Η φωτιά που δεν σβήνει: Η στρατηγική της καμένης γης στη Γάζα

Η καθημερινότητα της φωτιάς

Σε μια χώρα που έχει βυθιστεί στον φαύλο κύκλο της βίας, Ισραηλινοί στρατιώτες περιγράφουν με ανατριχιαστική φυσικότητα πώς καίνε σπίτια Παλαιστινίων στη Γάζα. «Μαζεύαμε μαξιλάρια στο κέντρο του σπιτιού και τα ανάβαμε», λέει ένας. «Ρίχναμε ελαιόλαδο στους καναπέδες και πετούσαμε ένα καπνογόνο», αναφέρει άλλος. «Το κάψαμε από βαρεμάρα», παραδέχεται τρίτος.

Αυτό που αρχικά φαίνεται ως «αυθόρμητη» βία, αποκαλύπτεται τελικά ως μέρος μιας συστηματικής πολιτικής καταστροφής, που δεν αφορά την ασφάλεια, αλλά τη συμβολική και φυσική εξάλειψη της παλαιστινιακής ταυτότητας.

Το λάδι ως εργαλείο και σύμβολο εξόντωσης

Το ελαιόλαδο – ένα στοιχείο τόσο βαθιά ριζωμένο στην παλαιστινιακή καθημερινότητα και παράδοση, συνδεδεμένο με την τροφή, την οικογένεια, τη γη – μετατρέπεται στα χέρια των στρατιωτών σε εργαλείο εξάλειψης.

«Σε κάθε αραβικό σπίτι υπήρχε ελαιόλαδο», είπε ένας. Και με αυτό το ίδιο λάδι καίγονται σπίτια, αναμνήσεις, άλμπουμ, βιβλία, παιδικά παιχνίδια. Καίγεται η ιδέα ενός ανήκειν, μιας οικογένειας, ενός σπιτιού.

Καταστροφή με συμβολισμούς

Η πρακτική αυτή έχει μεταλλαχθεί. Η καταστροφή γίνεται σήμερα πιο αποτελεσματική: με υπεργολάβους που πληρώνονται ανά όροφο, με οργανωμένες ομάδες εποίκων, με βαρέα μηχανήματα. Η Ράφα έχει ήδη διαγραφεί. Η Χαν Γιουνίς διαγράφεται τώρα. Η φωτιά δεν είναι πια μόνο φυσική· είναι πολιτική, συμβολική, εθνική.

Οι στρατιώτες, πολλοί από τους οποίους παραμένουν για εβδομάδες σε παλαιστινιακά σπίτια πριν τα κάψουν, μιλούν για βαλίτσες γεμάτες, για ρούχα στο πάτωμα, για ζωές που μόλις έφυγαν – ή που δεν πρόλαβαν.

Μια γενοκτονική φαντασίωση

Ο Abraham δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας: η ισραηλινή πολιτική στη Γάζα δεν έχει στόχο την ασφάλεια, αλλά την εξάλειψη. Ανατρέχει στο παρελθόν: από τη Νάκμπα του 1948, στους σχεδιασμούς «εθελοντικής» απέλασης Παλαιστινίων μετά το 1967, μέχρι τη συστηματική απομόνωση της Γάζας για να αποτραπεί οποιοδήποτε παλαιστινιακό κράτος.

«Το βαθύτερο όνειρο είναι η ανταλλαγή πληθυσμών: να πάρουμε εμείς αυτό που ήταν δικό τους», γράφει. Και αυτή η πραγματικότητα στοιχειώνει την ισραηλινή κοινωνία, που δεν έχει συμφιλιωθεί με την Ιστορία της και γι’ αυτό επιμένει στην καταστροφή – για να μην αναγκαστεί να αναγνωρίσει το παρελθόν.

Μια Ριβιέρα πάνω στα ερείπια

Στο τέλος, ο Abraham παρακολουθεί ένα διαφημιστικό βίντεο της ισραηλινής υπουργού Επιστημών Gila Gamliel. Η Γάζα εμφανίζεται ως ακμάζουσα, μεταμοντέρνα Ριβιέρα, γεμάτη ουρανοξύστες, παραλίες, χωρίς Άραβες, χωρίς πτώματα. Μόνο ευτυχισμένοι Ισραηλινοί, καθισμένοι να τρώνε χούμους με ελαιόλαδο.

Το ίδιο λάδι, με το οποίο πριν λίγες εβδομάδες κάηκαν σπίτια και ζωές.

«Αν σταματήσουμε να καταστρέφουμε, θα πρέπει να κοιτάξουμε τι κάναμε. Και τότε, ίσως, να δούμε κάτι τρομερό για τον εαυτό μας.»

Μια σπαρακτική μαρτυρία όχι μόνο για τη Γάζα, αλλά για την απώλεια της ηθικής συνείδησης μιας κοινωνίας, που ακόμα τρέμει τη σκιά της Ιστορίας της.

Αυτή η σκιά, όπως την περιγράφει ο Abraham, δεν είναι απλώς το φάντασμα του παρελθόντος, αλλά μια ζωντανή πραγματικότητα που διαπερνά την πολιτική, τον στρατό, ακόμα και την καθημερινή κουλτούρα. Η επιμονή να διαγραφεί η Γάζα από τον χάρτη δεν προέρχεται μόνο από την επιθυμία για κυριαρχία, αλλά και από τον φόβο της αναγνώρισης – της παραδοχής ότι το δίκαιο δεν είναι με το μέρος του ισχυρού. Κάθε καμένο σπίτι, κάθε φωτογραφία που έγινε στάχτη, κάθε μπουκάλι ελαιόλαδο που μετατράπηκε σε επιταχυντικό της φωτιάς, είναι μια υπενθύμιση ότι η καταστροφή δεν είναι λύση, αλλά απόδειξη της ηθικής χρεοκοπίας. Κι όσο αυτή η παραδοχή αποφεύγεται, η φωτιά θα συνεχίσει να καίει όχι μόνο σπίτια, αλλά και την ψυχή εκείνων που την ανάβουν.

Πηγή: pagenews.gr