Ο Πούτιν θα πάει σε ολοκληρωτική σύγκρουση με τη Δύση, με ό,τι αυτό σημαίνει…

Οι εικόνες από τη σφαγή στην ουκρανική πόλη Μπούσα με εκατοντάδες σωρούς εκτελεσμένων αμάχων να κείτονται στους δρόμους, πολλοί δεμένοι πισθάγκωνα έχοντας δεχθεί μία σφαίρα στο κεφάλι, προκάλεσε παγκόσμιο αποτροπιασμό.

Η Μόσχα κάνει λόγο για προβοκάτσια, αλλά θα πρέπει να εξηγήσει τι εννοεί. Ότι οι ίδιοι οι Ουκρανοί δολοφόνησαν τους πολίτες τους για να ενοχοποιήσουν τους Ρώσους; Οι μαρτυρίες των κατοίκων της πόλης δεν υποστηρίζουν ένα τέτοιο σενάριο. Αντιθέτως, κάνουν λόγο για ένα όργιο φρίκης με βιασμούς, ωμότητες και εν ψυχρών εκτελέσεις.

Είναι η πρώτη φορά που η διεθνής κοινότητα, του ΟΗΕ συμπεριλαμβανομένου, κάνει λόγο για εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανική κρίση…

Επειδή είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος ότι αυτές οι ακρότητες έγιναν κατόπιν κεντρικής εντολής, η λογική εξήγηση είναι ότι το Κρεμλίνο δεν ελέγχει τη συμπεριφορά των Ρώσων στρατιωτών στο πεδίο.

Ακόμα και αν ο Πούτιν έχει αποφασίσει να πάει σε ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη ρήξη με τη Δύση – κατά τη γνώμη μας αυτό ακριβώς έχει αποφασίσει – δεν έχει κανένα λόγο να επιβαρύνει την εικόνα της χώρας του με κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου. Αυτό βέβαια δεν απαλλάσσει από τις ευθύνες του το ρωσικό καθεστώς. Οι χώρες είναι υπεύθυνες και υπόλογες για τις πράξεις των δυνάμεών τους.

Στον βαθμό που εμπεδωθεί αυτό ως θέση της Δύσης, ότι στοιχειοθετείται διάπραξη εγκλημάτων πολέμου, η σύγκρουση αλλάζει ακόμα ένα επίπεδο και αυξάνονται οι πιθανότητες να οδηγηθεί σε ανοιχτή, ευθεία μεγάλης κλίμακας στρατιωτική εμπλοκή ΝΑΤΟ (και όχι μόνο) – Ρωσίας.

Αυτό είναι κάτι για το οποίο όλο και περισσότερα στοιχεία συνηγορούν ότι το επιδιώκει συνειδητά πλέον ο Πούτιν, περισσότερο απ’ όσο το επιδιώκουν σκληροί αντιρωσικοί κύκλοι στην Ουάσινγκτον. Τους οποίους ο Ρώσος Πρόεδρος κάνει ό,τι μπορεί για να δικαιώσει.

Οι δηλώσεις του γίνονται όλο και πιο ενδεικτικές της πρόθεσής του να πάει σε ολοκληρωτική πολεμική σύγκρουση με τη Δύση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι δε εμφανής η προσπάθεια δημιουργίας σχετικού κλίματος στο εσωτερικό και προκαταβολικής αιτιολόγησης στη διεθνή κοινή γνώμη των επερχόμενων εξελίξεων.

Σε πρόσφατες δηλώσεις του κατηγόρησε τη Δύση ότι «τα τιμωρητικά μέτρα άνευ προηγουμένου που εφαρμόζει είχαν ετοιμαστεί εκ των προτέρων και θα επιβάλλονταν σε κάθε περίπτωση», (άρα υπονοεί ότι δεν φταίει η Ρωσία, τη σύγκρουση την έχουν προεπιλέξει οι Δυτικοί), ότι η Ρωσία «δεν είναι διατεθειμένη να θυσιάσει ποτέ τα εθνικά της συμφέροντα και τις παραδοσιακές της αξίες» και παρότι «δεν θα γίνει «κλειστή χώρα, δεν θα επιδιώξει καμία περαιτέρω συνεργασία με δυτικές εταιρείες στο άμεσο μέλλον»…

Είναι ό,τι κοντινότερο σε προαναγγελία πλήρους ρήξης έχει διατυπωθεί μέχρι τώρα.

Μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η πλήρης ρήξη; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι ένας συμβατικός πολιτικός, ένας «απλός» Ρώσος εθνικιστής ηγέτης. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος ανδρώθηκε και ο χαρακτήρας του οποίου διαμορφώθηκε στο σοβιετικό περιβάλλον, υπήρξε αρχιπράκτορας-αρχηγός της KGB και κατά δήλωσή του το γεγονός που τον σημάδεψε βιωματικά και που κατ’ αυτόν υπήρξε το μεγαλύτερο γεωπολιτικό λάθος του 20ου αιώνα ήταν η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Πόσο πιθανό είναι να θεωρεί ότι έχει ως αποστολή να πάρει τη ρεβάνς από τη Δύση, επιφέροντας της ένα ανάλογης ιστορικής εμβέλειας πλήγμα; Κρίνοντας από τις μέχρι τώρα κινήσεις του, αρκετά έως πολύ.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Χωρίς να μπορεί να προεξοφληθεί, θα ήταν λάθος να παραβλεφθεί ή να υποτιμηθεί η έμμεση(;) προειδοποίηση του για χρήση πυρηνικών… Έχουμε εισέλθει σε μία συγκυρία όπου τίποτα, ακόμα και το πιο ακραίο σενάριο, δεν είναι εκτός πιθανοτήτων. Όλα είναι στο τραπέζι.