Ποια Τουρκία; Η ΕΕ παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο ως εταίρος του Ερντογάν

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης στο blog στο pagenews.gr αναφέρεται σε παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου όχι μόνο από τον Ερντογάν, αλλά και από την ίδια την ΕΕ.

Η Ελλάδα επικαλείται και ορθώς το Διεθνές Δίκαιο έναντι των παράνομων τουρκικών διεκδικήσεων απαιτώντας συμμόρφωση της Άγκυρας, απαίτηση που πολιτικά έχει αποδέκτες εταίρους και συμμάχους ώστε να ασκηθεί εκ μέρους τους η ανάλογη πίεση. Είτε με τη λήψη μέτρων και την επιβολή κυρώσεων είτε με το πάγωμα θετικών αποφάσεων που ενδιαφέρουν την Τουρκία.

Η χώρα μας ωστόσο βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με ένα φαινόμενο πρωτοφανές στην ιστορία της ΕΕ, για το οποίο είναι υποχρεωμένη να διαμορφώσει πολιτική διαχείρισής του: Την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου από την ίδια την ΕΕ με ευθύνη και πρωτοβουλία κυρίως της Γερμανίας η οποία εξελίσσεται σε ασύδοτο παράγοντα αμοραλισμού.

Παρά τη διαρκή παραβίαση κάθε πτυχής του Διεθνούς Δικαίου από την Τουρκία, είτε με τα όσα γίνονται στο εσωτερικό της όπου στην πραγματικότητα η δημοκρατία έχει καταλυθεί και οι φυλακές είναι γεμάτες με δεκάδες χιλιάδες «αντιφρονούντες», πολιτικούς αντιπάλους, απλούς πολίτες, ενώ ετοιμάζεται η απαγόρευση του κουρδικού κόμματος, είτε με τα όσα διαπράττει στο εξωτερικό με τις συνεχιζόμενες εισβολές, την κατοχή ξένων εδαφών και τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου, το Βερολίνο προτείνει…business as usual!

Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ σε μία μνημειώδη δήλωση κυνισμού και απαξίωσης κάθε έννοιας αρχών, δικαίου και έννομης τάξης, ανέφερε ότι μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για άλλα θέματα όπως η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά η συνεργασία με την Τουρκία είναι σημαντική και πρέπει να προχωρήσει… Πρόκειται για πλήρη αποκαθήλωση της ΕΕ ως πολιτικού οργανισμού που βασίζεται σε αξίες, αρχές και νόμους και τη μετατροπή τη σε εταίρο ξεπλύματος rogue states, κρατών παριών που παραβιάζουν όλα αυτά που υποτίθεται ότι πρεσβεύει η Ευρώπη.

Ακόμα και ο γερμανικός Τύπος ασκεί κριτική στην θορυβώδη κατρακύλα στην οποία παρασύρει την ΕΕ το Βερολίνο.

Γράφει η Die Welt: «Τις τελευταίες μέρες η καγκελάριος και η πρόεδρος της Κομισιόν έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για τον Τούρκο πρόεδρο. Η Άνγκελα Μέρκελ υποδέχθηκε ακόμα και τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν στο Βερολίνο για να του αποσπάσει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσό για την Τουρκία ενόψει της ανανέωσης της Προσφυγικής Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Παράλληλα όμως η καγκελάριος ήθελε να πείσει τον Γάλλο πρόεδρο να μην επιβαρύνει με πολλούς όρους και αγενείς διατυπώσεις το κείμενο συμπερασμάτων της Συνόδου. Εκτός από τη Γαλλία, είναι κυρίως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Αυστρία και το Βέλγιο που είναι ιδιαίτερα επικριτικές έναντι της Άγκυρας, όσον αφορά την βίαιη καταπίεση μειονοτήτων και αντιπολιτευόμενων φωνών, αλλά και την τουρκική πολιτική αποσταθεροποίησης σε σειρά διεθνών διενέξεων.»

Στο ίδιο μήκος κύματος και η Handelsblatt: «Την ώρα που η Άγκυρα προωθεί τα οικονομικά της συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο με τη βοήθεια των ενόπλων δυνάμεων, αποχωρεί από την ευρωπαϊκή συνθήκη προστασίας γυναικών και αδιαφορεί για δεσμευτικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, οι Βρυξέλλες επινόησαν για την Τουρκία τον όρο ‘θετική ατζέντα‘. Τίποτα ωστόσο σε αυτή δεν είναι θετικό. Η στάση της ΕΕ είναι πολύ περισσότερο έκφραση της ολοένα και μεγαλύτερης εξάρτησης των Ευρωπαίων από την Άγκυρα. Και τώρα ο πρόεδρος Ερντογάν την αξιοποιεί: είτε απομακρυνόμενος από αξίες της Δύσης είτε με την επιθετική εξωτερική πολιτική έναντι γειτονικών χωρών. Όσο περνά ο χρόνος, τόσο πιο απρόβλεπτος γίνεται.»

Είναι προφανές ότι η Ελλάδα ευρισκόμενη ενώπιον μίας ΕΕ ένα μεγάλο τμήμα της οποίας, ακολουθώντας τη Γερμανία, είναι πρόθυμο να καταστεί συνένοχος στην παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αποσταθεροποίηση κρατών συμπεριλαμβανομένων και μελών την ίδιας της ΕΕ, οφείλει να εκπονήσει μία στρατηγική για τη αντιμετώπιση του φαινομένου.

Δεν έχει νόημα να ζητά από την ΕΕ την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου σε ό,τι αφορά στην Τουρκία από τη στιγμή που η ίδια η ΕΕ είναι αποφασισμένη να το παραβιάσει για να κάνει  δουλειές με τον Ερντογάν. Εν πάση περιπτώσει δεν έχει νόημα να κάνει μόνο αυτό.

Η σύμπηξη διμερών συνεργασιών και συμμαχιών στις οποίες η Ελλάδα ήδη προχωρά με κράτη που μοιράζονται την ίδια αντίληψη και τις ίδιες ανησυχίες για την Τουρκία πρέπει να συνεχιστούν με έμφαση στη στρατιωτική συνεργασία. Παράλληλα δεν θα ήταν άσχημη ιδέα στις ευρωπαϊκές Συνόδους και fora με ένα ίσως όχι και πολύ διπλωματικό τρόπο η Αθήνα να υπενθυμίζει ότι η ΕΕ δεν μπορεί να μετατραπεί σε συνδικάτο εγκλήματος με φερετζέ (και μάλιστα τουρκικό) τη σημαντικότητα της Τουρκίας. Και ο Χίτλερ δεν ήταν ασήμαντος.