Μια δήλωση που δεν χωράει στα όρια της υποκρισίας
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, Υπουργός Υγείας και Αντιπρόεδρος της ΝΔ, τόλμησε να εκφράσει μια διαχρονική αλήθεια που λίγοι τολμούν να αρθρώσουν δημόσια: το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο έχει πάψει να λειτουργεί ως ανεξάρτητος θεσμός απονομής δικαιοσύνης και έχει μετατραπεί σε εργαλείο γεωπολιτικής επιλεκτικότητας.
«Ένα δικαστήριο που δεν το αναγνωρίζουν ούτε το Ισραήλ ούτε οι ΗΠΑ, κι εγώ με πολύ μεγάλη δυσκολία το αναγνωρίζω. Παίζει μόνο πολιτική — κακώς, πολύ κακώς».
Η φράση του ενόχλησε. Όχι γιατί είναι αναληθής, αλλά γιατί διαλύει τη βολική σιωπή όσων βολεύονται από τη “διεθνή ορθότητα”.
Διαφορετικές προσεγγίσεις – Ήπια διαφωνία, ουσιαστική διαφορά
Ο Δημήτρης Μάντζος, από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, εξέφρασε μια σαφώς διαφορετική θέση από εκείνη του Άδωνι Γεωργιάδη, υπερασπιζόμενος πλήρως τον θεσμικό ρόλο του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Η αντίθεση αυτή δεν είναι προσωπική. Είναι πολιτική και ιδεολογική: ανάμεσα σε εκείνους που θεωρούν την πολιτική ουδέτερη από τη Δικαιοσύνη, και εκείνους που βλέπουν την υποκρισία όταν το ίδιο το Δικαστήριο σιωπά επιλεκτικά.
«Όποιος κλείνει τα μάτια του σε ό,τι συνέβη στις 7 Οκτωβρίου στο Ισραήλ ή δεν βλέπει ότι η Χαμάς έχει φτιάξει τα καταφύγιά της σε σχολεία και νοσοκομεία, απλώς εθελοτυφλεί».
Η Ελλάδα δεν πρέπει να λειτουργεί ως ουραγός συμβολισμών, αλλά ως κράτος κυρίαρχο στις κρίσεις του.
Όχι στη μονομέρεια – Ναι στη ρεαλιστική ιστορική ανάγνωση
Ο Άδωνις, ως ιστορικός, προσφέρει συγκριτικό βάθος στα διεθνή φαινόμενα:«Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, βομβαρδίστηκε η Βρέμη. Ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει. Οι Σύμμαχοι ισοπέδωσαν πόλεις με άμαχο πληθυσμό. Ας αφήσουμε τις υποκρισίες. Είμαι ιστορικός και ξέρω πολύ καλά τι λέω».
Η σύγκριση δεν γίνεται για να δικαιολογήσει το παρόν, αλλά για να δείξει πόσο επιλεκτική είναι η κατακραυγή του σήμερα. Όταν η Ιστορία χρησιμοποιείται μόνο ως μομφή και ποτέ ως εξήγηση, οδηγεί στην παραπλάνηση, όχι στη Δικαιοσύνη.
Η υποκρισία της «ηθικής ανωτερότητας»
«Έχω ανεβάσει βίντεο για το πώς οι τρομοκράτες της Χαμάς σκότωναν παιδιά στις κούνιες. Αν αυτά είχαν συμβεί στην Ελλάδα, δεν ξέρω τι θα λέγατε. Αφήστε πια την προπαγάνδα. Φτάνει.»
Όταν το ΔΠΔ αγνοεί αυτά τα εγκλήματα, αλλά επιλέγει με πολιτικό τρόπο πότε να ενεργοποιηθεί, τότε το ερώτημα του Άδωνι γίνεται επίκαιρο και αμείλικτο:
Απόδοση δικαιοσύνης ή επιλογή στρατοπέδου;
Η Ευρώπη αλλάζει – και ο Άδωνις το λέει καθαρά
«Όλη η μεταναστευτική πολιτική της Δανίας έχει φτιαχτεί από το ΠΑΣΟΚ της Δανίας. Την άλλαξαν όχι επειδή έγιναν δεξιοί, αλλά επειδή είδαν τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και τρόμαξαν. Την άλλαξαν επί το δεξιότερον.»
Αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη δεν είναι “στροφή στον αυταρχισμό” — είναι επιστροφή στον ρεαλισμό. Οι κοινωνίες δεν αντέχουν πια την ιδεολογική σύγχυση της παγκοσμιοποιημένης Αριστεράς, που άλλοτε στηρίζει θύματα και άλλοτε υποστηρίζει τους θύτες, ανάλογα με τη συγκυρία.
Δικαιοσύνη χωρίς εμπιστοσύνη δεν είναι Δικαιοσύνη
Ο Άδωνις θέτει το ερώτημα με ειλικρίνεια:«Ένα δικαστήριο που δεν το αναγνωρίζουν ούτε οι ΗΠΑ ούτε το Ισραήλ. Παίζει μόνο πολιτική. Κι εγώ με πολύ δυσκολία το αναγνωρίζω. Πολύ κακώς το αναγνωρίζει η χώρα μας.»
Η Ελλάδα οφείλει να στηρίζει το Διεθνές Δίκαιο, αλλά όχι άκριτα, όχι χωρίς διάλογο, και σίγουρα όχι όταν εργαλειοποιείται από ισχυρούς παράγοντες του διεθνούς συστήματος.
Η καθαρή φωνή σε μια θολή εποχή
Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν προσπαθεί να χαϊδέψει αυτιά. Δεν λειτουργεί «διπλωματικά». Λειτουργεί πολιτικά — και αυτός είναι ο ρόλος του.
«Η φορολογία παίζει σε μια κοινωνία τον ρόλο που παίζουν τα πηδάλια σε ένα αεροσκάφος. Μια ανεπαίσθητη κίνηση κάνει το αεροπλάνο να στρίψει. Αυτό έκανε και ο Μητσοτάκης με τα μέτρα.»
Είναι ο ίδιος πολιτικός που δεν φοβάται να πει ότι κάποια «διεθνή δικαστήρια» έχουν ξεχάσει ποιος είναι ο ρόλος τους. Ότι δεν μετράνε όλοι οι πόλεμοι το ίδιο. Και κυρίως, ότι η Ελλάδα έχει δικαίωμα να αξιολογεί, όχι μόνο να υπακούει.
Σε μια εποχή όπου η θολούρα βαφτίζεται “σωφροσύνη”, ο Άδωνις επιμένει να μιλά καθαρά. Και αυτό ενοχλεί — ακριβώς επειδή είναι απαραίτητο.
