Από τους Δρούζους στους Κούρδους: Πού το πάει η Άγκυρα;

Η εμπλοκή της Τουρκίας στον συριακό εμφύλιο αποτελεί, αναμφίβολα, ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα εξωτερικής πολιτικής που κυριάρχησε από ευσεβείς πόθους και τακτικισμό χωρίς στρατηγικό βάθος. Από το 2011 μέχρι σήμερα, η Άγκυρα επέλεξε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αποσταθεροποίηση του καθεστώτος Άσαντ, πιστεύοντας ότι μπορεί να γίνει η δύναμη-εγγυητής της επόμενης ημέρας. Ωστόσο, η πραγματικότητα αποδείχθηκε πολύ πιο σύνθετη και σκληρή.

Από τη φιλία στην εχθρότητα

Μέχρι το 2011, οι σχέσεις Τουρκίας–Συρίας είχαν περάσει σε μια φάση πρωτόγνωρης συνεργασίας, που έφτανε μέχρι και φιλοξενίες των οικογενειών Ερντογάν–Άσαντ σε τουρκικά θέρετρα. Η Συμφωνία των Αδάνων (1998) και η εκδίωξη Οτζαλάν από τη Δαμασκό είχαν εξομαλύνει σχεδόν όλα τα αγκάθια μεταξύ των δύο χωρών: το Κουρδικό, η διαχείριση των υδάτινων πόρων, και οι εδαφικές διαφορές στην Αλεξανδρέττα (Χατάι).

Όμως, με την έναρξη της Αραβικής Άνοιξης, και την πίεση από ΗΠΑ και Ισραήλ, η Άγκυρα άλλαξε ρότα. Επέτρεψε τη μεταφορά ισλαμιστών μαχητών και λιποτακτών μέσω του εδάφους της, πιστεύοντας ότι έτσι θα διαμορφώσει το μέλλον της Συρίας με όρους νεοοθωμανικής επιρροής.

Οι κεμαλιστές είχαν προειδοποιήσει

Το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (CHP) δεν είχε σταματήσει να χτυπά το καμπανάκι του κινδύνου. Οι κεμαλιστές, πιστοί στην αρχή του Κεμάλ «Ειρήνη στην πατρίδα, ειρήνη στον κόσμο», κατήγγειλαν από την πρώτη στιγμή ότι η Τουρκία έμπαινε σε ξένο πόλεμο χωρίς σαφές εθνικό όφελος. Και όπως φαίνεται σήμερα, είχαν απόλυτο δίκιο.

Ο παράγοντας Ισραήλ και η «παγίδα των Δρούζων»

Η ισραηλινή παρέμβαση στην κρίση των Δρούζων στη νότια Συρία δείχνει πως ο πραγματικός κυρίαρχος του παιγνίου δεν είναι η Τουρκία. Ο Νετανιάχου χάραξε τις «κόκκινες γραμμές» του με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Αν οι Δρούζοι εξασφαλίσουν de jure αυτονομία, το προηγούμενο είναι δεδομένο και για τους Κούρδους. Και τότε, ο εφιάλτης της Άγκυρας για ένα κουρδικό μόρφωμα στα σύνορά της, υπό δυτική και ισραηλινή στήριξη, θα γίνει πραγματικότητα.

 Το «τυρί» και η «φάκα»

Η Άγκυρα, κυνηγώντας τον ηγεμονισμό στη Μέση Ανατολή, επέλεξε να γίνει εργαλείο άλλων δυνάμεων. Το Ισραήλ, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, φαίνεται πλέον να ελέγχει τις εξελίξεις. Και αν η αυτονομία των Δρούζων γίνει πραγματικότητα, τότε η απαίτηση για αναγνώριση κουρδικής αυτονομίας στη ΒΑ Συρία δεν θα μπορεί να αγνοηθεί.

Ίσως τελικά, ο Ερντογάν να δει με καθυστέρηση αυτό που οι κεμαλιστές είχαν διακρίνει από την αρχή: ότι η Συρία δεν ήταν πεδίο ευκαιρίας, αλλά παγίδα γεωπολιτικής φθοράς.

Πηγή: pagenews.gr