Το ΚΙΝΑΛ εορτάζει την πολιτική αναγέννησή του

Η βιασύνη δεν είναι καλός σύμβουλος, όχι μόνο στη ζωή στη ζωή γενικά,  αλλά και στο πολιτικό πράγμα ειδικότερα. Κι υπήρξαν πολιτολογικές καταθέσεις αξιόλογων συναδέλφων που, όμως, έφθασαν στο σημείο να προβλέψουν ενυπόγραφα την πτώση, συνοδευμένη έστω από το σύνηθες πια ερωτηματικό, του ΠΑΣΟΚ (Ελευθερίου & Τάσσης Σαββάλας, 2013), ενός κατ’ εξοχήν καταστατικού κόμματος της μεταπολίτευσης. Μετά τα επώδυνα έτη των αλλεπάλληλων εκλογικών «καταστροφών» του, το ΠΑΣΟΚ επέλεξε τη δύσβατη οδό του μέρμηγκα, δουλεύοντας με υπομονή και επιμονή.

Ακολούθησε μια περίοδος μεθοδικού επαναπατρισμού σημαντικής μερίδας των λαϊκών ακροατηρίων, που, άλλοτε, συνεγείρονταν και δονούνταν από τον λαϊκοαρχοντικό λόγο του «μεγάλου οραματιστή ηγέτη και ιδρυτή του Κινήματος».  Το ΠΑΣΟΚ, ως ΚΙΝΑΛ πλέον, διδάχθηκε από τα μεγάλα παρελθοντικά ολισθήματα και, κυρίως, τις λαϊκιστικές πλειοδοσίες, εκείνες που έκαναν, κάποτε, τον Κ. Σημίτη να αισθάνεται σοσιαλδημοκράτης πολιτικός, σε λάθος όμως κόμμα.

Το ΚΙΝΑΛ αποδαιμονοποίησε βαθμιαία τους ημαρτημένους, στο εσωκομματικό λεξιλόγιο, όρους της σοσιαλδημοκρατίας και του ευρωπαϊσμού. Δεν επέστρεψε στην πηγή της ιδρυτικής του διακήρυξης, της πλημμυρισμένης από αναχρονισμούς και αδύνατες υποσχέσεις, αλλά προτίμησε να κινηθεί αργά μα σταθερά προς την σοσιαλδημοκρατικοποίησή του. Η σοσιαλδημοκρατία, αυτός ο τόσο απεχθής ρεφορμιστικός όρος στα μάτια του Ιδρυτή, έγινε η νέα ιδεολογική παντιέρα του κόμματος.

Ως πολιτικό επιστέγασμα αυτών των οδυνηρών ιδεολογικών αναπροσαρμογών ήρθε και η πρόσφατη ανάδειξη στην κομματική ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη, ενός πολιτικού που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει την προσήλωση, την δική του και του κόμματός του, στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ως προτύπου ιδεολογικής και πολιτικής αναφοράς. Ήταν βέβαιη, λοιπόν, η απομάκρυνση της κοινωνικής βάσης του κόμματος από αντιδεξιές ρητορικές και αντιφιλελεύθερα λεκτικά σχήματα: εμβληματικές υποψηφιότητες για την προεδρία του κόμματος, που επιστράτευσαν αντιδεξιισμό και αντιφιλελευθερισμό, γεύθηκαν την αποδοκιμασία του κοινωνικού ακροατηρίου του κόμματος.

Αυτός ο ιδεολογικός, πολιτικός, ακόμη και προεδρικός επαναπροσδιορισμός παγιώνει σταδιακά την κατάφαση ενός σημαντικού εκλογικού ποσοστού, που, με βάση τα ερευνητικά ευρήματα  των σφυγμομετρήσεων όλου του τελευταίου διαστήματος, φαίνεται να κατοχυρώνει ήδη ένα πολύτιμο 15%, ακυρώνοντας τις εσχατολογικού τύπου προβλέψεις περί τέλους και πτώσης του κόμματος.

Το ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ, όπως πιθανότατα θα μετονομαστεί στο επικείμενο Συνέδριό του, κινείται μακριά από τις τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σειρά από κομβικές θεματικές και ζέοντα προβλήματα. Αυτός ο υπό διαμόρφωση χώρος επιμένει να κινείται στον κεντρώο και κεντροαριστερό χώρο, πέρα από εγχώριες εκδοχές του αριστερού ριζοσπαστισμού και συλλογικοτήτων της αριστερής μπετοναρισμένης αμφισβήτησης. Είναι ξεκάθαρα με την Δύση, το Διεθνές Δίκαιο, τον πολιτικό φιλελευθερισμό, την απερίφραστη καταδίκη του συνεχιζόμενου ρωσικού πολέμου, του Πούτιν και του Μελανσόν.

Μοιραία, οι εκλεκτικές κομματικές συγγένειες δεν εντοπίζονται σε πάνδημα καλέσματα που απευθύνει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στον «ευρύτερο προοδευτικό χώρο». Οι προσκλήσεις αυτές μυρίζουν ναφθαλίνη, κατά την ερμηνευτική του ΚΙΝΑΛ και του Νίκου Ανδρουλάκη, που θεωρούν ότι ελάχιστα θετικά έχουν να καταθέσουν στην ανασύσταση του κεντρώου/κεντροαριστερού πυλώνα του κομματικού συστήματος.