Το «ακλόνητο» επιχείρημα Αμερικανών και Ευρωπαίων για την απροθυμία τους να αποφασίσουν σκληρά μέτρα κατά της «απείθαρχης» Τουρκίας, είναι ότι πρέπει πάση θυσία να παραμείνει στην… αγκαλιά της Δύσης και να απομακρυνθεί από τη Ρωσία.
Θέλει να παραμείνει η Τουρκία «δεμένη» στο άρμα της Δύσης; Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με βεβαιότητα. Τι θα γίνει αν οι ΗΠΑ πρωτίστως και οι Ευρωπαίοι αποφασίσουν επιτέλους να συμπεριφερθούν στην Τουρκία, όπως της αξίζει; Στην Ελλάδα τέτοια ερωτήματα είναι μάλλον απαγορευμένα. Μια ανάλυση του Forbes πάντως θέτει το ζήτημα, με το ερώτημα για το τι πρέπει να κάνει ο Μπάιντεν με την Τουρκία.
Υπενθυμίζει ότι στη μοναδική περίπτωση που ο πρόεδρος Τραμπ αποφάσισε να πιέσει τον Ερντογάν, εκείνος υποχώρησε ατάκτως. Ήταν η υπόθεση με την αποφυλάκιση του πάστορα Μπράνσον. Ο Τραμπ που «έπινε νερό» στο όνομα του Ερντογάν άσκησε πίεση για την απελευθέρωση του και οι επιπτώσεις στην τουρκική οικονομία, οδήγησαν σε άμεση υποχώρηση.
Επισημαίνει τη σχέση Ρωσίας και Τουρκίας η οποία σε κάποιες περιπτώσεις είναι «συγκρουσιακή». Ωστόσο Πούτιν και Ερντογάν επιχειρούν όπως αναφέρεται στην ανάλυση του Forbes, να προσφέρουν στους πολίτες τις «αυτοκρατορικές νοσταλγίες» και να κυριαρχήσουν σε περιοχές με σημαντικούς πετρελαϊκούς πόρους, όπως η Λιβύη και το Αζερμπαϊτζάν. Αυτό επιβάλλει στις ΗΠΑ να κάνουν δύσκολη τη ζωή του Ερντογάν και κατ’ επέκταση του Πούτιν.
«Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος είναι εδώ», επισημαίνεται και οι ΗΠΑ πρέπει να συμμετάσχουν και να αποφασίσουν τι θα κάνουν με την Τουρκία και με την ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. «Ο ιστορικός ρόλος της Άγκυρας στη συμμαχία ήταν να λειτουργήσει ως προστατευτικό τείχος μεταξύ της σοβιετικής δύναμης και της εκτεθειμένης και πλούσιας σε πετρέλαιο Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου».
«Οι καιροί έχουν αλλάξει. Το πετρέλαιο σύντομα θα χάσει την πρωταρχική στρατηγική του σημασία, ακόμη και για την Ευρώπη. Επομένως, η Μέση Ανατολή έχει μικρότερη σημασία, όπως και ο ρόλος της Τουρκίας». Το μοναδικό πρόβλημα που αναγνωρίζει η ανάλυση του Forbes, είναι η απειλή των προσφύγων που μπορεί να χρησιμοποιήσει η Τουρκία, αλλά θεωρεί το πρόβλημα διαχειρίσιμο.