Ο Willie Birch, καλλιτέχνης και «Social Chronicler», απεικονίζει στα έργα του τον κόσμο όπως τον βλέπει

Ο καλλιτέχνης έλαβε για πρώτη φορά έπαινο το 1977, ως μέρος του μουσείου Studio στο διάσημο πρόγραμμα διαμονής του Χάρλεμ. Οι εγκρίσεις από καλλιτέχνες όπως ο Romare Bearden, ο Norman Lewis και ο Benny Andrews τον είχαν προσγειώσει μια θέση στο περίφημο μουσείο, όπου μπόρεσε να βελτιώσει την τέχνη του.

Φρεσκαρισμένος με μια εντυπωσιακή εμφάνιση στην τριενάλε του Prospect New Orleans το περασμένο φθινόπωρο, ο Willie Birch επιστρέφει στη Νέα Υόρκη με μια αναδρομική έκθεση στην γκαλερί Fort Gansevoort. Η έκθεση, η οποία περιλαμβάνει έναν πλούσιο συνδυασμό χειροποίητων, εικονιστικών γλυπτών μικτών μέσων και έργων σε χαρτί με ακρυλικά ζωγραφισμένα πλαίσια από χαρτόνι μασέ, είναι η πρώτη του στη Νέα Υόρκη από το 2000, όταν εμφανίστηκε στην γκαλερί Louise Ross που έχει κλείσει πλέον.

Ο καλλιτέχνης έλαβε για πρώτη φορά έπαινο το 1977, ως μέρος του μουσείου Studio στο διάσημο πρόγραμμα διαμονής του Χάρλεμ. Οι εγκρίσεις από καλλιτέχνες όπως ο Romare Bearden, ο Norman Lewis και ο Benny Andrews τον είχαν προσγειώσει μια θέση στο περίφημο μουσείο, όπου μπόρεσε να βελτιώσει την τέχνη του.

Ο Μπιρτς είναι περισσότερο γνωστός για το ότι ασχολείται με θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης με ένα ύφος που παραπέμπει στα έργα των Τζέικομπ Λόρενς, Ελίζαμπεθ Κάτλετ και Τσαρλς Γουάιτ, ενώ παράλληλα αντλεί στοιχεία από τη λαϊκή τέχνη. Αρχικά γνωστός για τη χρήση πλούσιων χρωμάτων, ο Birch τώρα εργάζεται κυρίως σε μαύρο και άσπρο, μια αλλαγή που συνέπεσε με τη μετακόμισή του από τη Νέα Υόρκη πίσω στην πατρίδα του τη Νέα Ορλεάνη το 1994. Τα έργα του κέρδισαν την προσοχή των κριτικών από νωρίς, με Η Ρομπέρτα Σμιθ των New York Times έγραψε το 1992, με αφορμή μια παράσταση στην περίφημη γκαλερί Exit Art, ότι ο Μπιρτς «ρίχνει ένα ακλόνητο αλλά στοργικό μάτι στη ζωή των μαύρων στην Αμερική».

Η παράσταση 24 έργων που προβάλλεται στο Fort Gansevoort λειτουργεί αποτελεσματικά ως μια έρευνα της τέχνης του Birch. Τα κομμάτια σε αυτό κυμαίνονται από το Boy with Kite (1987), ένα μολύβι και γκουάς σε χαρτί που απεικονίζει έναν μοναχικό νεαρό να παίζει με ένα ερημικό σκηνικό ερειπωμένων ή εγκαταλελειμμένων κτιρίων δίπλα σε ένα κενό οικόπεδο με ραβδώσεις γκράφιτι, μέχρι τα εντελώς ανατριχιαστικά και απόκοσμα σπασμένα όνειρα ( Tattered White Picket Fence), 2020–21, που προσφέρει στον θεατή μια συναρπαστική θέα του ασβεστωμένου φράχτη με σκούρα σιλουέτα σπιτιού και χοντρά δείγματα φυλλώματος 7th Ward που ο Birch παρατήρησε και απαθανάτισε σε έναν έρημο δρόμο στη γειτονιά του. Υπάρχει επίσης το Ritual of Inevitable Violence (1989), μια φαινομενικά γοητευτική σκηνή πέντε αγοριών που παίζουν σε ένα χώρο γεμάτο με γρασίδι που παίρνει έναν απαίσιο τόνο καθώς ο θεατής συνειδητοποιεί ότι τα αγόρια πιπιλίζουν τις κάννες των καραμέλες σε σχήμα όπλου και το Lotto Dream (1995), ένα γλυπτό που απεικονίζει εν μέρει μια σειρά ανθρώπων που περιμένουν να αγοράσουν εισιτήρια λότο.

Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης περιοδείας στην έκθεση, ο Μπιρτς συναντήθηκε με  το ARTnews για να συζητήσει τη σημασία της Νέας Ορλεάνης στην πρακτική του και τον αντίκτυπο του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα.

ARTnews: Ο όρος «κοινωνικός χρονικογράφος» έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως σε εσάς. Πιστεύεις ότι έχει νόημα για τη δουλειά σου;

Willie Birch: Τώρα, υποτίθεται ότι είμαι κοινωνικός κριτικός – ο κόσμος της τέχνης είναι άστατος και συνεχίζουν να βγάζουν νέες ετικέτες. Ένα από αυτά με τα οποία ασχολούμαι πάντα είναι ο εννοιολογισμός — όλα είναι εννοιολογικά και πάντα ήταν. Αλλά το θέμα είναι ότι πάντα προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλω να φέρω στο τραπέζι και πώς να το κάνω καλύτερα. Το κύριο πράγμα που έμαθα ήταν ότι όταν μελετάς την ιστορία της μουσικής που ονομάζεται τζαζ, έχει να κάνει πάντα με το περιεχόμενο – το περιεχόμενο είναι αυτό που οδηγεί τη μπάλα. Πρέπει να βρεις πώς να πεις οτιδήποτε, συναισθηματικά και γνωστικά.

Χρησιμοποιείτε τη λέξη “εννοιολογική”, που θεωρώ ότι σημαίνει “ελάχιστη”, αλλά η δουλειά σας φαίνεται να είναι ακριβώς το αντίθετο. Το βλέπετε ως αντίφαση;

Ένα πράγμα που έμαθα ερχόμενος στη Νέα Υόρκη ήταν ότι—και δεν άργησα να το συνειδητοποιήσω—μπορεί να ήμουν στη Νέα Υόρκη, αλλά το κεφάλι μου ήταν ακόμα στη Νέα Ορλεάνη και η Νέα Ορλεάνη δεν είναι μέρος που να προσφέρει πράγματα στον Μινιμαλισμό. Είναι υπερβολικό: το τοπίο είναι υπερβολικό. Ασχολούμαστε με πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως το Mardi Gras. Ασχολούμαστε με τις αφρικανικές συμβάσεις ως προς το ρυθμό. Έτσι, αυτή η ιδέα να απογυμνώσω τα πάντα σε κάτι μίνιμαλ δεν είχε ποτέ νόημα για το πώς ήθελα να [δουλέψω] γιατί δεν μου άφηνε αρκετό χώρο. Όσο περισσότερα επίπεδα δημιουργείτε, τόσο μεγαλύτερη ευκαιρία δίνεται στους ανθρώπους να βρουν αυτό που τους αρέσει σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι, αντί να ακονίσουν μια ιδέα.

Γιατί η Νέα Ορλεάνη είναι τόσο σημαντική για εσάς;

Η Νέα Ορλεάνη είναι η πιο αφρικανική πόλη της Αμερικής. Είναι παλαιότερο από τη Νέα Υόρκη, επομένως, δεδομένης της ιστορίας της και του τρόπου με τον οποίο ανανεώθηκε, είναι πέρα ​​από την ιδέα της Αφρικής και πέρα ​​από την ιδέα του να είσαι Ευρωπαίος. Παίρνει τη δική του προσωποποίηση. Επίσης έρχεται σε αντίθεση με το πώς σκεφτόμαστε τη δυτική τέχνη. Γι’ αυτό δεν θέλω να δουλέψω όπως κανένας άλλος.