Δολοφονία 19χρονου: Με λευκά γαρίφαλα το τελευταίο αντίο στον Άλκη – Το σπαρακτικό μήνυμα της καθηγήτριας

Το τελευταίο αντίο στον Άλκη, που έχασε τη ζωή του μετά από τη δολοφονική επίθεση που δέχθηκε στην περιοχή της Χαριλάου είπαν το μεσημέρι στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου στα Κοιμητήρια της Βέροιας, γονείς, συγγενείς και φίλοι.

Τραγικές φιγούρες οι γονείς του αδικοχαμένου παιδιού, που έφτασαν στα Κοιμητήρια, υποβασταζόμενοι. Σύμφωνα με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, με δάκρυα στα μάτια, φίλοι του παιδιού και φίλαθλοι της ομάδας του Άρη είπαν το στερνό αντίο στον 19χρονο, ο οποίος δέχθηκε δολοφονικά χτυπήματα επειδή απλά απάντησε όταν τον ρώτησαν οι δολοφόνοι του, ότι ήταν Αρειανός.

Νωρίτερα, κόσμος με λευκά γαρίφαλα προσήλθε στην εκκλησία προκειμένου για  το ύστατο χαίρε στον Άλκη Καμπάνο. Στεφάνια στη μνήμη του 19χρονου Άλκη έχουν στείλει μεταξύ άλλων η ΠΑΕ Άρης, ο ΑΣ Άρης, η ΠΑΕ ΠΑΟΚ, η Θύρα 13, ο αρχηγός ΓΕΣ και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, οι καθηγητές του 2ου ΓΕΛ Βέροιας, ο σύνδεσμος Capital Squad και το ΕΑΑΣ παράρτημα Ημαθίας.

Συγκινητικό μήνυμα από την καθηγήτριά του

Με ένα συγκινητικό μήνυμα αποχαιρετά τον αδικοχαμένο Άλκη που έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης στη Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη η φιλόλογός του στο 1ο ΓΕΛ Θεσσαλονίκης.

«Ο Άλκης πάει εκεί που κανείς δεν θέλεις να πάει», γράφει για τον 19χρονο η φιλόλογός του, Νικολέττα Δεληγιάννη.

«Μπορώ και είμαι ό, τι θέλω να είμαι: κόκκινος κίτρινος, πράσινος, ψηλός, γλυκός, αλμυρός, Ο,ΤΙ ΘΈΛΩ. Θέλω να είμαι ελεύθερος!!! Άλκη μου, έφυγες ανυποψίαστα ελεύθερος!», αναφέρει στο συγκινητικό μήνυμά της σύμφωνα με το voria.gr.

Ολόκληρο το μήνυμα της καθηγήτριας του Άλκη «Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2022 για τον Άλκη… Όμως δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, για την ακρίβεια καμία μέρα δεν είναι ίδια! Αρκεί ένα τίποτε για να την κάνει διαφορετική, μοναδική, περίεργη, υπέροχη, τραγική. Τέτοια τραγική μέρα ήταν, είναι αυτή -διότι ό, τι γράφεται είναι ακόμη υπό την επήρεια του φοβερού,του τραγικού, του αναπόφευκτου. Έτσι, που λέτε. Ο Άλκης, λοιπόν, «πάει», ναι «πάει» εκεί που δεν θέλει κανείς να πάει, εκεί που όταν είσαι δεκαεννέα ετών δεν πρέπει να πας. Ο Άλκης. Ο ψηλός, ο όμορφος, ο γλυκός, ο φίλος, ο ζωηρός, ο ερωτευμένος «πάει»… Και γιατί «πάει»; Γιατί κάπου μεταξύ γέννας και θανάτου υπάρχει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που είναι ικανός για όλα τα καλά , αλλά και για όλα τα κακά. Ο αλαζόνας, ο δυνατός, ο μωρός, ο κάποιος.

Πού να ξέρω, πού να ξέρεις όλα αυτά τα παιδιά, όλες αυτές οι ψυχές, όλα αυτά τα μυαλά, όλα αυτά τα μάτια, τα ματάκια τι θα κάνουν, πού θα πάνε, ποιον θα βρουν στην ζωή τους, ποιον δρόμο θα περπατήσουν, τι θα θελήσουν , που και με ποιον θα παλέψουν… δεν ξέρω, πώς να ξέρω; Αλλά για τον Άλκη, για τον κάθε Άλκη να σταματήσει η βία , να σταματήσει το κακό , η γροθιά, η μπουνιά, το μαχαίρι , το δηλητήριο, το οξύ … Ποιος θα το σταματήσει ; Εσύ, Εγώ, Εμείς! Ναι, πιστεύω στον άνθρωπο, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα στοχάζομαι, πρέπει να στοχαστώ τελικά, ότι όλοι, όσοι ζούμε, είμαστε κυρίως τυχεροί: διότι δεν πήγαμε βόλτα στο λάθος σημείο , τη λάθος στιγμή, διότι δεν εμπιστευθήκαμε το αυτονόητο: ότι μπορώ και είμαι ό,τι θέλω να είμαι: κόκκινος κίτρινος, πράσινος, ψηλός, γλυκός, αλμυρός, Ο,ΤΙ ΘΈΛΩ.

Θέλω να είμαι ελεύθερος!!! Άλκη μου, έφυγες ανυποψίαστα ελεύθερος!

Νικολέττα Δεληγιάννη, μια από τους πολλούς καθηγητές σου».