Ο Ανδρέας Τεττέη ζει το όνειρο: Στα 23 του μόλις υπέγραψε στον Παναθηναϊκό, έπαιξε βασικός στην Εθνική στα προκριματικά του Μουντιάλ, σαρώνει με την Κηφισιά. Όμως πίσω από το χαμόγελο κρύβεται μια παιδική ηλικία γεμάτη μικρά, καθημερινά μαχαιρώματα.
Μιλώντας στο «Build up» του athletiko.gr, ο Τεττέη μίλησε χωρίς φίλτρα:
«Το μεγαλύτερο τραύμα μου δεν ήταν μέσα στο γήπεδο. Ήταν στο λεωφορείο. Έμπαινα στο 608, πήγαινα να κάτσω δίπλα σε κάποιον και… σηκωνόταν κι έφευγε. Απλώς επειδή ήμουν μαύρος. Δεν το πολυκαταλάβαινα τότε, αλλά νευρίαζα κιόλας. Έλεγα μέσα μου: “Γιατί; Είμαι παιδάκι, τι σου έκανα;”. Θυμάμαι τα πρόσωπα. Δεν ξεχνάω τίποτα από αυτά που στιγματίζουν το μυαλό μου. Μετά από λίγο καιρό, σταμάτησα να κάθομαι. Περίμενα να αδειάσει το λεωφορείο και πήγαινα πίσω στη γαλαρία μόνος μου – ή με τους συμπαίκτες μου. Δεν ήθελα να δίνω δικαίωμα σε κανέναν να σηκωθεί ξανά.»
Και συνέχισε:
«Πρόσφατα, πριν δύο εβδομάδες, άκουσα πάλι ήχους από την ώρα του αγώνα. Όχι τόσο όσο παλιά, αλλά υπάρχει ακόμα. Πιστεύω όμως ότι σε λίγα χρόνια θα μειωθεί. Το βλέπω να αλλάζει σιγά-σιγά.»
Από το 608 στο «Απ. Νικολαΐδης» και το Καραϊσκάκη
Ο Τεττέη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα από γονείς από την Γκάνα. Δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα, μιλάει άπταιστα ελληνικά με αθηναϊκή προφορά, πήγε σχολείο εδώ, έφαγε ξύλο στα γήπεδα των ακαδημιών, άκουσε τα πάντα. Και τώρα, στα 23, είναι ο ίδιος άνθρωπος που τον έδιωχναν από τη θέση στο λεωφορείο, φοράει το τριφύλλι στο στήθος και το εθνόσημο στο μανίκι.
«Το χρώμα μου με δυσκόλεψε και στη ζωή και στο ποδόσφαιρο. Αλλά δεν με σταμάτησε. Το έκανα δύναμη.»
Ο Ανδρέας Τεττέη δεν είναι απλώς ένας ταλαντούχος εξτρέμ. Είναι η απόδειξη ότι η Ελλάδα αλλάζει – αργά, βασανιστικά, αλλά αλλάζει. Και ότι μερικά παιδιά από το 608 καταλήγουν να παίζουν στο Καραϊσκάκη με την Εθνική.
Μόνο που δεν χρειάζεται πια να κάθονται στη γαλαρία.
Πηγή: Pagenews.gr