Η νέα εποχή της οπλοποίησης φέρνει στο φως τις μεγάλες αδυναμίες της Ευρώπης

Έχει η ΕΕ αυτό που χρειάζεται για να επιβιώσει στην εποχή της οπλοποίησης; Τα πρόσφατα γεγονότα έριξαν φως στο κρίσιμο αυτό ερώτημα

Όταν η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν εκφώνησε την ετήσια ομιλία της για την κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης νωρίτερα αυτό το μήνα, έδωσε τον τόνο από τη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή.

“Η Ευρώπη πρέπει να παλέψει για τη θέση της σε έναν κόσμο στον οποίο πολλές μεγάλες δυνάμεις είναι είτε αμφίθυμες είτε ανοιχτά εχθρικές προς την Ευρώπη”, είπε στους νομοθέτες στο Στρασβούργο.

“Ένας κόσμος με αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και αυτοκρατορικούς πολέμους. Ένας κόσμος στον οποίο οι εξαρτήσεις χρησιμοποιούνται αδίστακτα ως όπλα. Και για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να αναδυθεί μια νέα Ευρώπη“.

Μια εβδομάδα αργότερα, ο Μάριο Ντράγκι, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και συντάκτης μιας έκθεσης-ορόσημο για την ανταγωνιστικότητα, απηύθυνε μια παρόμοια δυσοίωνη προειδοποίηση.

“Το περασμένο έτος έδειξε ξεκάθαρα ότι λειτουργούμε σε έναν διαφορετικό κόσμο. Η γραμμή μεταξύ οικονομίας και ασφάλειας είναι όλο και πιο δυσδιάκριτη. Τα κράτη χρησιμοποιούν κάθε εργαλείο που διαθέτουν για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους”, δήλωσε παρουσία της φον ντερ Λάιεν.

“Πρέπει να οικοδομήσουμε την ικανότητα να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας και να αντέξουμε την πίεση σε καίρια σημεία απομόνωσης – την άμυνα, τη βαριά βιομηχανία και τις τεχνολογίες που θα διαμορφώσουν το μέλλον”.

Και οι δύο ομιλίες, που εκφωνήθηκαν με σκληρούς όρους για να αποφευχθεί κάθε παρεξήγηση, αποτύπωσαν την παραλυτική αίσθηση περικύκλωσης που έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς πλοηγείται σε αυτό που οι ειδικοί και οι αναλυτές έχουν ήδη ονομάσει τη νέα εποχή της οπλοποίησης.

Κατά την τελευταία δεκαετία, χώρες διαφόρων μεγεθών και οικονομικής ευρωστίας έχουν παραμερίσει τους ενδοιασμούς τους για να εκμεταλλευτούν τα εθνικά τους περιουσιακά στοιχεία για να προωθήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα εις βάρος των αντιπάλων, των ανταγωνιστών και, τελευταία, των μακροχρόνιων συμμάχων τους.

Οι εμπορικές ροές, οι τελωνειακοί δασμοί, οι αλυσίδες εφοδιασμού, οι φυσικοί πόροι, τα συναλλαγματικά αποθέματα, ακόμη και οι άνθρωποι, μοχλεύονται σήμερα σε πρωτοφανή κλίμακα, σπέρνοντας τον όλεθρο στους κανόνες και τις αρχές που προορίζονταν για τη σταθεροποίηση των διεθνών σχέσεων.

Η διεκδικητική πρακτική προαναγγέλλει μια επιστροφή στην εποχή του σκληρού κρατισμού, αλλά με τη σύγχρονη προσθήκη ενός άκρως διασυνδεδεμένου και αλληλοεξαρτώμενου πλανήτη, όπου μια μικρή κίνηση στη σκακιέρα μπορεί να ρίξει όλα τα άλλα πιόνια.

Όπως το έθεσε πρόσφατα ένας ανώτερος διπλωμάτης της ΕΕ: “Δεν ζούμε πλέον σε μια τάξη βασισμένη σε κανόνες, αλλά σε μια τάξη βασισμένη στη δύναμη“.

Όταν τα πάντα είναι στα χέρια μας

Η οπλοποίηση είναι μια σχετικά νέα λέξη στην ευρωπαϊκή καθομιλουμένη.

Ένα από τα πρώτα δραματικά της παραδείγματα χρονολογείται από τον Αύγουστο του 2018, όταν ο Ντόναλντ Τραμπ, στην πρώτη του θητεία ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, αποσύρθηκε από την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν και επέβαλε εκ νέου τις τιμωρητικές κυρώσεις που είχαν αρθεί στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων.

Ο Τραμπ, όμως, το πήγε παραπέρα και απείλησε να τιμωρήσει τις εταιρείες που διατηρούσαν εμπορικούς δεσμούς με την Τεχεράνη, ανεξάρτητα από την έδρα ή το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς. “Όποιος κάνει δουλειές με το Ιράν ΔΕΝ θα κάνει δουλειές με τις Ηνωμένες Πολιτείες”, είπε.

Οι Βρυξέλλες επέκριναν έντονα την απόφαση και επικαλέστηκαν έναν ασαφή νόμο, το καθεστώς αποκλεισμού, για να ακυρώσουν τις δυσανάλογες αποφάσεις των ΗΠΑ και να προστατεύσουν τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Ωστόσο, η απλή σκέψη της απώλειας της πρόσβασης στην πανίσχυρη αμερικανική αγορά και, κυρίως, στο πανίσχυρο αμερικανικό δολάριο αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από πειστική. Η Total, η μεγαλύτερη ενεργειακή εταιρεία της Γαλλίας, εγκατέλειψε γρήγορα ένα έργο φυσικού αερίου ύψους 4,1 δισεκατομμυρίων ευρώ στο Ιράν.

Πηγή: Pagenews.gr