Η διαγραφή του Γιώργου Κύρτσου, ήταν αναμενόμενη. Πιο συγκεκριμένα αποφασισμένη εδώ και πολύ καιρό. Η προδιαγεγραμμένη πορεία της διαγραφής, δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί επί μακρού χρονικού διαστήματος. Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε ληφθεί, πριν από τα Χριστούγεννα, όπως λένε καλά ενημερωμένες πηγές.
Για το πρωθυπουργό είναι η τρίτη διαγραφή – αποπομπή σε διάστημα μόλις δέκα, περίπου ημερών. Του κ. Λιβανίου, του Πέτρου Δούκα και του Γιώργου Κύρτσου. Μια διαγραφή που εκτός των άλλων αποτέλεσε και αφορμή για την έναρξη μιας βαθιάς πολιτικής συζήτησης περί συγκρότησης των ευρωψηφοδελτίων. Ποιοι επιλέγονται, με ποια κριτήρια, και με τι στόχο;…
Αφορμή για την αποπομπή του κ. Κύρτσου αποτέλεσε το τελευταίο tweet του –από μια σειρά άλλων που είχαν προηγηθεί– στο οποίο ο ευρωβουλευτής έφτασε στο σημείο να συγκρίνει την Ελλάδα με την Ουγγαρία του Βίκτορ Ορμπαν ή την Πολωνία. Ένας πολιτικός παραλληλισμός που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της αντικυβερνητικής κριτικής που ανέπτυσσε το τελευταίο χρονικό διάστημα ο ευρωβουλευτής της ΝΔ. Είναι σαφές πως η Ελλάδα διαθέτει μια από τις ισχυρότερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες και όχι μόνον σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ειδικά, μάλιστα, όταν ανάλογες κρίσεις εκφέρονται από Έλληνα ευρωβουλευτή!
Είναι γεγονός πως οι ηγέτες πρώτα ξεκαθαρίζουν τα του οίκου τους και στη συνέχεια διεκδικούν την εξουσία. Το ίδιο είχε πράξει και ο ιδρυτής της ΝΔ, το ίδιο και ο Ανδρέας Παπανδρέου, και ο Κώστας Καραμανλής και επί του παρόντος ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Στις περισσότερες, μάλιστα, περιπτώσεις οι διαγραφές συνέβαιναν όταν τα κόμματα βρισκόντουσαν ήδη στη κυβέρνηση. Και συνήθως οι διαγραφέντες «έξω από το μαντρί τους έτρωγαν οι λύκοι».
Οι διαγραφές ενέχουν και έντονα το στοιχείο του μηνύματος. Με αποδέκτες εντός και εκτός κόμματος. Αρκεί οι διαγραφέντες να μην επιστρέφουν. Διότι τότε υποβαθμίζεται και αυτή καθαυτή η έννοια της διαγραφής, μειώνεται το κύρος εκείνου που τη πράττει, χλευάζει ο διαγραφείς, καθώς είτε επιστρέφει μετά βαίων και κλάδων είτε σιωπηρώς, στέλνει πλέον το δικό του μήνυμα προς τα μέλη και την εξουσία θεωρώντας τον εαυτό του, ως τον «ισχυρό παίκτη»…