Δεν είναι στραβός ο γιαλός, σύντροφοι

Η μια λάθος εκτίμηση διαδέχεται την άλλη και στην Κουμουνδούρου, αλλά και στο παρεκκλήσι της Προοδευτικής Συμμαχίας. Τόσα Συνέδρια, αλλά διαρκή και άλλα στιγμιαία, τόσες συνεδριάσεις Κεντροκοεπιτροπάριων, τόσες διαβουλεύσεις των συναξαριστών της Πολιτικής Γραμματείας, αλλά η Φωνή της Αληθείας φαλτσάρει και αυτό το βάθος του Ουρανού δεν λέει να κοκκινίσει.

Δεν είναι ακριβώς η Ρωσία που ήρξατο χειρών αδίκων, λένε, αλλά επιτιθέμενοι είναι το ΝΑΤΟ και οι Γιάνκηδες. Οι Ρούσοι δεν είναι κίνδυνος για την Παγκόσμια Ειρήνη και την Συναδέλφωση των Λαών, απειλή είναι οι Νεοναζί που κυβερνούν στην Ουκρανία με το δυσθεώρητο 4%. Η Δύση είναι σκέτος καπιταλισμός, νεοφιλελεύθερης κοπής, και αυτή προκαλεί τους πολέμους.

Αυτός είναι ο γιαλός και ο αριστερός ριζοσπαστισμός, εκ προοιμίου αλάθητος, δεν αστοχεί.

Η αυταρχία Πούτιν, όμως, προβαίνει σε μια εκτίμηση, την οποία αφοσιωμένοι πιστοί της Προόδου υποτιμούν. Ο Βλαδίμηρος Πούτιν είναι πεπεισμένος ότι η φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι βαθιά εκφυλισμένη, βυθισμένη σε ηθικό βάλτο, και –  συνεπώς – οι πολίτες των δυτικών κοινωνιών θα τρέξουν – έντρομοι άραγε; – να κρυφτούν στην πρώτη τουφεκιά που θα ηχήσει στον αγέρα.

Επιπλέον, ο Πούτιν, όπως όλοι οι κυβερνήτες ανελεύθερων πολιτικών καθεστώτων, έχουν περιέλθει σε μια δομική αδυναμία. Δεν μπορούν αντιληφθούν ότι η θέληση για την υπεράσπιση της πατρίδας, της οικογένειάς σου, της ίδιας της ελευθερίας σου, μπορεί να σε κάνει πιο γενναίο από ό,τι ο πιο ευφάνταστος μυθιστοριογράφος δύναται ενδεχομένως να φανταστεί.

Ακόμη, το καθεστώς Πούτιν διέπραξε το μέγα σφάλμα, το οποίο διαπράττουν τα δικτατορικά καθεστώτα, πριν εξαπολύσουν τις πολεμικές επιθέσεις τους. Χλευάζει, σαρκάζει και υποτιμά επί μακρόν τον λαό στον οποίο θα επιτεθεί. Η ελεεινολόγηση του λαού της Ουκρανίας μετρά πολλά χρόνια στους κόλπους της ρωσικής πολιτικής και κοινωνίας και αυτή η προσπάθεια προκαλεί τα αντίθετα από τα προσδωκόμενα αποτελέσματα, αφού λειαίνει το έδαφος για τη συσπείρωση και την προετοιμασία. Η αντίσταση του ουκρανικού λαού αυτό ακριβώς μας δείχνει.

Και δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στα βάθη της ιστορίας, προκειμένου να βρούμε ιστορικές συνάφειες και αναλογίες. Το φασιστικό καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι στη μεσοπολεμική ταραγμένη Ιταλία αυτό ακριβώς έπραττε σε βάρος των Ελλήνων. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό, το ράπισμα του ελληνικού λαού ηχεί ακόμη στις παρειές φασιστών και φασιστοειδών.

Δεν είναι λοιπόν πάντοτε στραβός ο γιαλός, σύντροφοι. Σκεφθείτε ότι, ενδεχομένως, και το «εποικοδόμημα» παίζει, κι αυτό, το ρόλο του στην ιστορία, ότι μπορεί να αρμενίζετε στραβά, ενίοτε.