Θα πάει μέχρι τέλους

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης γράφει στο pagenews.gr σχετικά με την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και το τι μέλλει γενέσθαι.

Αν κάτι προκαλεί έκπληξη δεν είναι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά η έκπληξη όσων δεν την περίμεναν.

Από κάποια φάση και μετά τουλάχιστον, δεν υπήρχε αμφιβολία για τις προθέσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν. Επειδή αυτά τα πράγματα, ο πόλεμος, δεν γίνονται στο πόδι, είναι προφανές ότι ο σχεδιασμός της εισβολής ήταν έτοιμος πολύ πριν γίνουν εμφανείς οι προθέσεις.

Στο δε διάγγελμα του ο Ρώσος Πρόεδρος περιέγραψε ακριβώς τι προτίθεται να κάνει, παρουσιάζοντας αφενός το αιτιολογικό πλαίσιο της επικείμενης εισβολής με εκτεταμένες ιστορικές αναφορές, αφετέρου τον οδικό χάρτη.

Αφού λοιπόν λύθηκε η απορία για το αν θα εισβάλλει, η επόμενη είναι «μέχρι που θα φθάσει;».Ας σημειώσουμε για αρχή ότι οι αναφορές του στο διάγγελμα στη Μαριούπολη και την Οδησσό δίνουν ένα πρώτο στίγμα.

Αν έπρεπε να στοιχηματίσω θα πόνταρα και στις δύο.

Τη Μαριούπολη για να ενώσει τις αποσχισθείσες περιοχές του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ με την Κριμαία και την Οδησσό για να κλείσει τελείως την πρόσβαση της Ουκρανίας στη θάλασσα καθιστώντας την περίκλειστο κράτος και την Αζοφική εσωτερική ρωσική θάλασσα.

Ο Πούτιν δεν κάνει εισβολή για να αποσπάσει μόνο τις δύο «Δημοκρατίες» στο Ντονμπάς την ανεξαρτησία των οποίων αναγνώρισε.

Ας προχωρήσουμε στο πιθανό σκεπτικό του. Θα έκανε πόλεμο για να ενσωματώσει πέραν των δύο περιοχών όλη την ουκρανική ακτογραμμή την Αζοφικής, Μαριούπολη, Οδησσό κλπ; Είναι ένας πολύ σοβαρός στόχος, αλλά πρέπει να απαντηθούν δύο ερωτήματα: Πρώτον, του φτάνουν αυτά; Δεύτερον, η κλίμακα των πολεμικών επιχειρήσεων τι δείχνει;

Απάντηση στο πρώτο.

Όχι. Στο διάγγελμα του αμφισβητεί συνολικά το δικαίωμα της Ουκρανίας να υπάρχει ως κράτος, υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει ουκρανικό έθνος, άρα δεν υφίσταται και λόγος ύπαρξης κράτους το οποίο μάλιστα στήθηκε «σε ιστορικά ρωσικά εδάφη». Για τον Πούτιν δεν υπάρχει Ουκρανία.

Απάντηση στο δεύτερο.

Η κλίμακα και η διάταξη των επιχειρήσεων δείχνει ότι στόχος μπορεί να είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από την προσάρτηση της αζοφικής ακτογραμμής. Η κατάληψη του μεγαλύτερου μέρους ή και ολόκληρης της επικράτειας και η οριστική και αμετάκλητη αδρανοποίηση του γεωγραφικού χώρου της Ουκρανίας ως ΝΑΤΟϊκού προγεφυρώματος.

Σε αυτή την περίπτωση είτε θα καταληφθεί και το Κίεβο ή θα εξωθηθεί η κυβέρνηση Ζελένσκυ σε παραίτηση και θα επιβληθεί αλλαγή καθεστώτος με φιλορωσικό. Θεωρώ πολύ πιθανό να επιλέξει πλήρη κατάληψη του Κίεβου για λόγους συμβολικούς (αποφασισμένος να πάει μέχρι τέλους), ψυχολογικούς (καταρράκωση του αντιπάλου, σοκ και δέος) και πρακτικούς (άμεσο έλεγχο της αλλαγής πολιτικής κατάστασης).

Για να το πούμε με απλά λόγια, δεν ξεκίνησε πόλεμο για να κάνει μισή δουλειά. Θα πάει μέχρι τέλους. Και αυτό το τέλος θα είναι η αρχή για το επόμενο κεφάλαιο, διότι το έργο μόλις ξεκίνησε. Αυτή ήταν η εισαγωγή.