Τότε η Ζωή Λάσκαρη ήταν ένα βρέφος μόλις 8 μηνών, ενώ η μητέρα της ίσα που είχε κλείσει τα 19 χρόνια της. Η νεαρή γυναίκα έκτοτε έγινε σκιά του εαυτού της και τελικά λιγότερο από μια 8ετία αργότερα έφυγε κι εκείνη από την ζωή, προδομένη από την καρδιά της. Αυτές οι δύο απώλειες δεν ήταν οι μόνες τραγωδίες που χτύπησαν την οικογένεια καθώς αναπάντεχος ήταν ο χαμός και του θείου της.
Με τρία αντίστοιχα περιστατικά να ρίχνουν βαριά σκιά στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, με τους οποίους μεγάλωσε, δεν υπήρχε χώρος για χαρές την περίοδο των γιορτών. Χαρακτηριστικά του κλίματος που επικρατούσε είναι τα λόγια της ίδιας της σπουδαίας ηθοποιού κατά την διάρκεια συνέντευξής της. «Στο σπίτι μας, από την ώρα που πέθαναν η μάνα μου, ο πατέρας μου και ο θείος μου είχαμε μόνιμο πένθος, απαγορευόταν το ραδιόφωνο, η γιαγιά μου ήταν ντυμένη στα μαύρα, δεν είχα ποτέ χριστουγεννιάτικο δέντρο… Δεν με ενδιαφέρουν τα Χριστούγεννα, δεν τα θέλω, στεναχωριέμαι, δεν έχω καλές μνήμες. Όταν έκανα τα παιδιά μου, κι έπρεπε να στολίσω τα δέντρα, τα έκανα, αλλά δεν ήταν κάτι που πετούσα. Το έκανα για τα παιδιά μου με πολλή χαρά, αλλά μέχρι εκεί. Με θλίβουν τα Χριστούγεννα, δεν περνάω καλά, δεν με αφορούν»…