ΗΠΑ: Υπάρχει “θέμα Μπάιντεν” για τους Δημοκρατικούς;

Λιγότερο από ένα χρόνο πριν από τις προεδρικές εκλογές, οι ΗΠΑ φαίνονται έτοιμες για μια ρεβάνς μεταξύ του Τζο Μπάιντεν και του Ντόναλντ Τραμπ. Ο Μπάιντεν λέει ότι θέλει μια δεύτερη θητεία για να “ολοκληρώσει το έργο του”. Ωστόσο, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, σχεδόν το 40% των Δημοκρατικών επιθυμεί την πρόωρη αποχώρησή του. Ο Μπάιντεν είναι ο μακροβιότερος πρόεδρος των ΗΠΑ από την ανάληψη των καθηκόντων του. Περισσότερο από το 55% του αμερικανικού κοινού δεν τον υποστηρίζει. Στην πιο πρόσφατη δημοσκόπηση, ο κ. Μπάιντεν βρίσκεται είτε κοντά είτε ελαφρώς πίσω από τον Τραμπ. Έχουν τελικά οι Δημοκρατικοί ξεμείνει από δυνάμεις με τον Μπάιντεν;

Όχι ακριβώς. Ενώ ο Μπάιντεν είναι πιθανό να είναι ο υποψήφιος, η υποψηφιότητά του δεν είναι εξασφαλισμένη μέχρι να έχει την υποστήριξη της πλειοψηφίας των αντιπροσώπων στο συνέδριο του κόμματος. Η πλειοψηφία των αντιπροσώπων είναι πολιτικοί ακτιβιστές, τοπικοί κομματικοί αξιωματούχοι και άλλοι παρόμοιοι που δεσμεύονται να υποστηρίξουν έναν συγκεκριμένο υποψήφιο. Ο αριθμός που αναλογεί σε κάθε υποψήφιο καθορίζεται μέσω των προκριματικών εκλογών και των κομματικών εκλογών. Οι υπόλοιποι είναι εν ενεργεία εκπρόσωποι του Δημοκρατικού Κόμματος.

Η περίοδος των προκριματικών εκλογών αρχίζει στο Νιου Χαμσάιρ στις 23 Ιανουαρίου και διαρκεί έως τις αρχές Ιουνίου- τον Αύγουστο, οι αντιπρόσωποι συγκεντρώνονται στο συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο για να ψηφίσουν εκ μέρους της πολιτείας ή της περιφέρειάς τους. Ωστόσο, ο Πρόεδρος έχει ένα σχεδόν ανυπέρβλητο πλεονέκτημα. Πίσω από τον πρόεδρο βρίσκεται η εκλογική οργάνωση της Εθνικής Επιτροπής των Δημοκρατικών και η υποστήριξη σχεδόν όλων των ανώτερων στελεχών του κόμματος. Το κόμμα σχεδόν πάντα επαναπροτείνει τους εν ενεργεία προέδρους χωρίς δυσκολία, αλλά μετά από ισχυρές προκλήσεις στις προκριματικές εκλογές, δύο πρόεδροι – ο Λίντον Τζόνσον και ο Χάρι Τρούμαν – αρνήθηκαν να θέσουν υποψηφιότητα για επανεκλογή.

Ο Μπάιντεν επωφελείται σήμερα από την απουσία ισχυρού αντιπάλου. Οι μόνοι Δημοκρατικοί που θέτουν υποψηφιότητα εναντίον του είναι η Μαριάν Γουίλιαμσον, συγγραφέας ενός βιβλίου αυτοβοήθειας, και ο Ντιν Φίλιπς, εκατομμυριούχος και Δημοκρατικός βουλευτής από τη Μινεσότα. Και οι δύο μόλις και μετά βίας κατονομάζονται στις δημοσκοπήσεις.

Η δημοτικότητα της αντιπροέδρου Καμάλα Χάρις είναι ακόμη χειρότερη από αυτή του Μπάιντεν. Τα δύο τρίτα των Δημοκρατικών λένε πως ο πρόεδρος δεν πρέπει να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα και προτείνουν μια εναλλακτική λύση γι’ αυτόν. Στο υπόλοιπο ένα τρίτο, ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας Γκάβιν Νιούσομ είναι ο πιθανότερος υποψήφιος, αλλά δεν αναμένεται να σηκώσει το χέρι του τώρα και θα περιμένει μέχρι το 2028 για να θέσει επίσημα υποψηφιότητα. Ακόμη και αν κάποιος κορυφαίος υποψήφιος αποφασίσει να κατέβει εναντίον του Μπάιντεν, θα είναι ήδη πίσω.

Κάθε εβδομάδα που περνάει, όλο και περισσότερες πολιτείες κλείνουν τις προκριματικές τους εκλογές για νέους υποψηφίους. Σε πολιτείες όπου οι πρόωρες προκριματικές εκλογές είναι σημαντικές, όπως η Νεβάδα, η Νότια Καρολίνα και το Μίσιγκαν, η προθεσμία έχει ήδη παρέλθει. Οι υποψήφιοι που θα αργήσουν θα χάσουν την ευκαιρία να κερδίσουν αντιπροσώπους σε αυτές τις πολιτείες, καθώς και τη σημαντική συγκέντρωση χρημάτων και την κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης που μπορεί να φέρει η πρώιμη δυναμική. Αν και ένα πρώιμο προβάδισμα δεν εγγυάται την υποψηφιότητα, όπως απέδειξε ο Μπάιντεν όταν νίκησε νωρίς το 2020 τον επικρατέστερο Μπέρνι Σάντερς, το να μην είσαι στην κούρσα από την αρχή κάνει τα πράγματα τα πράγματα πιο δύσκολα. Ακόμα και ο Μάικ Μπλούμπεργκ, παρότι δεν κατέβηκε μαζί με έναν εν ενεργεία Δημοκρατικό και ξόδεψε πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια για την υποψηφιότητά του, δεν μπόρεσε να κάνει καθυστερημένη είσοδο στην κούρσα του 2020.

Ο Μπάιντεν μπορεί να μην φαίνεται η καλύτερη επιλογή για τους Δημοκρατικούς το 2024, αλλά σε αυτό το στάδιο το κόμμα του έχει ελάχιστα περιθώρια. Αυτή η εσωκομματική διαμάχη τόσο κοντά στις εκλογές θα μπορούσε να αποδυναμώσει σοβαρά το κόμμα ενόψει μιας υπαρξιακής αναμέτρησης με τον Τραμπ. Όταν ο Τρούμαν και ο Τζόνσον αρνήθηκαν την επανεκλογή τους, οι Δημοκρατικοί έχασαν τις γενικές εκλογές.