Όταν η Ευρώπη τα κάνει σκ@τ@

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης στο νέο του blog στο pagenews.gr γράφει για την αποτυχημένη διαχείριση των εμβολίων από την ΕΕ. Τη συγκρίνει με τις προηγούμενες αποτυχίες της στο μεταναστευτικό και στην οικονομική κρίση.

Η αποτυχημένη διαχείριση της υπόθεσης των εμβολίων από την Κομισιόν επιβεβαίωσε κάτι που έχει διαπιστωθεί επανειλημμένως. Στις μείζονες κρίσεις η ΕΕ, όπως χαρακτηριστικά είπε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Όλαφ Σόλτς για τον χειρισμό από την Κομισιόν της προμήθειας των εμβολίων, τα κάνει «σκ@τ@».

Δεν είναι η πρώτη φορά. Και στο μεταναστευτικό έτσι τα έχει κάνει και στην προηγούμενη οικονομική κρίση επίσης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τέσσερις Ευρωπαίοι ηγέτες, οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας της Τσεχίας και της Δανίας, Κυριάκος Μητσοτάκης, Αντρέι Μπάμπις, Μέτε Φρέντρισκεν και ο Αυστριακός Καγκελάριος Σεμπάστιαν Κουρτς έστειλαν επιστολή προς την επικεφαλής της Κομισιόν, όπου με εύσχημο τρόπο της λένε να μην τα κάνει και με τα νέα εμβόλια όπως είπε ο Σόλτς. «Κάνουμε έκκληση για έγκαιρο διάλογο στο πιο υψηλό επίπεδο. Ο χρόνος είναι ουσιώδους σημασίας.

Ως εκ τούτου, πρέπει να διατηρήσουμε την ταχύτητα στις διαπραγματεύσεις για συμβόλαια με όλους τους εκπροσώπους νέων υποσχόμενων εμβολίων, όπως για παράδειγμα της Novavax η οποία μόλις ανακοίνωσε υψηλή αποτελεσματικότητα για το εμβόλιό της ή τη Valneva, με την οποία η Επιτροπή ολοκλήρωσε επίσης διερευνητικές συνομιλίες. Και είναι περιττό να αναφέρουμε ότι η έγκριση όλων των νέων εμβολίων θα πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν ταχύτερα, τηρώντας ταυτόχρονα τις απαραίτητες απαιτήσεις υγείας».

Ευγενικά της λένε να μην τα ξανακάνει σκ@τ@.

Βέβαια η περίπτωση των εμβολίων δεν είναι όπως άλλες όπου η παροιμιώδης κωλυσιεργία της ΕΕ έχει μεν συνέπειες αλλά όχι τόσο θανατηφόρες όπως στην υπόθεση του Covid-19. Διότι οι παλινωδίες στη διαχείριση της πανδημίας έχουν ως αποτέλεσμα χιλιάδες θανάτους πανευρωπαϊκά. Υπάρχουν εξάλλου και οι παράπλευρες απώλειες, από την καταστροφή της οικονομίας, οι οποίες είναι εξίσου βαριές. Όπως είχε πει ο Μάριο Ντράγκι η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση από τον Β’ ΠΠ.

Και τι κάνει για αυτό; Συζητάει σχεδόν ένα χρόνο τώρα για το Ταμείο Ανάκαμψης του οποίου τα ποσά «κουρεύτηκαν» σε σχέση με τις αρχικές προβλέψεις διότι σε κάποιους φαινόντουσαν πολλά, μετά άλλαξε η αναλογία επιδοτήσεων-δανείων διότι πάλι οι επιδοτήσεις σε κάποιους (στους ίδιους) φαινόντουσαν πολλές και τελικά τα κονδύλια δεν έχουν διατεθεί ακόμα.

Στην καλύτερη περίπτωση θα αρχίσουν να δίνονται στις χώρες από το δεύτερο εξάμηνο του χρόνου. Όταν δηλαδή το τρίτο κύμα της πανδημίας θα έχει σαρώσει και όσες επιχειρήσεις στη Ευρώπη έμειναν ανοιχτές έστω και φυτοζωώντας. Κοινώς, πάλι σκ@τ@ θα τα κάνει.

Εν τω μεταξύ οι ΗΠΑ έχουν ρίξει ξανά και ξανά τρισεκατομμύρια δολάρια στην οικονομία τους. Γι’ αυτό η Αμερική παρά τα προβλήματά της παραμένει υπερδύναμη και η Ευρώπη δεν θα γίνει ποτέ.

Επειδή όμως όλα αυτά προσφέρονται για εξαγωγή συμπερασμάτων – δίχως να αμφισβητείται η χρησιμότητα της συμμετοχής μας στην ΕΕ – καλό είναι να γνωρίζουμε τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να περιμένουμε από την Ευρώπη. Τόσο στην περίπτωση του μεταναστευτικού όσο και στην κρίση με την Τουρκία, επαναλαμβάνω χωρίς να μηδενίζουμε τις δυνατότητες που υπάρχουν για χειρισμούς εντός, έχουμε μεγάλη (και πικρή) εμπειρία. Ας μην αναφερθούμε στα Μνημόνια.

Όλα αυτά λοιπόν υπομνύουν την κρισιμότητα και χρησιμότητα του εθνικού σχεδιασμού στη βάση διμερών ή πολυμερών συνεννοήσεων και συνεργασιών εντός η εκτός των Ενώσεων ή Οργανισμών που συμμετέχει μία χώρα.

Να υπενθυμίσουμε, σε ό,τι αφορά γενικώς στην αξία των εθνικών αντανακλαστικών για χώρες εντός κι εκτός ΕΕ, ότι την απόπειρα εισβολής στον Έβρο και την επίθεση της Τουρκίας στο Αιγαίο τις αντιμετωπίσαμε μόνοι μας χωρίς την ΕΕ, ότι τα εμβόλια στο Ισραήλ τα εξασφάλισε η Μοσάντ, ότι η Ουγγαρία αγόρασε το ρωσικό εμβόλιο χωρίς να ρωτήσει κανέναν, ότι η Πολωνία δεν δέχεται κανέναν μετανάστη παρά τις απειλές της Κομισιόν, ότι εντέλει η Βρετανία έφυγε από την ΕΕ για να αποφασίζει μόνη της. Και άλλα πολλά. Απλά τα υπενθυμίζουμε διότι είναι βέβαιο ότι η ΕΕ θα τα ξανακάνει σκ@τ@. Ας πούμε στη Σύνοδο του Μαρτίου.