Τι πρέπει να καταλάβει ο Τραμπ για να πετύχει ειρήνη με τον Πούτιν στην Ουκρανία

Η διαπραγμάτευση μιας ειρηνευτικής συμφωνίας με τον Βλαντίμιρ Πούτιν δεν θυμίζει σε τίποτα μια συμφωνία real estate στο Μανχάταν. Και όμως, αυτή ακριβώς τη λογική φαίνεται να υιοθετεί ο Ντόναλντ Τραμπ και μέρος του αμερικανικού επιτελείου του, πιστεύοντας ότι η οικονομία μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο στον πόλεμο.

Η ιστορία, ωστόσο, δείχνει ότι αυτή η προσέγγιση αποτελεί μία από τις μεγάλες αυταπάτες της εξωτερικής πολιτικής.

Η ψευδαίσθηση της «ειρήνης μέσω εμπορίου»

Οι ΗΠΑ φαίνεται να ποντάρουν στην ιδέα ότι ο Πούτιν θα δελεαστεί από δισεκατομμύρια δολάρια σε επενδύσεις: εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου, ορυκτά, ακίνητα, τεχνολογικά πάρκα, ακόμη και εμβληματικά έργα που θα μπορούσαν να φέρουν αμερικανική σφραγίδα.

Η υπόθεση είναι απλή: αν η Ρωσία έχει κάτι να κερδίσει οικονομικά, θα σταματήσει τον πόλεμο.

Όμως, αυτό προϋποθέτει ότι ο Πούτιν σκέφτεται με οικονομικούς όρους κόστους–οφέλους, κάτι που η ίδια του η πορεία διαψεύδει.

Ο Πούτιν δεν είναι «πραγματιστής», είναι επαναστάτης

Ο Ρώσος πρόεδρος ανήκει σε μια κατηγορία ηγετών που η ιστορία γνωρίζει καλά: τους επαναστάτες της ισχύος. Όπως ο Χίτλερ τη δεκαετία του ’30 ή οι μουλάδες του Ιράν μετά το 1979, ο Πούτιν δεν επιδιώκει απλώς σταθερότητα ή ευημερία, αλλά αναθεώρηση της διεθνούς τάξης.

Για τέτοιους ηγέτες:

• η οικονομία είναι εργαλείο, όχι στόχος
• οι κυρώσεις είναι κόστος αποδεκτό
• ο πόλεμος είναι μέσο πολιτικής

Η προοπτική ενός «Putin Place» στην Κόκκινη Πλατεία ή μιας άνθησης της ρωσικής οικονομίας δεν αλλάζει τον στρατηγικό του στόχο: την υποταγή της Ουκρανίας και την αποκατάσταση μιας ρωσικής αυτοκρατορικής σφαίρας επιρροής.

Η Ουκρανία δεν είναι το τέλος

Όσοι πιστεύουν ότι ο Πούτιν θα «ικανοποιηθεί» με εδαφικά κέρδη στην Ουκρανία αγνοούν τις ανησυχίες των γειτόνων της Ρωσίας. Πολωνία, Φινλανδία, Βαλτικές χώρες, Νορβηγία, Σουηδία — όλες αντιμετωπίζουν τη Μόσχα ως διαρκή απειλή. Δεν είναι τυχαίο ότι η Γερμανία εγκατέλειψε τον μεταπολεμικό πασιφισμό της και επενδύει σε μαζικό επανεξοπλισμό.

Η Ουκρανία είναι το πεδίο δοκιμής, όχι το τελικό έπαθλο.

Το ιστορικό λάθος της οικονομικής αυταπάτης

Η ιδέα ότι η οικονομική αλληλεξάρτηση αποτρέπει τον πόλεμο έχει διαψευστεί επανειλημμένα:

• Πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ευρώπη ήταν βαθιά διασυνδεδεμένη οικονομικά — και όμως βυθίστηκε σε τετραετή σφαγή.
• Πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Βρετανία και Γαλλία πίστευαν ότι τα οικονομικά προβλήματα της ναζιστικής Γερμανίας θα την φρέναραν. Αντίθετα, το καθεστώς έχτισε πολεμική οικονομία.

Το ίδιο ισχύει σήμερα: η Ρωσία έχει προσαρμοστεί σε συνθήκες πολέμου και κυρώσεων.

Η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει το Κρεμλίνο

Αν υπάρχει ένας δρόμος προς μια πραγματική ειρηνευτική συμφωνία, αυτός δεν περνά από εμπορικά deals αλλά από την ισορροπία ισχύος.

Μόνο αν:

• η Ουκρανία διαθέτει επαρκή και σύγχρονα όπλα
• έχει ελευθερία δράσης στο πεδίο
• και μπορεί να αποδείξει ότι η Ρωσία δεν μπορεί να κερδίσει

θα εξετάσει σοβαρά το Κρεμλίνο μια συμφωνία που να εγγυάται την ανεξαρτησία της.

Διαφορετικά, οι διαπραγματεύσεις κινδυνεύουν να καταλήξουν σε μια σύγχρονη εκδοχή του Μονάχου του 1938 — με την Ουκρανία στον ρόλο της Τσεχοσλοβακίας.

Takeaway

• Η ειρήνη δεν επιτυγχάνεται με επενδυτικά κίνητρα απέναντι σε αναθεωρητικούς ηγέτες
• Ο Πούτιν λειτουργεί ως επαναστάτης ισχύος, όχι ως οικονομικός πραγματιστής
• Η Ουκρανία είναι μέσο, όχι τέλος, για τη ρωσική στρατηγική
• Η ιστορία δείχνει ότι η οικονομική αυταπάτη οδηγεί σε κατευνασμό
• Μόνο η στρατιωτική ισορροπία μπορεί να ανοίξει δρόμο για βιώσιμη ειρήνη

Πηγή: pagenews.gr