Εκπαιδεύτηκε δίπλα στον Κάρολο Κουν και μιλούσε σπάνια για τον δάσκαλό του, ενώ σε συνέντευξή του για τα χρόνια στο Θέατρο Τέχνης είχε σχολιάσει: «Ο Κουν για μένα ήταν κομμάτι της καρδιάς μου, μιλάω σπάνια για το δάσκαλο μου γιατί ότι και να πω είναι λίγο… Του οφείλω πάρα πολλά πράγματα και κυρίως τη συνάντησή μου με σπουδαίους ανθρώπους… Αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος, θα ήμουν ακόμα στη Λευκάδα και θα καθάριζα αγκινάρες ή θα πουλούσα παγούρια…
Τα χρόνια στο Θέατρο Τέχνης ζούσα παν δύσκολα – ήμουν ηλεκτρολόγος έφτιαχνα τα φώτα στη περιοδεία και μετά ντυνόμουν για να κάνουμε «Όρνιθες», όχι μόνο εγώ και ο Γιάννης Τότσικας που ήμασταν μαζί. Πιστεύαμε πολύ σε αυτό που κάναμε και πιστεύαμε πολύ στον δάσκαλο. Ζήσαμε κάτω από το σκοτάδι, υπό τις λάμπες του φωτισμού του θεάτρου… Ο δάσκαλός μου ήταν θρησκεία για μένα, αλλά κάπου κλώτσαγα εσωτερικά… Πώς να διαφωνήσεις με τον δάσκαλο – από τη στιγμή που σου επιτρέπει να μπεις στον κύκλο του δεν τον αμφισβητείς, δεν μπορείς να γίνει αιρετικός…Είναι ανείπωτη η ταλαιπωρία που τράβηξα στο θέατρο, βέβαια με έσωσε η εξαίσια μοναξιά μου περιφρούρησα την ταλαιπωρία. Βέβαια, σημαντικό ρόλο έπαιξε το πρόσωπο που έχω κοντά μου που κατανόησε την ύπαρξή μου, τη μάντεψε, την αποκωδικοποίησε… Όταν μιλάω για πρόσωπο, είναι ένα και μοναδικό: η γυναίκα μου, η Μαρία Ζαχαρή, με την οποία είχα την ευτυχία να παίζω επί 13 χρόνια τη θεατρική παράσταση “Το αμάρτημα της μητρός μου”. Μάλιστα, η συγκεκριμένη παράσταση είναι από τους σημαντικούς σταθμούς της ζωής του – σύμφωνα πάντα με δική του δήλωση σε παλαιότερη συνέντευξή του στην τηλεόραση.