Συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ και η ανατροπή του Κ. Μητσοτάκη

Μετά την σύντομης διάρκειας αλλά υψηλής πολιτικής έντασης αντιπαράθεση για την κομματική ταυτότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, η συμπόρευση ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι πια αναντίρρητη, πηγάζει από τις συγκλίσεις που καταγράφονται ανάμεσα σε δύο κόμματα των οποίων προεδρεύουν και απολήγει, βέβαια, στην ευθεία αμφισβήτηση της δημοκρατικότητας φρονημάτων και πρακτικών του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η αποστροφή των δύο ανδρών απέναντι στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και προέδρου της Νέας Δημοκρατίας είναι πλέον εξόφθαλμη.  Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιμετωπίζεται από τον Αλέξη Τσίπρα ως πολιτικός εθισμένος στην άσκηση πιέσεων, σε εκβιασμούς σε σχέση με τους πολιτικούς αντιπάλους του, ακόμη και με αποστασίες βουλευτών από άλλους κομματικούς χώρους. «Εάν μετά απ’ όλα όσα έχει κάνει: υποκλοπές, διάλυση κοινωνικών σχέσεων, διάλυση κοινωνικού κράτους, όλα όσα έχει κάνει, παρ’ όλα αυτά βγει πρώτος με μισή μονάδα, θα κατσικωθεί στην εξουσία, να το πω λαϊκά και θα επιχειρήσει με κάθε τρόπο να φτιάξει Κυβέρνηση, είτε με εκβιασμούς, είτε με πιέσεις, είτε με αποστασίες». Αυτή η τροπή που παίρνει η ρητορική του επικεφαλής του Σύριζα, το τελευταίο διάστημα «κουμπώνει» με την παλιά αποστροφή του Νίκου Ανδρουλάκη απέναντι στον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος θα μιλήσει για «εμμονή», για «προσωπική εμμονή που έχει ο κ. Ανδρουλάκης με τον πρωθυπουργό».

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ μακριά και αντάμα για τις κάμερες ή αντίπαλοι χάριν της επιβίωσης του αφηγήματος της αυτόνομης πορείας του ΠΑΣΟΚ. Δεν απέκλιναν όμως ο ένας από τις γραμμές του άλλου, όταν εις εξ’ αυτών προέβαινε στην αδιανόητη, για τα δημοκρατικά κεκτημένα της μεταπολίτευσης, αμφισβήτηση του αποτελέσματος των εκλογών.

Τα πολιτικά αντανακλαστικά παραμένουν σε εγρήγορση μόνο για την αντεπίθεση στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά είναι αδρανοποιημένα όταν η σταθερότητα απαιτεί την θεσμική αντίδραση. Όπως επί παραδείγματι στην περίπτωση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ που τινάζει τη δημοσιονομική μπάνκα στον αέρα, αλλά η βουλιμία της συμπόρευσης υπαγορεύει τη σιωπηρή αποδοχή.

Τεκμήριο της ένοχης τακτικής είναι και η στάση απέναντι στον πρωτοφανή πολιτικαντισμό που βάζει «βόμβα» στη διεξαγωγή των πανελληνίων εξετάσεων. Η υπόσχεση για κατάργηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής και της αθρόας αποδοχής νέων φοιτητών, χωρίς κριτήριο, δε συνάντησε καμία αντίσταση από τους θεματοφύλακες του παπανδρεϊσμού, που θυσιάζουν τιμή και ιστορία στο βωμό της  προοδευτική διακυβέρνησης,  που απεργάζεται το διευθυντήριο της Κουμουνδούρου.

Οι προειδοποιήσεις στρέφουν τους προβολείς στο επίκεντρο της πολιτικής απάτης που ξαναστήνει ως εγκέφαλος ο Αλέξης Τσίπρας που πλέον έχει κυβερνήσει, με διαφορετικό όμως πρωταγωνιστή στον ρόλο του ηθικού αυτουργού τον «αμόλυντο» και πολιτικά άφθαρτο Νίκο Ανδρουλάκη.

Με εμμονική μεθοδικότητα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κάνει από το 2021 τη βρώμικη δουλειά του συνεταίρου του για το αντι-Μητσοτακικό ρεύμα που επιχειρεί να δημιουργήσει ο Αλέξης Τσίπρας. Τον εκθέτουν οι μαρτυρίες των παλαιών συντρόφων του, οι οποίοι με προεδρικό «φιρμάνι», φιμώθηκαν για να μετατρέψουν την αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρητορική σε πολεμική εναντίον του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Την τακτική των ίσων αποστάσεων που ακολουθεί ο Ν. Ανδρουλάκης αποκάλυψε και ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος χωρίς περιστροφές έδειξε ότι ο προσανατολισμός της πράσινης πυξίδας πρέπει να έχει την συντεταγμένη και της κυβέρνησης ηττημένων. Μια τοποθέτηση που ούτε αποδοκιμάστηκε, αλλά ούτε με πολιτικό τακτ αντιπαραβλήθηκε με την επωδό της Χαριλάου Τρικούπη περί διμέτωπου. Γιατί αυτή η δημόσια δήλωση ισοδυναμεί με την ευλογία του ΠΑΣΟΚ για την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου και το κλειδί για την καγκελόπορτα της Ηρώδου Αττικού θα είναι η αντιδημοκρατική μεθόδευση.