Είναι η απόδειξη ότι στην Ελλάδα του 2025, όποιος αγγίζει το βαθύ και ατιμώρητο κατεστημένο της αδιαφάνειας, στοχοποιείται προσωπικά και πολιτικά.
Η “συνωμοσία” του καθήκοντος
Μέχρι και… συνωμότη (!) έφτασαν να αποκαλέσουν τον Άδωνι Γεωργιάδη κάποια μέλη του ΠΙΣ, επειδή παρέπεμψε μια καταγγελία για πιθανώς παράνομη ιατρική δραστηριότητα – όχι σε κανένα “δημοσιογραφικό βήμα” ή “μικρόφωνο”, αλλά στο νόμιμο πειθαρχικό όργανο του συλλόγου. Και ποιος “συνενοχήθηκε” σε αυτή τη θεσμική ενέργεια; Κατά τη φαντασία κάποιων, ο Κώστας Βαξεβάνης.
Αυτές οι κατηγορίες δεν είναι απλώς ανυπόστατες. Είναι επικίνδυνες. Διότι όταν η απόδοση ευθύνης βαφτίζεται σκευωρία, η δημοκρατία κινδυνεύει.
Πολιτικός με θεσμικά αντανακλαστικά
Ο Άδωνις Γεωργιάδης έκανε το αυτονόητο – το οποίο, στην Ελλάδα, σπανίζει: δεν έκρυψε, δεν κουκούλωσε, δεν έκανε τα “στραβά μάτια”, όπως τόσοι και τόσοι στο παρελθόν.
Ενεργοποίησε τον θεσμικό μηχανισμό που οφείλει να λειτουργεί σε μια δημοκρατία. Όχι με διάθεση “πολέμου” αλλά με διάθεση λογοδοσίας και διαφάνειας.
Και η απάντηση; Τον παρουσιάζουν σαν έναν σκοτεινό μηχανισμό πολιτικής εξόντωσης. Γιατί; Επειδή δεν έκανε αυτό που βολεύει: να μην ακουμπήσει τα “δικά μας παιδιά”.
Η ενοχλητική αλήθεια
Ας το πούμε καθαρά: η παραπομπή Εξαδάκτυλου δεν ήταν επίθεση, ήταν καθήκον. Ούτε πολιτική δίωξη ούτε “βεντέτα”. Ήταν μια θεσμικά επιβεβλημένη ενέργεια, καθώς υπήρχαν καταγγελίες για ιατρική δραστηριότητα εκτός πλαισίου, μέσα σε γραφεία του ΠΙΣ.
Το αν ο κ. Εξαδάκτυλος είναι “γνωστός”, “δικτυωμένος”, ή “πολιτικά προστατευόμενος” είναι άνευ σημασίας.
Αντιθέτως, αυτό κάνει ακόμα πιο αναγκαία τη θεσμική αντίδραση – αλλιώς, μιλάμε για κράτος ατιμωρησίας, όχι κράτος δικαίου.
Η Ελλάδα των δύο μέτρων
Ο Άδωνις Γεωργιάδης υπέστη επιθέσεις γιατί τόλμησε να ξεγυμνώσει τη διαπλοκή μέσα στους θεσμούς. Ήταν ο μόνος που είπε ανοιχτά ότι ο ΠΙΣ έχει μετατραπεί σε φέουδο συνδικαλιστικών και κομματικών μηχανισμών, οι οποίοι μετατρέπουν τους ιατρικούς συλλόγους σε οχήματα πολιτικής επιρροής και προσωπικής ασυλίας.
Δεν είπε τίποτα περισσότερο από την αλήθεια – και αυτή ήταν η μεγαλύτερη προσβολή για όσους θεωρούν εαυτούς “ανέγγιχτους”.
Δεν συγχωρούν την πολιτική ευθύνη
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι τι έκανε ο Άδωνις Γεωργιάδης. Το πρόβλημα είναι ότι το έκανε χωρίς να λογαριάζει τα “ιερά και όσια” του παλαιοσυνδικαλισμού και της πολιτικής διαπλοκής.
Η παραπομπή Εξαδάκτυλου ήταν:
- Θεσμικά τεκμηριωμένη
- Υπηρεσιακά επιβεβλημένη
- Πολιτικά έντιμη
Και όποιος ενοχλείται από αυτό, δεν υπερασπίζεται τη δικαιοσύνη – υπερασπίζεται το ακαταλόγιστο των ισχυρών.
Κλείσιμο με τα λόγια των “κατηγορουμένων”
Ο ίδιος ο Άδωνις έγραψε με νόημα: «Διάβασα διαλόγους που με παρουσιάζουν ως συνωμότη με τον Κώστα Βαξεβάνη… παιδιά ψυχραιμία, να με αντιπαθείτε οκ, αλλά κάπου ώπα».
Και ο Βαξεβάνης το επιβεβαιώνει: «Έκανε το “λάθος” να στείλει στο πειθαρχικό του ΠΙΣ την υπόθεση που αποκάλυψε το Documento. Αντί να απολογηθεί αυτός που μετέτρεψε γραφεία σε ιατρείο, στοχοποιείται αυτός που έπραξε το αυτονόητο».
Η αλήθεια ενοχλεί. Αλλά η σιωπή είναι συνενοχή. Και ο Άδωνις Γεωργιάδης, σε αυτή την υπόθεση, δεν σιώπησε. Έπραξε.
Πηγή: pagenews.gr