Η ΝΔ κοιτάζοντας τον καθρέπτη της

Ο Δημήτρης Μιχαλέλης γράφει στο pagenews.gr σχετικά με τους τέσσερεις άξονες , πάνω στους οποίους επιχειρείται να δοθεί η «μάχη» της γαλάζιας πειθούς για την ακρίβεια και την οικονομία.

O Phil Collins τραγουδούσε «Against all odds» θεωρώντας ότι είναι κόντρα στις πιθανότητες να γυρίσει η αγαπημένη του. «Μακάρι να μπορούσα να σε κάνω να γυρίσεις» έλεγε στους στίχους, αλλά διαπίστωνε ότι τελικά πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η επιστροφή ήταν κόντρα σε όλες τις πιθανότητες. Τεράστια επιτυχία γνώρισε το τραγούδι, που ήταν το soundtrack της ομότιτλης ταινίας.

Οι άξονες

Πάντως η ΝΔ, ούτε ταινία και πολύ περισσότερο ούτε και σήριαλ θέλει να γίνει η δυσφορία των πολιτών για το κύμα ακρίβειας στην Ελληνική κοινωνία. Και σε αντίθεση με τον Phil Collins, δεν θεωρεί ότι είναι κόντρα στις πιθανότητες η «μάχη» της πειθούς. Γι αυτό και θα τη δώσει συντεταγμένα γύρω από τέσσερεις άξονες:

– προβάλλοντας τα πεπραγμένα και τις μέχρι τώρα παρεμβάσεις της,

– αναδεικνύοντας τη σύγκριση με το εξωτερικό, αλλά και το γεγονός ότι πρόκειται για διεθνή πολυεπίπεδη κρίση,

– επισημαίνοντας τις πρωταγωνιστικές κινήσεις της Ελλάδας σε διεθνές πεδίο,

– αντιπαραβάλλοντας και συγκρίνοντας με το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί σε περίπτωση που οι αλλεπάλληλες κρίσεις συνέβαιναν επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Προοπτική

Ο στόχος παραμένει σταθερός: να δοθεί προοπτική, αν όχι ελπίδας, τότε, σίγουρα, καλύτερης διαχείρισης από κάθε άλλη εναλλακτική πολιτική-κομματική πρόταση, που θα «πέσει» στο δημόσιο διάλογο στην πορεία προς τις εκλογές…

Ακούτε και διαβάζετε εδώ και ημέρες σενάρια περί ανασχηματισμού. Δεν θα έπρεπε να πέφτετε από τα σύννεφα, καθώς προ εβδομάδων, όταν ο Πρωθυπουργός είχε διαψεύσει με τον πλέον ισχυρό τρόπο

τα σενάρια πρόωρων εκλογών και αλλαγής εκλογικού νόμου, είχατε διαβάσει μέσα από το pagenews.gr ότι το «έργο» που επρόκειτο να ανεβάσουν οι σεναριογράφοι θα ήταν οι…επικείμενες αλλαγές προσώπων. Όμως η αλλαγή προσώπων, ΑΝ και όποτε γίνει, δεν θα γίνει με όρους προεκλογικούς, αλλά για να υπηρετήσει τη στρατηγική του Πρωθυπουργού και του Μαξίμου. Και η στρατηγική είναι αυτή που πιο πάνω σημειώσαμε και συπμυκνώνεται στη φράση: όλα όσα έκανε η Κυβέρνηση δεν ήταν όσα ήθελε, αλλά όσα έπρεπε και μπορούσε να αντέξει η οικονομία της χώρας για να μην κυλήσει και πάλι στις σκοτεινές οδούς των μνημονίων και της σκληρής εποπτείας.

Φόβος και θυμός

Στο Μέγαρο Μαξίμου είχαν αρχίσει να διαπιστώνουν, από το πρώτο διάστημα του πολέμου, ότι -όπως σε όλες τις περιπτώσεις- όταν προκύπτει κάποια κρίση, οι Πολίτες συσπειρώνονται λόγω «φόβου» γύρω από κάποιες σταθερές, όπως εν προκειμένω την Κυβέρνηση που έδειχνε, με τις κινήσεις του Πρωθυπουργού στο διεθνές πεδίο, να αποπνέει εικόνα εμπιστοσύνης. Γρήγορα όμως, ο φόβος για τις εξελίξεις στο πολεμικό μέτωπο, έδωσε τη θέση του στο φόβο για τον…πόλεμο της καθημερινότητας. Κι εν συνεχεία, αυτός ο φόβος απέκτησε δυναμική έκφραση και καταγραφή στις δημοσκοπήσεις ως θυμός, οργή και απογοήτευση.

Αντιλαμβανόμενος πλήρως ο Πρωθυπουργός αυτήν την τάση, βγήκε ήδη δημοσίως αρκετές φορές και παραδέχθηκε ότι τα μέτρα δεν είναι μεν όσα θα ήθελε να λάβει, αλλά όσα μπορεί. Όπως και πολλά κυβερνητικά στελέχη αποδέχονται πλέον ότι τα μέτρα δεν αρκούν για να καλύψουν όλες τις απώλειες που έχουν τα νοικοκυριά. Άλλωστε, ποιος προϋπολογισμός και ποιάς χώρας μπορεί να απορροφήσει όλες τις απώλειες. Αν όμως αυτό είναι ένα λογικό και μαθηματικό επιχείρημα, εντούτοις δεν μπορεί στους Πολίτες να είναι τόσο ισχυρό, όσο το αίτημα για περαιτέρω στήριξη.

Η εξίσωση

Η Κυβέρνηση είχε και έχει να αντιπαλέψει με την εικόνα στον καθρέπτη της: και να μην αποκλίνει στον οικονομικό προγραμματισμό, αλλά και να ικανοποιήσει, στο μέτρο των αντοχών αυτού, τους πολίτες, πείθοντας τους ότι εξαντλήθηκαν όλα τα περιθώρια. Η εξίσωση αυτή δεν είναι, απλά, δύσκολη. Είναι σχεδόν…αδύνατη, Μοιάζει με τον κύβο του Ρούμπικ (αλλά χωρίς εγχειρίδιο λύσης)…

Από την άλλη, ακόμη κι αν πειστούν επ αυτού οι Πολίτες, υπάρχει κι άλλο ένα επιχείρημα που διατυπώνεται μεν από κυβερνητικά στελέχη, αλλά δεν γίνεται αποδεκτό χωρίς κόπο: ότι η κρίση έχει εξωγενή αίτια. Και το πρόβλημα εδώ είναι ότι η πολιτική αντιπαράθεση, η ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση, δεν γίνεται με όρους twitter, ή τηλεοπτικής «μονομαχίας». Η ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση προχωρά στη σύγκριση και στην ερώτηση: «Ωραία! Κι εσείς τι κάνετε;».

Η Κυβέρνηση σ αυτή την ερώτηση όντως έχει πολλά στοιχεία να παραθέσει, ασχέτως αν σε κάποιες περιπτώσεις, ο τρόπος που παρουσιάζονται από ορισμένα στελέχη της αντί να κάνουν καλό, πλήττουν την εικόνα της…

Το μεγάλο θέμα

Τέτοιες όμως συζητήσεις ποτέ δεν σταματάνε στην παράθεση των μέτρων που έχει λάβει η Κυβέρνηση. Διότι πολύ γρήγορα αναδεικνύονται -στη σύγκριση με όσα γίνονται στο εξωτερικό- τα δομικά προβλήματα είτε της Ελληνικής οικονομίας, είτε άλλων τομέων (πχ Υγεία, φορολογία, πρωτογενής τομέας, στρατηγική άμυνας, ενέργειας κλπ). Κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επανέρχεται και να περιστρέφεται η συζήτηση γύρω από το κουραστικό -πλην όμως υπαρκτό- και θεμελιώδες ερώτημα: «τι κάνατε τόσα χρόνια όταν ήσασταν κυβέρνηση;». Πλέον αυτό το ερώτημα τίθεται σε όλα τα κόμματα, τόσο στο ΠΑΣΟΚ, όσο στη ΝΔ. Πλέον και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η διαφορά και το ζητούμενο

Η βασική διαφορά που έχει να αντιμετωπίσει η Κυβέρνηση της ΝΔ είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύοντας στο θυμικό και τη λαϊκή δυσφορία, δεν θέλει, ούτε μπαίνει στον κόπο να «απολογηθεί» για τα κυβερνητικά πεπραγμένα του. Αρκείται να επαναλαμβάνει το «ακτιβίστικο» μοτίβο της παροχολογίας που του εξασφάλισε την επικράτηση το 2015. Μπορεί αυτή η προσέγγιση να μην συγκινεί τους πολίτες, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, πλην όμως ικανοποιεί το κομματικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό ίσως να αρκεί…

Το ζητούμενο όμως για τη ΝΔ είναι να πείσει τους πολίτες ότι και έκανε όσα μπορούσε, αλλά και ότι είναι εκείνη που μπορεί να εγγυηθεί τον πιο ασφαλή δρόμο για την επόμενη ημέρα. Γι αυτό και ο γρίφος είναι πάρα πολύ δύσκολος