Με πυξίδα τον αντιαμερικανισμό

Είναι πλέον κάτι σαν εκείνα τα κοινά μυστικά της πολιτικής μας ζωής: υπάρχει ένα ορισμένο τμήμα της ριζοσπαστικής αριστεράς που αισθάνεται τουλάχιστον άβολα απέναντι σε κάθε δράση εκπορεύεται από τα δυτική όχθη του Ατλαντικού. Οι Γιάνκηδες, οι πορτοκαλί παράγοντες, οι βάσεις, η Πρεσβεία είναι όροι – κλειδιά που στοιχειώνουν το λεξιλόγιο μεγάλου μέρους των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και που ενεργοποιούν και μια ορισμένη πολιτική κουλτούρα. Ο αντιαμερικάνικος μορφασμός του λενινιστή, που είδε τις ιδέες του να διαψεύδονται λίγο πριν ή λίγο μετά το θάνατο του Μάο, γεύθηκε την πίκρα της πτώσης του ’89.

Ανθρώπινα είναι αυτά, όχι στενά πολιτικά, και το ανθρώπινα καλό είναι να μη λοιδωρούνται αβίαστα από τη γραφίδα των δικαιωμένων φιλελεύθερων. Η διάψευση είναι μια πολύ σκληρή υπόθεση και δύσκολα διαχειρίσιμη αισθηματικά/συναισθηματικά.

Η επεξεργασία της διάψευσης δεν οδηγεί πάντα και υποχρεωτικά σε φαντασιώσεις δυναμικής επανάκαμψης ενός κόσμου που ανατράπηκε βίαια και καθ’ ολοκληρία. Συμβαίνει με τον παγερό λενινισμό του Περισσού ή τον πιο ένθερμο αντίστοιχο μαοικών οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με την παύλα ανάμεσα στο «μ» και στο «λ».

Δεν συμβαίνει όμως ή, τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να συμβαίνει από κόμματα που άσκησαν κεντρική πολιτική εξουσία, όπως είναι η περίπτωση του ημέτερου ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι καθόλου αστεία ή ανεκδοτική υπόθεση για ένα κόμμα που ζητεί την επάνοδο στην κυβερνητική εξουσία το να υποστηρίζει τη Ρωσική Ομοσπονδία στον πόλεμο με την Ουκρανία, το να τριπλοκουμπώνεται απέναντι στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με την εθελούσια ένταξη των Σουηδών και των Φινλανδών, το να μη βρίσκει μια πρόταση της προκοπής για την ποδοπάτηση κάθε έννοιας ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Οι προσλήψεις αυτές του διεθνούς κόσμου έχουν μακρά ιστορία, γιατί πάντα η λενινιστική – βουλησιαρχική εκδοχή της αριστεράς περιφρονούσε τις διεκδικήσεις για την πανσπερμία αλλά και για τον σκληρό πυρήνα των ατομικών δικαιωμάτων, μέσα από την ισοπεδωτική εξίσωση της φιλελεύθερης δημοκρατίας με τη συγκεκαλυμμένη δικτατορία των αστικών ταξικών δυνάμεων.

Το να κλείνεις όμως τα μάτια στην πιο βάρβαρη αποδόμηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο όνομα του αλάνθαστου ταξικού παράγοντα, το να εθελοτυφλείς στις βαρβαρότητες και στις θηριωδίες της αυταρχίας Πούτιν, το να εγκαλείς μονομερώς την Πελόζι και να δίνεις κάτω από το τραπέζι συγχωροχάρτι στο αιμοδιψές ΚΚ Κίνας των καθολικών πολιτικών απαγορεύσεων δεν παραπέμπει σε κόμμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής, σοσιαλιστικής ή σοσιαλδημοκρατικής, αριστεράς, σε μια εικόνα κυβερνώσας αριστεράς, όπως θέλεις να παρουσιάζεσαι, αλλά υποδηλώνει εμμονή στον αντιαμερικανισμό ενός βαθέος παρελθόντος, σφραγισμένου από τα θρυλικά ονόματα των Χούα Κοό Φενγκ, του Τζανγκ Τσούεν Τσιάο και τη διάσπαση του μ – λ κινήματος και στα χιλιάδες τσιγάρα που καπνίστηκαν σε συνεδριάσεις κεντρικών επιτροπών.

Κοινός παρονομαστής ο αγιάτρευτος και ανεξίτηλος αντιαμερικανισμός.  που θα ήταν καθ’ όλα αναμενόμενος σε κάποια αυτάρεσκη γκρούπα των εκτός των τειχών αριστεράς Εκεί δίνονται οι όρκοι πίστης στις εκατόμβες των σακατεμένων των φονιάδων των λαών και του δολοφονικού, νατοïκού, τους εργαλείου. Εκεί εκφράζεται ο αποτροπιασμός στα εκατομμύρια των λαών που αντιπάλεψαν και αντιπαλεύουν τις αμερικάνικες βόμβες. Εκεί καταγγέλλονται τα αδιέξοδα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, που μας θέλει φθηνό κρέας για τα κανόνια τους.

Στις υπερπολυτελείς αίθουσες του Μεγάρου Μαξίμου, όπου είχε εγκατασταθεί η εγχώρια ριζοσπαστική αριστερά για σχεδόν μια πενταετία, άλλες ήταν οι ιδεολογικές ατζέντες και άλλες οι διοικητικές προτεραιότητες. Στους αντίποδες του αντιαμερικανισμού κινήθηκε, του αντιαμερικανισμού που επανέφερε στην πολιτική κουβέντα, άλλοτε φανερά και άλλοτε συγκεκαλυμμένα, αλλά, σε κάθε περίπτωση, κακοφορμισμένα και αδέξια.