Χρήσιμα διδάγματα – Οι εχθρικές χώρες πρέπει να αναγνωρίζονται ως τέτοιες – Οι ψευδαισθήσεις δεν βοηθούν

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης στο νέο του blog στο pagenews.gr γράφει για την αντιμετώπιση από τη μεριά της ΕΕ γενικά και ειδικά της Γερμανίας στην τωρινή ελληνοτουρκική κρίση. Επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι «η Γερμανία δεν είναι μια "φιλική" χώρα, ποτέ δεν ήταν, διότι τα συμφέροντά της είναι ετεροβαρώς προσδιορισμένα υπέρ της Τουρκίας και έτσι θα λειτουργεί».

Αυτά που συμβαίνουν στην κρίση με την Τουρκία αλλά και όσα αποκαλύπτονται με αφορμή αυτή είναι εξόχως διδακτικά. Ένα από αυτά είναι ότι ο πολυμερής οργανισμός που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από το περιεχόμενο του τίτλου του. Όπως εξελίσσεται ούτε Ευρωπαϊκή θυμίζει, ούτε πολύ περισσότερο Ένωση.

Ας δούμε ενδεικτικά. Η Γερμανία ως έχουσα την εκ περιτροπής προεδρία της ΕΕ, αντί να λειτουργήσει θεσμικά και πολιτικά ως τέτοια, αφενός σήκωσε για μία ακόμα φορά ασπίδα προστασίας της Τουρκίας για τις παρανομίες της και την πολυεπίπεδη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου εις βάρος κρατών – μελών, αφετέρου προσπάθησε να παγιδέψει την Ελλάδα προκειμένου να την παρασύρει σε «σημαδεμένο» διάλογο με την Τουρκία. Με την τουρκική ατζέντα βέβαια. Ταυτόχρονα επιχείρησε να αδρανοποιήσει οποιαδήποτε ελληνική κίνηση για την άσκηση νόμιμων κυριαρχικών δικαιωμάτων! Γι’ αυτό η ελληνική κυβέρνηση, σοφά ποιούσα, δεν ενημέρωσε το Βερολίνο για την υπογραφή Συμφωνίας με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ.

Η γερμανική δυσφορία για την οριοθέτηση, πρωτοφανής ως συμπεριφορά διότι είναι αδιανόητο χώρα της ΕΕ και μάλιστα η προεδρεύουσα να δυσανασχετεί επειδή μέλος της ΕΕ οριοθετεί νόμιμα ΑΟΖ με τρίτο κράτος, επιβεβαιώνει την κυβερνητική επιλογή να κρατήσει το σκοτάδι τους Γερμανούς για τη συμφωνία διότι είναι σίγουρο ότι θα έκαναν τα πάντα για να την υπονομεύσουν.

Το γεγονός δε ότι στην έκτακτη Σύνοδο υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ η Γερμανία μπλόκαρε την ελληνική πρόταση για προσχέδιο συμπερασμάτων στο οποίο καταδικαζόταν η παράνομη δραστηριότητα της Τουρκίας στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και στην κυπριακή ΑΟΖ και επίσης χαιρετιζόταν εκ μέρους της ΕΕ η οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών με την Αίγυπτο, αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει περίπτωση το Βερολίνο να ασκήσει πολιτική ούτε στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, ούτε στη βάση του Διεθνούς Δικαίου. Άρα όχι απλά δεν έχει κανένα νόημα η γερμανική διαμεσολάβηση, αλλά είναι και επικίνδυνη διότι στόχος της είναι να εξωραΐσει την Τουρκία και να την προφυλάξει από τις κυρώσεις, πιέζοντας παράλληλα την Ελλάδα να διαπραγματευτεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα.

Οι Γερμανοί εμμένοντας στον διάλογο Ελλάδας – Τουρκίας «δείχνουν» έναρξη των συζητήσεων μετά την 23η Αυγούστου, όταν δηλαδή θα λήξει η παράνομη τουρκική NAVTEX με την οποία δεσμεύει τμήμα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας για έρευνες… Το Βερολίνο λέει δηλαδή, «αφήστε τους Τούρκους να ολοκληρώσουν την παραβίαση της υφαλοκρηπίδας σας και μετά συζητήστε μαζί τους για τις διεκδικήσεις τους».

Η Άγκυρα εν τω μεταξύ εξέδωσε νέα NAVTEX για γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά η Γερμανία θεωρεί ότι ούτε αυτό είναι λόγος ευρωπαϊκής αντίδρασης. Αυτά που γίνονται απροσχημάτιστα είναι, όπως προαναφέρθηκε, άκρως διδακτικά διότι δείχνουν – για όσους δεν το είχαν καταλάβει ακόμα – τι μπορούμε να περιμένουμε και τι όχι στις εθνικές υποθέσεις από τους εμπλεκόμενους παράγοντες. Είναι ανεπίτρεπτο να συνεχίσει να κινείται το πολιτικό σύστημα με ανυπόστατες παραδοχές και απλουστεύσεις του τύπου «επειδή η Γερμανία είναι ευρωπαϊκή χώρα θα λειτουργήσει στη βάση των ευρωπαϊκών αξιών και του Διεθνούς Δικαίου», «τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά», «η ελληνική ΑΟΖ είναι και ευρωπαϊκή» και διάφορα άλλα χαριτωμένα και γλυκανάλατα που δεν έχουν καμία σχέση με τον κυνισμό που επικρατεί στην αρένα των διεθνών σχέσεων.

Η Γερμανία δεν είναι μια «φιλική» χώρα, ποτέ δεν ήταν, διότι τα συμφέροντά της είναι ετεροβαρώς προσδιορισμένα υπέρ της Τουρκίας και έτσι θα λειτουργεί. Εξελίσσεται, για ακόμη φορά στη ιστορία της, σε ένα κράτος εχθρικό και επικίνδυνο για τα ελληνικά συμφέροντα αλλά και για την Ευρώπη στο σύνολό της.

Ευτυχώς η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δείχνει να αντιλαμβάνεται, πλέον, διαφορετικά τα πράγματα, εμφανίζοντας σημάδια διόρθωσης πολιτικών και δογμάτων που ταλαιπώρησαν και επιβάρυναν τη χώρα μεταπολιτευτικά. Αν επιμείνει, παρά τις πιέσεις, ενσωματώνοντας και υλοποιώντας την αλλαγή παραδείγματος (υπάρχει δρόμος ακόμα, αλλά η κατεύθυνση είναι σωστή), αποβάλλοντας στοιχεία, πρόσωπα και αντιλήψεις που συνεχίζουν να αποτελούν τροχοπέδη, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να αλλάξουμε σελίδα. Όχι εύκολα γιατί τα «συστήματα» αντιδρούν, αλλά τίποτα δεν είναι εύκολο. Ιδίως όταν πρέπει να ανατραπούν αγκυλώσεις και θύλακες εξάρτησης πέντε δεκαετιών. Θα επανέλθουμε με τους άλλους κρατικούς δρώντες της μεγάλης παρτίδας.