Νέοι θεσμοί στην εκπαίδευση…

Είναι προφανές πως το δημόσιο σχολείο δεν είναι αρκετό και ό,τι το ιδιωτικό από μόνο του δε μπορεί. Προσωπικά ανήκω σε εκείνους οι οποίοι πιστεύουν ό,τι η Παιδεία είναι πολύ σημαντική για να είναι εμπορικό προϊόν ή αποκλειστικά δημόσιο αγαθό. Πιστεύω σε ένα υβρίδιο όπου κάποια πράγματα είναι δημόσια και κάποια ιδιωτικά. Θεωρώ ότι η συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα μπορεί να εγγυηθεί διαφάνεια, ποιότητα και πρόσβαση σε όλους. Αναμένω χρόνια για να δω ξενόγλωσσα μεταπτυχιακά στα ελληνικά πανεπιστήμια με δίδακτρα ώστε να μπορούν να σπουδάσουν στην υπέροχη χώρα μας νέοι από ολόκληρο τον κόσμο. Μπολιάζοντας την Ελλάδα με τις κουλτούρες τους και φέροντας στα κρατικά ταμεία πολύτιμους πόρους. Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω για την ευκαιρία που έχουμε να γίνουμε παγκόσμιο εκπαιδευτικό κέντρο. Η άλλη επιλογή είναι γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης που λέγαμε παλιά. Τον πετύχαμε αυτόν τον στόχο, αλλά ήρθε ο κορωνοϊός και μας έδειξε πως ο τουρισμός δεν είναι ο μήνας που τρέφει τους έντεκα. Όχι κάθε χρόνο τουλάχιστον.

Εκτός από τα ξενόγλωσσα μεταπτυχιακά ειλικρινά θεωρώ απαραίτητα και τα μικτά σχολεία. Όπου θα φοιτούν νέοι και νέες με υποτροφίες και άλλοι με δίδακτρα, εφόσον ανταποκρίνονται στα ποιοτικά κριτήρια. Χωρίς καμία έκπτωση στην αξιοκρατία και χωρίς μπάρμπα στην Κορώνη για τις υποτροφίες. Επαναλαμβάνω ό,τι η εκπαίδευση είναι μια πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αντιμετωπίζουμε με τις ιδεοληψίες τους παρελθόντος. Δέχομαι και την απόρριψη των δικών μου θέσεων. Δε θα έχω κανένα πρόβλημα να αλλάξω γνώμη αν κάποιος μου εξηγήσει το γιατί. Αλλά με αντιπρόταση. Με μία νέα ιδέα που θα οδηγεί αυτή τα πράγματα μπροστά. Γιατί δε με ενδιαφέρει το μέσο, αλλά ο στόχος. Ώστε η κοινωνία μας να γίνει καλύτερη και η οικονομία πιο παραγωγική. Με πολίτες ενημερωμένους και παίκτες στο παιχνίδι της ανάπτυξης. Η πανδημία έδειξε πως η χώρα μας παραμένει στην πλευρά τους φωτός. Άντεξε εκεί που γονάτισαν υπερδυνάμεις. Και την επόμενη μέρα δείχνει μέθοδο και σοβαρότητα. Οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί δε μπορούμε να τολμήσουμε αλλαγές στην οικονομία, την Παιδεία και το κράτος.

Για το κράτος έγραφα χθες. Για τους δημοσίους υπαλλήλους για την ακρίβεια. Ειλικρινά θέλω να κατανοήσετε πως στηρίζω απόλυτα τον ρόλο τους. Μόνο που στο δικό μου μυαλό είναι λειτουργοί, όχι υπάλληλοι. Είναι συνεργάτες. θεωρώ ότι έχει έρθει η ώρα να περάσει στην ιστορία ο διαχωρισμός των εργαζομένων. Δημόσιοι και ιδιωτικοί εργαζόμενοι, μισθωτοί και ελεύθεροι επαγγελματίες πρέπει να δουλεύουν με τους ίδιους κανόνες. Για τη φορολογία και την ασφάλιση.Γιατί με παράθυρα και εξαιρέσεις καμία κοινωνία δεν μπορεί να πάει μπροστά. Και σίγουρα όχι με τις συνθήκες του 21ου αιώνα.