Μπριζίτ Μπαρντό: «Κουβαλάω μια θλίψη μέσα μου» – η χρυσή φυλακή της διασημότητας και η εξιλέωση μέσω των ζώων

Από τη θεά του σινεμά στην οριστική ρήξη με τη βιομηχανία

Το 1972, στα μόλις 38 της, η Μπριζίτ Μπαρντό έκανε κάτι που τότε έμοιαζε αδιανόητο: ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει το σινεμά, ακυρώνοντας μια καριέρα στην κορύφωσή της. Η γυναίκα–σύμβολο της μεταπολεμικής Γαλλίας, το πρόσωπο που οι παραγωγοί θεωρούσαν εγγύηση επιτυχίας και το Βατικανό αποκαλούσε σχεδόν «ενσάρκωση του Σατανά», είχε κουραστεί από την παγκόσμια φήμη.

Δεν άντεχε άλλο τις κάμερες, τους παπαράτσι, την αδυναμία να κάνει τα πιο βασικά: μια βόλτα στα μαγαζιά, ένα ραντεβού στον οδοντίατρο, μια απλή έξοδο χωρίς κυνηγητό. Το σπίτι της στο Σεν Τροπέ είχε μετατραπεί σε μια χρυσή φυλακή, όπου ο θαυμασμός μπλέκονταν με τη διαρκή εισβολή στην προσωπική της ζωή.

Σήμερα, στα 91 της, επιστρέφει –όχι μπροστά στην κάμερα, αλλά από πίσω της. Δανείζει τη φωνή της στο νέο ντοκιμαντέρ «Μπαρντό» των Αλέν Μπερλινέρ και Ελορά Τεβενέ, επιτρέποντας σπάνια πρόσβαση στο εσωτερικό της ζωής της και στο απομονωμένο σπίτι της στη Λαγκαρίγκ, έξω από το Σεν Τροπέ.

«Γεννήθηκα ελεύθερη και θα πεθάνω ελεύθερη»

Η φωνή της δεν είναι πια η ίδια: η άρθρωση έχει βαρύνει, ο κάποτε αλήτικος, παιχνιδιάρικος τόνος έχει μαλακώσει. Όμως το πνεύμα της παραμένει ακέραιο. Στο ντοκιμαντέρ, η Μπαρντό μιλάει με μια σπάνια ειλικρίνεια για τον τρόπο που έζησε – και τον τρόπο που πληγώθηκε.

«Γεννήθηκα ελεύθερη και θα πεθάνω ελεύθερη», λέει, επιμένοντας ότι ποτέ δεν αναζήτησε μια «εύκολη» ζωή. Προτιμά, όπως αναφέρει, να νικά τις δυσκολίες παρά να τις αποφεύγει. Ταυτόχρονα, παραδέχεται ότι όλα αυτά τα χρόνια ένιωθε πως μέσα της υπήρχε πάντα μια «λανθάνουσα θλίψη» – κάτι που, κατά τη γνώμη της, χαρακτηρίζει πολλές μεγάλες ηθοποιούς που πληρώνουν το τίμημα της διαρκούς έκθεσης.

Το ντοκιμαντέρ θυμίζει πως από τα πρώτα της βήματα αμφισβήτησε ανοιχτά τις συντηρητικές αξίες της Γαλλίας του ’50. Επαναστάτησε απέναντι στους αυστηρούς παριζιάνους γονείς της, έζησε όπως ήθελε, διεκδίκησε εραστές, επιλογές, καριέρα, σε μια εποχή που λίγες γυναίκες είχαν αυτή τη δυνατότητα. Πριν ακόμη φτάσει η δεκαετία του ’60 και η σεξουαλική επανάσταση, η Μπε Μπε είχε ήδη γίνει το σύμβολό της.

Δόξα, αποθέωση και ένα σπίτι περικυκλωμένο από φωτογράφους

Πίσω από το συνοφρυωμένο, προκλητικό βλέμμα στα εξώφυλλα και τις αφίσες, η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο σκοτεινή. Το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει την ψυχική κατάρρευση που βίωσε, όταν το Σεν Τροπέ γέμισε φωτογράφους, αδιάκριτους περαστικούς και κάμερες που είχαν στήσει μόνιμη πολιορκία έξω από το σπίτι της.

Η Μπαρντό βυθίστηκε σε κατάθλιψη, έκανε επανειλημμένες απόπειρες αυτοκτονίας – όπως παραδέχεται, τουλάχιστον οκτώ – και σε μία από αυτές αισθάνεται ότι επέζησε «ως εκ θαύματος». Λέει ότι αυτή η πλευρά της ζωής της έχει εσκεμμένα μείνει κρυφή, γιατί σπάνια εμπιστευόταν κάποιον αρκετά για να του ανοίξει την καρδιά της.

Ακόμα πιο επώδυνο ήταν το κεφάλαιο της μητρότητας. Στο φιλμ θυμάται ότι κατά την τρίτη εγκυμοσύνη της ήταν ουσιαστικά παγιδευμένη μέσα στο σπίτι, με παπαράτσι να στρατοπεδεύουν απ’ έξω. Οι δύο προηγούμενες εγκυμοσύνες, σύμφωνα με παλαιότερες μαρτυρίες, είχαν καταλήξει σε τότε παράνομες αμβλώσεις. Ο γιος της, Νικολά-Ζακ Σαριέ, μεγάλωσε κυρίως με τον πατέρα του και δεύτερο σύζυγό της, Ζακ Σαριέ, καθώς η ίδια ένιωθε «ανίκανη» να τον φροντίσει όπως θα ήθελε.

Από μύθος της οθόνης σε εμβληματική φωνή για τα ζώα

Η απόσυρσή της από τον κινηματογράφο δεν σήμανε σιωπή. Απλώς άλλαξε ο στόχος. Η Μπριζίτ Μπαρντό έστρεψε όλη τη δύναμη του ονόματός της στην υπεράσπιση των ζώων, ιδρύοντας τη La Fondation Brigitte Bardot, ένα από τα πιο δραστήρια φιλοζωικά ιδρύματα της Γαλλίας.

Η ίδια δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν εμπιστεύεται ιδιαίτερα την ανθρωπότητα – «ειδικά το αρσενικό της μισό» –, αλλά για τα ζώα νιώθει μόνο άνευ όρων αγάπη. Σκύλοι, γάτες, φώκιες, ψάρια, πτηνά: στο ντοκιμαντέρ εμφανίζεται να μιλά γι’ αυτά με τρυφερότητα που συχνά απουσιάζει όταν αναφέρεται σε ανθρώπους.

Η απόφασή της να συμμετάσχει στο «Μπαρντό» είχε και έναν πολύ πρακτικό λόγο: μέρος των εσόδων θα κατευθυνθεί στο ίδρυμά της. Την έπεισε, επίσης, η σκηνοθέτις Ελορά Τεβενέ, της οποίας θαυμάζει τις προηγούμενες δουλειές για τα δικαιώματα των ζώων.

Το σκοτεινό υπόβαθρο: πολιτικές αιχμές και αντιφάσεις

Παρά τον ρομαντικό τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται σε ορισμένα σημεία, η φιγούρα της Μπαρντό παραμένει βαθιά αντιφατική. Το ντοκιμαντέρ δέχτηκε ήδη κριτική στη Γαλλία για τον «αγιογραφικό» του τόνο, καθώς αγγίζει ελάχιστα τις πιο αμφιλεγόμενες τοποθετήσεις της.

Οι συχνές, σκληρές επιθέσεις της σε Μουσουλμάνους με αφορμή τον τρόπο σφαγής των ζώων για τη γιορτή Ιντ Αλ-Αντχά παρουσιάζονται μάλλον επιφανειακά ως έκφραση υπερβολικού πάθους για τα ζώα. Δεν γίνεται εις βάθος αναφορά στις φορές που βρέθηκε στο στόχαστρο της δικαιοσύνης για ξενοφοβικά σχόλια.

Παράλληλα, ο τέταρτος σύζυγός της, Μπερνάρ ντ’Ορμαλέ, εμφανίζεται εκτενώς, χωρίς να ερωτηθεί ουσιαστικά για το παρελθόν του ως συμβούλου του Ζαν-Μαρί Λεπέν, του αμφιλεγόμενου ιδρυτή του Εθνικού Μετώπου.

Σε πρόσφατες δηλώσεις της, η Μπαρντό έχει υποστηρίξει δημοσίως τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, εκφράζοντας δυσφορία για το κίνημα MeToo. «Ο φεμινισμός δεν είναι το φόρτε μου. Μου αρέσουν οι άντρες», είπε χαρακτηριστικά, σχολιάζοντας πως «ταλαντούχοι άντρες που βάζουν τα χέρια τους στα οπίσθια ενός κοριτσιού πετιούνται σε ένα χαντάκι».

Ένας μύθος που εξακολουθεί να μας απασχολεί

Παρά τις αντιφάσεις, τα κενά και τις σιωπές, το ντοκιμαντέρ «Μπαρντό» προσφέρει κάτι σπάνιο: αφήνει την ίδια τη Μπριζίτ Μπαρντό να αφηγηθεί τη ζωή της, με τον δικό της τρόπο, χωρίς φίλτρα τρίτων. Μιλά για την ελευθερία που διεκδίκησε σε μια εποχή που δεν την παραχωρούσε εύκολα, για το τίμημα της διασημότητας, για την εσωτερική θλίψη που δεν την εγκατέλειψε ποτέ.

Στα 91 της, με εύθραυστη υγεία αλλά αιχμηρό μυαλό, δείχνει ότι παραμένει αυτό που πάντα ήταν: μια γυναίκα που αρνείται να γίνει «καθωσπρέπει», που προτιμά να διχάζει παρά να περνά απαρατήρητη. Ένας μύθος που, ακόμη κι όταν δεν συμφωνείς μαζί του, δεν μπορείς να αγνοήσεις.

Πηγή: Pagenews.gr