πενίας και φιλανθρωπίας έχουν πάρει οι χριστιανοί που δεν τον τηρούν και όχι οι αριστεροί) αλλά αν οι κομμουνιστές μπορούν να ανήκουν και να παραμένουν στην εκμεταλλευτική τάξη -με βάση τον ορισμό των σχέσεων παραγωγής και όχι της περιουσίας- την οποία αντιμάχονται με την πολιτική τους. Εν ολίγοις για να το πούμε απλά το μόνο ερώτημα είναι μπορεί ένας βιομήχανος που βασίζεται στη εκμετάλλευση των εργαζομένων, να είναι και κομμουνιστής, δηλαδή να αναπτύσσει δράση κατά της εκμετάλλευσης που ασκεί;

Είναι αυτονόητο ότι ένας κληρονόμος δεν αντιμετωπίζει παρόμοιο δίλημμα, εκείνος απλώς ξεκοκαλίζει μία περιουσία. 

Στην περίπτωση τώρα των βουλευτών και ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ή γενικά της Αριστεράς, απλώς δεν συνάδει με την δηλωμένη ιδεολογική τους ταυτότητα η επιδίωξη του προσωπικού πλουτισμού. Εν ολίγοις ένας αριστερός μπαίνει στην πολιτική για να υπηρετήσει τις ιδέες του και την κοινωνία -και φυσικά ζει σύμφωνα με τις δυνατότητές του-, αλλά δεν μπαίνει στην ευρωβουλή για να πλουτίσει, όπως κάνει ο συνάδελφός του από το δεξιό κόμμα.