Παγκόσμια Συνθήκη για τα Πλαστικά: Πιέσεις,παρασκήνιο,αβεβαιότητα λίγο πριν τις τελικές διαπραγματεύσεις

Μέσα σε κλίμα αβεβαιότητας και έντονου παρασκηνίου, εκπρόσωποι κυβερνήσεων, επιστήμονες, οργανώσεις και λομπίστες ετοιμάζονται να συναντηθούν στη Γενεύη για τον έκτο και κρίσιμο γύρο των διαπραγματεύσεων για την κατάρτιση μιας Παγκόσμιας Συνθήκης για τα Πλαστικά. Η συνθήκη, που τελεί υπό την αιγίδα του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών (UNEP), αποτελεί εδώ και δύο χρόνια αντικείμενο επίμονης διαπραγμάτευσης, με τις προσδοκίες για ένα νομικά δεσμευτικό παγκόσμιο πλαίσιο να συγκρούονται με τα ισχυρά συμφέροντα της πετροχημικής βιομηχανίας.

Το βασικό σημείο τριβής είναι η ραγδαία αυξανόμενη παραγωγή πλαστικού. Περισσότερες από 100 χώρες, υποστηριζόμενες από 1.100 επιστήμονες και διεθνείς οργανώσεις, ζητούν τη θέσπιση ανώτατων ορίων στην παραγωγή νέων πλαστικών υλών, ως αναγκαίο βήμα για την προστασία του πλανήτη, τη δημόσια υγεία και την ανάσχεση της κλιματικής κρίσης. Από την άλλη πλευρά, το λεγόμενο «πετροχημικό μπλοκ» – στο οποίο συγκαταλέγονται χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Σαουδική Αραβία καθώς και κολοσσοί της βιομηχανίας – επιμένει ότι η λύση βρίσκεται στην ανακύκλωση και τη διαχείριση αποβλήτων, απορρίπτοντας οποιοδήποτε περιορισμό στην παραγωγή.

Η ένταση των διαπραγματεύσεων είναι ήδη εμφανής. Σύμφωνα με αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Guardian, η παρουσία ισχυρών λόμπι στις διαπραγματεύσεις έχει προκαλέσει σοβαρές ανησυχίες για την ακεραιότητα της διαδικασίας. Καταγγέλλεται ότι οι εκπρόσωποι της βιομηχανίας χρησιμοποιούν τακτικές εκφοβισμού και παραπληροφόρησης, επιχειρώντας να αποδυναμώσουν τη φωνή επιστημόνων και κοινοτήτων που πλήττονται από την πλαστική ρύπανση.

«Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι επιχειρήσεις συμμετέχουν στη διαδικασία – είναι θεμιτό. Το πρόβλημα είναι ότι έχουν ισότιμη πρόσβαση με τα θύματα της κρίσης που οι ίδιες δημιούργησαν και από την οποία επωφελήθηκαν για δεκαετίες», τονίζει ο Ντέιβιντ Αζουλέι, νομικός της περιβαλλοντικής ΜΚΟ CIEL. Ο ίδιος εκφράζει επιφυλάξεις για τον ρόλο του UNEP, που σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, εξισώνει τους υπαίτιους με τα θύματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η αναγκαιότητα ύπαρξης μιας δεσμευτικής συνθήκης για τα πλαστικά είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Η πλαστική ρύπανση έχει διεισδύσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, από τα βάθη των ωκεανών μέχρι τα ανθρώπινα κύτταρα, και η επιστημονική κοινότητα προειδοποιεί πως χωρίς δραστικά μέτρα, οι επιπτώσεις θα είναι μη αναστρέψιμες.

Η σύνοδος της Γενεύης αναμένεται να κρίνει σε μεγάλο βαθμό την πορεία της συνθήκης, με τους υποστηρικτές των φιλόδοξων μέτρων να ελπίζουν ότι, παρά τις αντιστάσεις, θα καταφέρουν να επιβάλουν μια πραγματικά μετασχηματιστική συμφωνία, και όχι ένα συμβιβαστικό κείμενο που θα διατηρεί το στάτους κβο της πλαστικής υπερπαραγωγής.

Με την τελική μορφή της συνθήκης να αναμένεται το 2025, η χρονική πίεση εντείνεται και οι επόμενες διαπραγματεύσεις θα είναι καθοριστικές για το αν ο κόσμος θα αποκτήσει, επιτέλους, ένα ουσιαστικό εργαλείο για την καταπολέμηση της παγκόσμιας πλαστικής κρίσης.

Πηγή: pagenews.gr