Το ιρανικό χτύπημα στο Ισραήλ δεν ήταν απλώς μια ακόμη πυραυλική επίθεση, αλλά ένα στρατηγικό μήνυμα που έφερε μαζί του μια θεμελιώδη αλλαγή στη στρατιωτική ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή.
Το Ιράν χρησιμοποίησε υπερηχητικούς βαλλιστικούς πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη για να πλήξει τοποθεσίες βαθιά μέσα στο Ισραήλ, στοχεύοντας όχι μόνο υποδομές, αλλά και στρατηγικές αμυντικές δυνατότητες που θεωρούνταν απόρθητο φρούριο.
Παρά τη δήλωση του Ισραήλ για «μεγάλη επιτυχία» στην αντιμετώπιση της επίθεσης, οι καταγραφές της πραγματικότητας, οι σκηνές εκρήξεων μέσα στο ισραηλινό έδαφος, καθώς και η έμμεση παραδοχή ότι ορισμένοι από τους πυραύλους παρέκαμψαν την αεράμυνα, αποκάλυψαν κενά στο αμυντικό σύστημα, το οποίο θεωρείται ένα από τα πιο προηγμένα στον κόσμο: το διάσημο Iron Dome.
Η ιρανική επίθεση: Μεταξύ αποτροπής και δοκιμής Η ιρανική επίθεση δεν ήταν αυθαίρετη, αλλά διέπεται από σαφείς στρατηγικούς κανόνες:
Επίδειξη της ικανότητας να πλήξει τα ισραηλινά εδάφη απευθείας. Να δοκιμάσει την αποτελεσματικότητα του ισραηλινού αμυντικού συστήματος όταν πιεστεί σοβαρά. Να στείλει ένα μήνυμα στο Ισραήλ και τη Δύση ότι το Ιράν δεν αποδέχεται πλέον τη συμβατική αποτροπή. Αυτού του είδους η επιχείρηση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μετά από προσεκτική μελέτη των χαρακτηριστικών του αμυντικού συστήματος που στοχεύει και αξιολόγηση των πιθανών αδυναμιών του, πράγμα που έκανε ακριβώς το Ιράν.
Πώς λειτουργεί το Iron Dome και γιατί απέτυχε αυτή τη φορά; Το Iron Dome είναι ένα σύστημα πυραυλικής άμυνας ειδικά σχεδιασμένο για να αναχαιτίζει πυραύλους μικρού βεληνεκούς (5-70 χλμ.), όλμους και πυροβολικό πριν φτάσουν στο στόχο. Βασίζεται σε προηγμένα ραντάρ για να ανιχνεύει τους πυραύλους, να καθορίζει πόσο επικίνδυνοι είναι και στη συνέχεια να εκτοξεύει έναν πύραυλο αναχαίτισης για να τους εξουδετερώνει στον αέρα.
Ωστόσο, το σύστημα αυτό, παρά την πολυπλοκότητά του, δεν έχει σχεδιαστεί για να αντιμετωπίσει βαλλιστικούς πυραύλους υψηλής ταχύτητας που εξέρχονται από την ατμόσφαιρα. Οι ιρανικοί πύραυλοι, όπως ο Fateh-313 και ο Qiam-1, έχουν τεχνικά χαρακτηριστικά που καθιστούν δύσκολη την αναχαίτισή τους:
12 φορές την ταχύτητα του ήχου Πολύ μεγάλο υψόμετρο εκτός ατμόσφαιρας Πολύ μικρός χρόνος άφιξης (περίπου 12 λεπτά) Μη γραμμική και απρόβλεπτη τροχιά. Αυτά τα χαρακτηριστικά περιορίζουν την αποτελεσματικότητα συστημάτων όπως ο Σιδηρούς Θόλος, ειδικά εάν δεν είναι ενσωματωμένα με αμυντικά συστήματα υψηλότερου επιπέδου, όπως τα Arrow και Patriot.
Η ιρανική τακτική: Ταυτόχρονη απόρριψη πυρών Ο αποφασιστικός παράγοντας για το «σπάσιμο» της ισραηλινής θωράκισης δεν ήταν μόνο η πολυπλοκότητα των ιρανικών πυραύλων, αλλά και η στρατιωτική τακτική που χρησιμοποίησε η Τεχεράνη:
Η ταυτόχρονη εκτόξευση μεγάλου αριθμού πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών, γεγονός που άσκησε τεράστια πίεση στο αμυντικό σύστημα. Επιλογή του χρόνου και της στιγμής της επίθεσης, έτσι ώστε το σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης να είναι απασχολημένο με πολλαπλούς στόχους. Συνδυασμός γρήγορων πυραύλων και αργών μη επανδρωμένων αεροσκαφών για την απόσπαση της προσοχής και την διάσπαση των αμυντικών πόρων σε διάφορα μέτωπα. Περιορισμοί της αμυντικής ικανότητας Κάθε αμυντικό σύστημα έχει τα όριά του, και το Iron Dome δεν αποτελεί εξαίρεση:
Κάθε πυροβολαρχία διαθέτει το πολύ 60 αναχαιτιστές . Το Ισραήλ διαθέτει περίπου 10 συστοιχίες του συστήματος. Αυτό σημαίνει ότι είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μόνο έναν περιορισμένο αριθμό απειλών την ίδια στιγμή. Κατά συνέπεια, όταν εκτοξεύονται ταυτόχρονα δεκάδες πύραυλοι , το αμυντικό σύστημα αρχίζει να υστερεί όσον αφορά στην άμεση επεξεργασία και εμφανίζονται κενά.
Στρατηγικές συνέπειες: Έχει αλλάξει η ισορροπία δυνάμεων; Το πιο αξιοσημείωτο αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης δεν είναι μόνο ο αριθμός των πυραύλων που πέρασαν, αλλά και το μήνυμα που έστειλε το Ιράν:
Το Ισραήλ δεν είναι απρόσβλητο από τα άμεσα πλήγματα. Τα αμυντικά συστήματα δεν είναι εντελώς αδιαπέραστα από τις σύγχρονες τακτικές. Το να βασίζεται κανείς μόνο στην τεχνολογία δεν αποτελεί πλέον απόλυτη εγγύηση. Οι ιρανικοί πύραυλοι έχουν γίνει πιο ακριβείς, ταχύτεροι και αποτελεσματικότεροι. Από την άλλη πλευρά, το Ισραήλ βίωσε μια σχετική απογοήτευση, ιδίως στο εσωτερικό του, όπου άρχισαν να εγείρονται ερωτήματα σχετικά με τη σκοπιμότητα των μεγάλων επενδύσεων σε αμυντικά συστήματα , και κατά πόσον τα συστήματα αυτά είναι ικανά να αντιμετωπίσουν μελλοντικές προκλήσεις.
Η αρχή μιας νέας φάσης στον αμυντικό πόλεμο Αυτό που συνέβη μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν δεν αποτελεί το τέλος του δρόμου, αλλά μάλλον την αρχή μιας νέας φάσης στην έννοια του αμυντικού και επιθετικού πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Τα αμυντικά συστήματα δεν θα είναι το ίδιο αποτελεσματικά εάν δεν υποστηρίζονται από έξυπνες τακτικές, συνεχή ανάπτυξη και ικανότητα αντιμετώπισης του ντάμπινγκ ισχύος πυρός και των απειλών πολλαπλών πηγών.
Το σημαντικότερο μάθημα που πρέπει να ληφθεί εδώ είναι ότι η στρατιωτική ισορροπία δεν εξαρτάται πλέον μόνο από την τεχνολογική υπεροχή, αλλά από τη στρατηγική, την ποσότητα, τον συγχρονισμό και την ακρίβεια.
Πηγή: Pagenews.gr