Επιτέλους τέλος στα πλαστικά

Ξεκινώντας θα ήθελα να κάνω την αυτοκριτική μου. Όταν τέθηκε το θέμα για τις σακούλες και τα καλαμάκια ήμουν αρνητικός. Θεωρούσα την όλη συζήτηση υπερβολική και ανεπαρκές το μέτρο της χρέωσης για τις σακούλες. Ομολογώ πως είχαν άγνοια της πραγματικής έκτασης του προβλήματος.

Προχθές ένας φίλος, που συμμετέχει σε διεθνή προγράμματα καθαρισμού (είναι επαγγελματίας δύτης), μου έδειξε φωτογραφίες και βίντεο που είχε στο κινητό του. Τεράστιες εκτάσεις με τα πλαστικά σαν δίχτυα! Αμέτρητα νεκρά ψάρια. Χελώνες εγκλωβισμένες. Παραλίες καλυμμένες από πλαστικά. Πραγματική θλίψη. Από σήμερα, λοιπόν, αποφάσισα να κόψω τις πλαστικές σακούλες. Αγόρασα δύο πάνινες και πήγα στην ανακύκλωση ότι πλαστικό είχα στο σπίτι. Προφανώς κομμένο και το καλαμάκι με τον καφέ. Μια χαρά μπορώ να τον πιω και από το ποτήρι. Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω. Η μόλυνση των θαλασσών είναι ένα πρόβλημα εξίσου σημαντικό με την κλιματική αλλαγή. Άλλωστε την επηρεάζει και επηρεάζεται από αυτή. Και οι επιπτώσεις της μόλυνσης στη διατροφική αλυσίδα που καταλήγει στον άνθρωπο είναι ένας ακόμη λόγος ευαισθητοποίησης.

Πραγματικά βλέποντας το υλικό του φίλου και πρώην συναδέλφου ένιωσα θύμα της προπαγάνδας όλων εκείνων που υποβαθμίζουν τις περιβαλλοντικές προκλήσεις τους 21ου αιώνα. Για την ακρίβεια κατάλαβα πως ουσιαστικά για ψυχολογικούς λόγους είχα άρνηση να δεχθώ τον «πόλεμο» που θα πρέπει να δώσει η ανθρωπότητα για να μην γίνει αβίωτη η κατάσταση στον πλανήτη. Για να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές αυτή την υπέροχη φύση που εμείς παραλάβαμε από τους προηγούμενους. Τη φύση που μας γέννησε και μας επέτρεψε να αναπτύξουμε τον πολιτισμό μας. Προφανώς και δεν πρόκειται να περάσω στο άλλο άκρο.

Να αναθεωρήσουμε στάσεις και συμπεριφορές

Έχω δηλώσει ό,τι δεν μπορώ τους φανατισμούς. Αλλά, θα πρέπει όλοι να αναθεωρήσουμε στάσεις και συμπεριφορές. Ακόμη και εμείς που θεωρούμε τους εαυτούς μας ευαίσθητους, ενημερωμένους και υποψιασμένους. Όλοι μας μπορούμε να κάνουμε από κάτι παραπάνω. Και αυτό το κάτι παραπάνω είναι που θα κάνει τη διαφορά. Όπως ένα καλαμάκι λιγότερο. Μια σακούλα που δε θα φθάσει ποτέ στην παραγωγή. Ίσως είναι η διαφορά ανάμεσα στη ζωή ή τον θάνατο ενός πλάσματος εκατομμύρια μίλια μακριά μας. Γιατί η μόλυνση δεν έχει σύνορα. Δεν υπάρχει παράδεισος και κόλαση. Και τα δύο είναι εδώ. Και είναι στο χέρι μας, ως ένα βαθμό βεβαίως, για να αποφασίσουμε που θα ζήσουμε.

Μπορούμε να το κάνουμε ξεκινώντας από τα μικρά και απλά πράγματα. Δεν χρειάζονται μεγάλες αποφάσεις. Απλές αλλαγές στις καθημερινές συνήθειες είναι αρκετές. Βέβαια, θα πρέπει και η Πολιτεία να παίξει τον δικό της ρόλο. Δεν έχει νόημα το να πληρώνουμε τις σακούλες. Δεν έχει τιμή η ζωή. Πρέπει να απαγορευτούν. Δεν υπάρχει δε γίνεται. Δεν υπάρχει δε μπορούμε. Χρειάζεται απλά βούληση και χρόνος, ώστε να αναπτυχθεί και να εδραιωθεί η νέα συνήθεια. Μια νέα ανθρώπινη ρουτίνα, φιλική στο περιβάλλον. Για έναν κόσμο χωρίς πλαστικό. Μπορούμε να το απολαμβάνουμε στα μουσεία. Όχι στις θάλασσες.