Δεν ξεχνώ

Ο Σπύρος Γκουτζάνης στο νέο του blog στο pagenews.gr γράφει για την εισβολή στην Κύπρο και για τα λάθη που συνεχίζουν να κάνουν 46 χρόνια τώρα οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας απέναντι στην Τουρκία, ενώ υπενθυμίζει ότι «διαχρονικά απέναντι στο ελληνικό έθνος οι Τούρκοι έχουν κερδίσει μόνο όταν στην Ελλάδα υπάρχουν προδοτικές κυβερνήσεις και συνθήκες διχασμού».

Τα γεγονότα της 20 Ιουλίου 1974 της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο προκαλούν θλίψη και οργή, κι ας πέρασαν 46 χρόνια, προσφέρονται όμως και για κάποια συμπεράσματα. Το βασικότερο είναι ότι την μεγαλύτερη εθνική καταστροφή μετά το 1922 ο ελληνισμός την υπέστη όταν στην κυβέρνηση της Ελλάδας ήταν η “εθνοσωτήριος” ακροδεξιά κυβέρνηση. Ήταν ο “Αττίλας 1”. Το κακό ολοκληρώθηκε με τον Αττίλα 2, όταν στην κυβέρνηση ήταν μία δεξιά κυβέρνηση που ο επικεφαλής της όμως έκρινε ότι “η Κύπρος κείται μακράν”.

Στην εισβολή υπήρξαν αιχμάλωτοι που μεταφέρθηκαν στο εσωτερικό της Τουρκίας. Είναι ντροπή για τις ελληνικές κυβερνήσεις ότι για 46 χρόνια δεν κατάφεραν να οργανώσουν την απελευθέρωση και επιστροφή τους. Οι Κύπριες μητέρες των εξαφανισθέντων, αντιμετωπίζονταν σαν ενόχληση όταν στέκονταν μαυροφορεμένες με τις φωτογραφίες των παιδιών τους έξω από επίσημες συναντήσεις, για να υπενθυμίζουν στους Έλληνες πρωθυπουργούς τι δεν πρέπει να ξεχνούν όταν “συζητούσαν με τους Τούρκους ομολόγους τους σε καλό κλίμα”. Ντροπή.

Προδοσία

Τον Ιούλιο του 1974 οι τουρκικές δυνάμεις στη πραγματικότητα δεν έκαναν πολεμική επιχείρηση, στρατιωτικό περίπατο έκαναν. Στην έναρξη της επιχείρησης και στις πρώτες ώρες της απόβασης -που στρατιωτικά είναι οι καθοριστικές μέχρι να δημιουργηθούν τα προγεφυρώματα και να μεταφερθεί στρατός- δεν υπήρξε από την πλευρά των, θεωρητικώς αμυνομένων, καμία απολύτως αντίδραση.

Οι 40.000 τούρκοι στρατιώτες με κάλυψη της αεροπορίας απλώς κατέβηκαν και πήραν τις προβλεπόμενες θέσεις για την κατοχή του νησιού. Οι “γενναίοι” αυτοί Τούρκοι στρατιώτες είχαν να αντιμετωπίσουν άοπλους ανθρώπους, γυναίκες, γέρους και παιδιά και έδειξαν τον χαρακτήρα του έθνους τους, λεηλασίες, δολοφονίες, βιασμοί βασανιστήρια. Γι αυτό και πέτυχε η απόβασή τους, επειδή είχαν απέναντί τους άοπλους πολίτες. Γενικότερα μόνο σε τέτοιες συνθήκες τα πηγαίνει καλά ο τουρκικός στρατός.

Ο καταστροφικός ρόλος της χούντας

Η χουντική κυβέρνηση των Αθηνών έλεγε ότι πρόκειται για άσκηση γιατί σύμφωνα με μία εκδοχή των γεγονότων αυτή την διαβεβαίωση είχε ο δικτάτορας από τις αμερικανικές υπηρεσίες. Προηγουμένως βέβαια η ίδια κυβέρνηση είχε φροντίσει να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από το νησί και να οργανώσει ένα πραξικόπημα παρωδία κατά του Μακάριου ώστε να δώσει το πρόσχημα στην Άγκυρα να επέμβει ως πρστάτιδα δύναμη.

Το γελοίον του πράγματος είναι ότι η στρατιωτική κυβέρνηση των Αθηνών δεν μπόρεσε να οργανώσει ούτε καν επιστράτευση, ώστε να διαχειριστεί πολιτικά την απειλή μίας γενικευμένης πολεμικής αντίδρασης και να μειώσει τις απώλειες. Για να αποδειχθεί περίτρανα ότι η χουντική κυβέρνηση όπως και εκείνες που προηγήθηκαν καμία μέριμνα για το έθνος δεν είχαν. Καπηλεία της ιστορίας και των συμβόλων έκαναν για να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς εκμετάλλευσης, εναντίον της δημοκρατικής έκφρασης του ελληνικού λαού. Είναι θλιβερό ότι τώρα μία εκλεγμένη και απόλυτα νομιμοποιημένη κυβέρνηση, ακολουθεί πολιτικές διχασμού ποινικοποιώντας την πολιτική δράση του φορέα που εκφράζει τον μισό ελληνικό πληθυσμό.

Η ελληνική κυβέρνηση δείχνει να μην έχει διδαχθεί (για να είμαστε δίκαιοι όπως και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις), τίποτε από το παρελθόν και να ακολουθεί έναντι της Τουρκίας πολιτική κατευνασμού.

Ακόμη και στα τωρινά τους μηνύματα μιλούν για διάλογο και σεβασμό του διεθνούς δικαίου από τους Τούρκους, τόσο για την επίλυση του Κυπριακού όσο και για την διευθέτηση των ελληνοτουρκικών. Επίσης επικαλούνται την Ευρωπαική Ένωση που όχι απλώς λέει “βρείτε τα” αλλά οργανώνει και μεσολάβηση “για να τα βρουν η Ελλάδα και η Τουρκία”. Από μόνη της αυτή η στρατηγική οδηγεί σε περαιτέρω υποχωρήσεις της Ελλάδας και νομιμοποίηση των τουρκικών διεκδικήσεων.

ΥΓ. Διαχρονικά απέναντι στο ελληνικό έθνος οι Τούρκοι έχουν κερδίσει μόνο όταν στην Ελλάδα υπάρχουν προδοτικές κυβερνήσεις και συνθήκες διχασμού. Μην ξεχνούμε ότι από το ελληνικό έθνος ξεκίνησε η διάλυση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το 1821, συνεχίστηκε με την απελευθέρωση των ελληνικών εδαφών όλο τον επόμενο αιώνα, και γράφτηκε η τελευταία πράξη όταν ο ελληνικός στρατός έφθασε έξω από την Άγκυρα το 1922. Μπορεί αυτά να τα ξεχνούν οι δικές μας φοβικές και εθελόδουλες ηγεσίες, δεν το ξεχνούν όμως οι Τούρκοι.