Με την Φινλανδία

Η αχανής Ρωσική Ομοσπονδία βάλλει ευθέως εναντίον της βορειοευρωπαικής χώρας των 5.5 εκατομμυρίων κατοίκων με την κυνική, στα όρια της ηθικά φθηνής, χρήσης του ηλεκτρικού ρεύματος, το οποίο έπαυσε να εξάγει προς την Φινλανδία. Το Ελσίνκι είχε προηγουμένως ταχθεί, μέσω σχετικών δηλώσεων του Προέδρου και του Πρωθυπουργού της Φινλανδίας, υπέρ της ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ, γεγονός που προκάλεσε την αγανάκτηση του Ρώσου Προέδρου. Για τον συνεπή αντιδημοκράτη του Κρεμλίνου, «ο ενδεχόμενος τερματισμός της Φινλανδίας θα ήταν ασυγχώρητο». Ασυγχώρητη είναι όμως η στάση του ίδιου του βουλιμικού νεοιμπεριαλιστή ή, με έναν πιο ήπιο λόγο, ελέγξιμη.

Είναι ελέγξιμη, γιατί η Φινλανδία αποτελεί εθνικό κράτος, δηλαδή είναι η αξονική μονάδα του διεθνούς γίγνεσθαι και πρωταρχικό υποκείμενο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Και για να μπορεί να γίνει θεμελιωμένο; λόγος για κρατική οντότητα, σεβαστή από όλες τις άλλες κρατικές συγκροτήσεις, πρέπει να διαθέτει πρωτογενή πολιτική εξουσία. Και η Φινλανδία την διαθέτει, ανεξάρτητα βεβαίως από την έκταση της εδαφικής της επικράτειας και το πληθυσμιακό της μέγεθος.

Η κίνηση του Πούτιν είναι, επίσης, προβληματική, διότι αυτό που καταφανώς τον ενόχλησε ήταν η απόφαση της Φινλανδίας να δρομολογήσει τις διαδικασίες της ένταξής της στη Βορειοατλαντική Συμμαχία. Η Φινλανδία αμέλησε βέβαια να συμβουλευθεί τον κατά φαντασίαν Τσάρο, με τον οποίο γειτνιάζει. Δεν παύει όμως να είναι δικαίωμά της να επιλέγει τους διεθνείς οργανισμούς και τις υπερεθνικές οντότητες, στις οποίες επιθυμεί να ενταχθεί.

Είναι, πρωτίστως, ελέγξιμη και για ένα βαθύ, πυρηνικό λόγο, που αναφέρεται στην πραγματικότητα της διεθνούς κοινωνίας. Και ο συγκαιρινός μας ορισμός της συνυφαίνεται με κανόνες, τους οποίους το ρωσικό κράτος, όπως κάθε κράτος εξάλλου, οφείλει να τηρεί. Είναι η περίπτωση της Φινλανδίας. Δεν είναι, όμως, η περίπτωση του επεκτατικού γείτονά της, που οδηγεί εαυτόν στην περαιτέρω διεθνή περιθωριοποίησή της.