Τουρκία, Ισραήλ και ΗΠΑ: Διαφορετικές απόψεις για το μέλλον της Συρίας

Η Τουρκία και το Ισραήλ αναφέρονται σε όλες τις αναλύσεις ως οι κύριοι ωφελημένοι από την πτώση του Μπασάρ αλ Άσαντ και μάλιστα από τον τρόπο που αυτή συνέβη. Ωστόσο, οι στρατηγικές τους για το μέλλον της Συρίας διαφέρουν σημαντικά.

Το Ισραήλ δείχνει να προτιμά μια “καντονοποιημένη” Συρία, δηλαδή κατακερματισμένη κατά εθνοθρησκευτικές γραμμές (Δρούζοι, Σουνίτες, Αλαουίτες κ.ά.), η οποία θα είναι εγγενώς ασταθής και πιθανότατα θα βυθιστεί σε εσωτερικές συγκρούσεις. Το κύριο μέλημα του εβραϊκού κράτους είναι η διακοπή της εδαφικής συνέχειας του παλαιού “άξονα της αντίστασης” που εκτείνεται από το Ιράν μέχρι τον Λίβανο, η πλήρης απομόνωση της Χεζμπολάχ, η νομιμοποίηση και η επέκταση της κατοχής των Υψωμάτων του Γκολάν, καθώς και η δημιουργία συνθηκών που θα καθιστούν αδύνατη την εμφάνιση ενός ισχυρού αντιπάλου στα βόρεια σύνορά του.

Το Ισραήλ προχωρά ήδη στην υλοποίηση αυτών των στόχων μέσω στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Συρία. Αυτές περιλαμβάνουν την κατάληψη του όρους Hermon, που έχει ύψος 2.800 μέτρα και βρίσκεται στα νότια σύνορα Συρίας και Λιβάνου, την παραβίαση της γραμμής ανακωχής του 1974 (η οποία δεν είχε γνωρίσει καμία ένταση όλα αυτά τα χρόνια) και τα εκατοντάδες αεροπορικά πλήγματα κατά εγκαταστάσεων του κυβερνητικού στρατού. Εκτός από τον δηλωμένο σκοπό της αποτροπής μεταφοράς κρίσιμου οπλισμού σε “εξτρεμιστές”, αυτή η ταχεία αντίδραση του Ισραήλ διασφαλίζει ότι η μελλοντική Συρία θα είναι όχι μόνο απογυμνωμένη από εξωτερικούς εχθρούς, αλλά και χωρίς μονοπώλιο νόμιμης βίας στο εσωτερικό της.

Η Τουρκία δεν έχει ιδιαίτερους λόγους να αισθάνεται άνετα με αυτή την προοπτική. Επιθυμεί μια Συρία όσο το δυνατόν πιο σταθερή, “συμπεριληπτική” και ενιαία – κυρίως επειδή η κύρια τουρκική προτεραιότητα είναι η εξάλειψη του αυτονομημένου κουρδικού μορφώματος στα νότια σύνορά της. Η Άγκυρα υπογραμμίζει ότι το μελλοντικό συριακό κράτος θα πρέπει να είναι απαλλαγμένο από ξένες στρατιωτικές δυνάμεις (χωρίς να διευκρινίζει πώς αντιλαμβάνεται την κατάσταση στη μεθοριακή ζώνη που έχει καταλάβει και πρακτικά προσαρτήσει), ικανό να υποδεχθεί τους επαναπατριζόμενους Σύρους πρόσφυγες και ανοιχτό σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις, εκτός από τους (Κούρδους) “τρομοκράτες”.

Το κύριο ερώτημα είναι ποια θα είναι η στάση του Ντόναλντ Τραμπ από τις 20 Ιανουαρίου και έπειτα. Ο μελλοντικός πρόεδρος των ΗΠΑ είχε προσπαθήσει κατά τη διάρκεια της προηγούμενης θητείας του να αποσύρει τους Αμερικανούς πεζοναύτες από τις περιοχές της Συρίας που ελέγχονται από τους Κούρδους, οι οποίες περιλαμβάνουν και τις πετρελαιοπηγές. Παρά την αποτυχία του τότε, συνεχίζει να υποστηρίζει ότι η περιοχή θα πρέπει να “αυτορρυθμιστεί” και ότι οι ΗΠΑ δεν θα πρέπει να εμπλέκονται, εκτός αν διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντά τους. Το Ισραήλ, φυσικά, επιθυμεί το αντίθετο, ενώ ο Ερντογάν χρειάζεται την αμερικανική υποστήριξη, καθώς το τμήμα που έχει καταλάβει είναι πολύ μεγάλο για να το διαχειριστεί, τόσο από πλευράς ασφάλειας όσο και οικονομικής αποκατάστασης.

Πηγή: Pagenews.gr