Η μαγεία της αποτυχίας
Η πρόσφατη κυκλοφορία του “War of the Worlds” στο Prime Video, με τον Ice Cube σε ρόλο πρωταγωνιστή που σώζει την ανθρωπότητα… από την καρέκλα του γραφείου του, απέσπασε εντυπωσιακό 0% στο Rotten Tomatoes.
Κι όμως, αυτή η τραγική βαθμολογία δεν αποθάρρυνε το κοινό. Αντίθετα, έκανε ακόμα περισσότερους να το δουν.
Ο Patrick Schwarzenegger, γιος του Άρνολντ, σχολίασε: «Νιώθω ότι πρέπει να το δω.» Ενώ ο δημοσιογράφος Λον Χάρις δήλωσε: “Όταν μια ταινία παίρνει κάτω από 5%, το ενδιαφέρον μου κορυφώνεται.”
Αυτή η αντίδραση δεν είναι μοναδική. Ταινίες όπως το “The Room”, το “Samurai Cop” ή το επικό φιάσκο “Gotti” με τον John Travolta έχουν αποκτήσει cult status, χάρη (ή εξαιτίας) της μετριότητάς τους.
Τι μας κάνει να λατρεύουμε τις κακές ταινίες;
Σύμφωνα με τον Τίμον Σινγκ, ιδρυτή του Bristol Bad Film Club, οι κακές ταινίες έχουν μια ακαταμάχητη γοητεία:“Μπορεί το πλάνο να είναι θολό, ο ηθοποιός να ξεχνά τα λόγια του, αλλά στο τέλος γελάς, εκπλήσσεσαι, περνάς καλά – κάτι που πολλές καλογυαλισμένες παραγωγές αδυνατούν να προσφέρουν.”
Το μυστικό δεν βρίσκεται στην ποιότητα της εικόνας ή της αφήγησης, αλλά στην ειλικρίνεια.
Όπως επισημαίνει η συγγραφέας Katharine Coldiron, όταν ένας δημιουργός προσπαθεί πραγματικά αλλά αποτυγχάνει, το αποτέλεσμα – όσο καταστροφικό κι αν είναι – έχει αυθεντικότητα.
Αυτές οι “αποτυχίες” δεν ξεχνιούνται εύκολα, σε αντίθεση με τα μεγαθήρια του κινηματογράφου που συχνά εξαφανίζονται από τη μνήμη μας μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Η απόλαυση που θεραπεύει
Η απόλαυση του “κακού κινηματογράφου” δεν είναι ειρωνική. Είναι ειλικρινής και πολλές φορές θεραπευτική.
Είναι μια υπενθύμιση πως, ακόμα κι όταν όλα πάνε στραβά, η τέχνη μπορεί να παραμείνει διασκεδαστική.
Αυτό που κάνει τις «κακές» ταινίες τόσο ελκυστικές δεν είναι μόνο το χιούμορ που προκύπτει από τις αποτυχημένες σκηνές ή τις τραβηγμένες ερμηνείες, αλλά και η αίσθηση της κοινότητας που δημιουργούν.
Η απόλαυση του “κακού κινηματογράφου” δεν είναι ειρωνική. Είναι ειλικρινής και πολλές φορές θεραπευτική. Είναι μια υπενθύμιση πως, ακόμα κι όταν όλα πάνε λάθος, η τέχνη μπορεί να παραμείνει διασκεδαστική.
Σε νυχτερινές προβολές, σε θεματικά φεστιβάλ ή ακόμα και σε διαδικτυακές συζητήσεις, θεατές απ’ όλο τον κόσμο μοιράζονται την εμπειρία του να βλέπουν – και να απολαμβάνουν – κάτι που όλοι γνωρίζουν ότι «δεν είναι καλό».
Είναι ένα συλλογικό, σχεδόν απελευθερωτικό γέλιο, που προκύπτει από το γεγονός ότι δεν παίρνουμε τον κινηματογράφο τόσο στα σοβαρά.
Για πολλούς, το να βλέπεις μια κακή ταινία μοιάζει με επιστροφή στην παιδική ηλικία, όταν τίποτα δεν χρειαζόταν να είναι τέλειο για να είναι διασκεδαστικό.
Άρα, την επόμενη φορά που μια ταινία θα χαρακτηρίζεται «κακή», θυμήσου:Μπορεί να είναι η πιο διασκεδαστική εμπειρία που θα ζήσεις στο σινεμά!
Πηγή: pagenews.gr
Μια κοινότητα γέλιου και απελευθέρωσης