Άννα Ρεζάν στο pagenews: ”Κουράγιο δεν σημαίνει να μη φοβάσαι”

Την Άννα Ρεζάν την προσέγγισα μέσω του Facebook καθότι δεν την ήξερα προσωπικά. Όμως, τόσο το βαρύ της επώνυμο όσο και όσα διάβασα γι’ αυτήν αποτέλεσαν πρόκληση. Η ίδια ανταποκρίθηκε στην επιθυμία μου με μια χαρακτηριστική άνεση κι απλότητα. Έτσι, γνωριστήκαμε και προγραμματίσαμε την εν λόγω συνέντευξη. Μιλήσαμε για πολλά πράγματα και διαπίστωσα πως είναι μια νέα γυναίκα που το λέει η περδικούλα της. Έχει τσαγανό, επίγνωση της αξίας της θέληση για ζωή και ενέργεια…

Δεν είναι τυχαίο πως η μεγαλύτερη παγκόσμια κινηματογραφική βάση δεδομένων στο διαδίκτυο, το IMDB, την έχει κατατάξει στην ετήσια λίστα του "Gorgeous and Talented", δηλαδή στη λίστα με τους πιο όμορφους και ταλαντούχους νέους ηθοποιούς. 

Η ίδια, αποτελεί μάθημα ζωής για πολλούς από μάς που ενώ έχουν όνειρα δεν τα υλοποιούν. 

Για λογαριασμό του Pagenews.gr μάς μιλάει μεταξύ άλλων για την οικογένειά της, τις ρίζες της, το ταξίδι της στην Αμερική, τη συμμετοχή της στην ταινία για το Μίκη Θεοδωράκη, την επαγγελματική της σταδιοδρομία και το αν έχει δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση. 

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

Άννα, θα ήθελα να μάς συστηθείς και να μιλήσεις για το «ταξίδι» της ζωής σου….

Γεννήθηκα στις 12 Δεκεμβρίου 1992 και είμαι κόρη του Φώτη Κριτσέλη και της Εύα Ματίλντα Καλαμάρα. Είμαι ηθοποιός, μοντέλο, μουσικός και σκηνοθέτης. Ξεκίνησα πολύ νωρίς την καριέρα μου, πάνω στις αρχές της εφηβείας μου. Ο πρώτος μου διεθνής πρωταγωνιστικός ρόλος ήταν στο "La commedia di Amos Poe", μια μετάφραση της Θείας Κωμωδίας του Dante από τον Amos Poe με πρωταγωνιστή τον Roberto Benigni, που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2010. 

Στην Ελλάδα -μεταξύ άλλων- έπαιξα στο σήριαλ "Ματωμένα Χώματα" κι αργότερα στο "Η Ζωή Της Άλλης", ενώ το 2010 πρωταγωνίστησα στην ταινία του Νίκου Ζερβού, "ShowBitch", στο πλευρό του Δημήτρη Πουλικάκου. 

Επίσης, μια σπουδαία συνεργασία ήταν αυτή με τον σκηνοθέτη Αστέριο Κουτούλα που έκανε μια ταινία για το Μίκη Θεοδωράκη. Ήμουν μεταξύ των λίγων ευλογημένων νέων που συμμετέχουν τραγουδώντας στα γαλλικά το «Αν θυμηθείς τ’ όνειρο μου», το «Μέρα Μαγιού» στα γερμανικά και το «Θα σημάνουν οι καμπάνες» στα ελληνικά και στα αγγλικά. Δεν μπορείς να φανταστείς πώς ένιωσα. Από το 1987 έως το 2016 ο σκηνοθέτης Αστέρης Κούτουλας ακολούθησε το Μίκη Θεοδωράκη σε πολλά ταξίδια έχοντας μαζί και την κάμερά του σε λειτουργία. Το υλικό που μαγνητοσκόπησε προέρχεται από πρόβες, συναυλίες, ηχογραφήσεις, παραγωγές όπερας και μπαλέτου, καθώς και προσωπικές συναντήσεις του καλλιτέχνη σε πάνω από 40 χώρες. 

Το ντεμπούτο μου στο τραγούδι έγινε με το τραγούδι «Ας είναι βροχή». Το 2013 ανέβηκα στην πασαρέλα ως μοντέλο στην εβδομάδα μόδας, στη Νέα Υόρκη.  Στις αρχές του 2015 γυρίστηκε το Dance Fight Love Die. Το ρεφορμιστικό ντεμπούτο μου είναι ένα ντοκιμαντέρ από μένα και τον Έλληνα σκηνοθέτη Ζαφείρη Αϊτίδη για τους Εβραίους της Ελλάδας. Το 2016 κυκλοφόρησε -σε διεθνές επίπεδο- το τραγούδι μου "Let There be Love", από την Universal Music Group.

Από την ηλικία των πέντε ετών, ασχολήθηκα με μουσικά θέατρα και κωμωδίες κι άρχισα να σπουδάζω μουσικό θέατρο και να παίζω σε διάφορες παραγωγές και σχολικές παραστάσεις. 

Λατρεύω τις αμερικανικές ταινίες και τις μουσικές ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ’60 και έτσι πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός. Είμαι τολμηρός άνθρωπος, απόδειξη πως μετακόμισα στις Ηνωμένες Πολιτείες χωρίς να έχω εκεί οικογένεια και φίλους προκειμένου να ακολουθήσω τα όνειρά μου…

Γενικώς, είμαι πολυπράγμων κι ανήσυχη προσωπικότητα. Φανταστείτε πως άρχισα να δουλεύω ως ηθοποιός στην ηλικία των 12 ετών. Περισσότερα για να μην σάς κουράζω μπορείτε να δείτε για μένα στο internet. 

Άννα, αυτήν τη στιγμή με τι ασχολείσαι;

Συμμετέχω σε μια αμερικανική σειρά, το ”Open House”, που είναι κωμωδία. Επίσης, σκηνοθετώ ένα ντοκιμαντέρ που πραγματεύεται την περίοδο του Β’ ΠΠ και συγκεκριμένα του Ολοκαυτώματος στην Ελλάδα. Πρόσφατα κυκλοφόρησα ένα καινούριο τραγούδι με την Universal Music. Παράλληλα θα συνεργαστώ με τον Νικόλα τον Ανδρουλάκη στο ρόλο του σκηνοθέτη, ωστόσο ακόμη δεν μπορούν να γίνουν γνωστές λεπτομέρειες. Το μόνο που μπορώ να αποκαλύψω είναι πως το θέμα θα έχει πολιτική χροιά.

Σκοπίμως έχεις πάρει την απόφαση να κάνεις πράγματα που έχουν πολιτική χροιά;

Ναι, βεβαίως. Νομίζω ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ως λαός σ’ όλα τα επίπεδα. Επίσης, πρέπει να ασχοληθούμε εκ νέου με την πολιτική, αλλά με μια διαφορετική οπτική σε σχέση από τις προηγούμενες γενιές.

Άννα, ένας ηθοποιός οφείλει να περνά κάποια μηνύματα χρήσιμα για την κοινωνία;

Ένας άνθρωπος που ασχολείται μ’ αυτό το πεδίο έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί και να επικοινωνεί τα μηνύματά του. Για μένα όποιος έχει τη δυνατότητα πρόσβασης στην τέχνη έχει υποχρέωση να παράγει έργο με ακτιβιστικά μηνύματα. Για παράδειγμα το 2015, στη Νέα Υόρκη, έκανα μια καμπάνια για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού, θέλοντας να περάσω το μήνυμα ότι αυτό συμβαίνει και στους άνδρες, όχι μόνο στις γυναίκες.

Άννα μένεις μόνιμα στην Αμερική ή πας και έρχεσαι με μια βαλίτσα ανά χείρας;

Ζω και κατοικώ όπου είναι η δουλειά μου, καθότι ευπροσάρμοστη. Τώρα που γυρίζουμε την ταινία στην Ελλάδα, μένω εδώ. Τις περιόδους που έχουμε γύρισμα στο σήριαλ στην Αμερική, αναγκαστικά είμαι στις ΗΠΑ.

Τι πραγματεύεται το σήριαλ ”Open House”;

Είναι μια κωμωδία η οποία προσωπικά με βοήθησε ως επιλογή και αντιστάθμισε το πρότζεκτ του ”Ολοκαυτώματος”. Ήθελα να συμμετάσχω σε μια δουλειά πιο ”ελαφριά”. Η αλήθεια είναι ότι ήρθε από μόνη της αυτή η ευκαιρία, αλλά κι εγώ τη χρησιμοποίησα ως αντίβαρο. Πρόκειται για την ιστορία μιας γυναίκας που περνά κρίση μέσης ηλικίας κι εργάζεται ως προωθήτρια σπιτιών στην Αμερική. Δείχνοντας στους ενδιαφερόμενους τις οικίες προς πώληση δημιουργούνται διάφορα ευτράπελα, κάθε φορά. Ο ρόλος ο δικός μου είναι του κλεπτομανούς τοπ μόντελ. 

Άννα, πώς προέκυψε η Αμερική στη ζωή σου;

Ήθελα να πάω από παιδί. Μού άρεσαν όσα έβλεπα να δημιουργούν στην Αμερική καλλιτεχνικά, είτε αφορούν στη μουσική, είτε σε ταινίες με έμφαση στο happy end της έκβασης. Μού αρέσει, δε, που οι αμερικανικές ταινίες πάντα προτείνουν μια λύση. Σού δείχνουν έναν άλλο τρόπο, όπου τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο, εφόσον βάλεις κι εσύ το χεράκι σου. 

Επεξεργαζόμενη όλα αυτά, όταν τελείωσα το σχολείο πήρα τη βαλίτσα μου και πήγα στην Αμερική, όπως βλέπουμε να κάνουν κάποιοι στις ταινίες (γέλια). Είχα δει μια αντίστοιχη ταινία στην εφηβεία, όπου μια νεαρή κοπέλα πήγε στη Νέα Υόρκη για να ζήσει και να δει έναν άλλο κόσμο, παράδειγμα που ακολούθησα κι εγώ με τη σειρά μου. 

Ήξερα βέβαια ότι ήθελα να πάω εκεί αλλά δεν το είχα ούτε σκεφτεί, ούτε και προσχεδιάσει. Μάλλον, η απόφαση πάρθηκε μέσα από τη ζύμωση που έγινε στο υποσυνείδητό μου από τις ταινίες όπου έβλεπα αντίστοιχες περιπτώσεις ανθρώπων. 

Πώς αποδέχτηκαν οι γονείς σου την απόφασή σου να φύγεις στην Αμερική; Ο απογαλακτισμός δεν ήταν δύσκολος;

Αρχικά, δεν ένιωθαν και τόσο καλά. Μην ξεχνάμε πως όλοι οι γονείς είναι προστατευτικοί. Η μητέρα μου, όπως όλες οι μαμάδες στον πλανήτη δε χάρηκε εξ αρχής, αλλά όταν είδε ότι κάνω κάτι δημιουργικό και προπαντός μ’ άκουγε χαρούμενη, τότε άλλαξε στάση. Προσωπικά, δείχνω κατανόηση στους γονείς και στον τρόπο που σκέφτονται. Ξέρω ότι δεν κάνουν πάντα καλό στα παιδιά τους εξωτερικεύοντας τους φόβους τους, αλλά ό,τι λένε ή και πράττουν το κάνουν καλοπροαίρετα.

Άννα, έβλεπα το βιογραφικό σου και εντυπωσιάστηκα. Δείχνεις τολμηρή και αποφασιστική. Ως χαρακτήρας δε φοβήθηκες όταν πήγες τόσο νέα στην Αμερική; Ξέρω πως τα μοναδικά σου εφόδια ήταν το πείσμα, η θέλησή σου και τα υπάρχοντά σου. Ούτε συγγενείς, ούτε φίλοι, ούτε «χρυσά συμβόλαια». Αφάνταστα τολμηρό…

Εννοείται ότι φοβήθηκα. Όλοι στην αρχή παρεξηγούν την απόφασή μου και νομίζουν ότι δεν ”τρόμαξα” ποτέ μου, κάτι που δεν ισχύει. Εδώ όμως πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα η ατάκα που αναφέρει ότι: ”κουράγιο δε σημαίνει το να μη φοβάσαι, αλλά ότι καταλαβαίνεις πως κάτι που επιθυμείς διακαώς είναι πιο σημαντικό από το φόβο”. Εγώ φοβόμουν πολύ στην αρχή, αλλά η δίψα που είχα στο να ζήσω και να δημιουργήσω ήταν μεγαλύτερη αυτού.

Δεν ήξερα κανέναν όταν αποφάσισα να πάω στην Αμερική, αλλά γνώριζα την ιστορία του Κωνσταντίνου Τζούμα (Έλληνας ηθοποιός, ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας). Σκέφτηκα πως αφού τα κατάφερε εκείνος κάτι θα γίνει και στην περίπτωσή μου. Αρχικά, άρχισα να δουλεύω ως μοντέλο για να πληρώνω τα βασικά έξοδα. Το έκανα δηλαδή λίγο ανάποδα. Συνήθως πρώτα εισχωρείς στο μόντελινγκ και μετά στην ηθοποιία, αλλά εγώ ήμουν το αντίστροφο, καθώς συμμετείχα σε έργα πριν φύγω για την Αμερική. Επίσης δούλεψα για ένα διάστημα και ως μπαργούμαν, κυρίως γιατί ήθελα να τα βγάζω πέρα μόνη μου, δίχως να ζητάω βοήθεια από τη μητέρα μου, η οποία αρχικά δε συμφωνούσε με την κίνησή μου να πάω στην Αμερική.

Εννοείται πως το ”νερό” ακόμα μπαίνει στο ”αυλάκι”. Στη ροή της ζωής βλέπεις την πορεία σου και όσο προχωράς εξελίσσεσαι και η ίδια. Από την αρχή διέκρινα ότι οι άνθρωποι εκεί με εκτίμησαν. Στην Αμερική, υποστηρίζουν κάποιον που έτρεξε από την άλλη άκρη του κόσμου για να κυνηγήσει το όνειρό του. Ενθαρρυντικό δε νομίζετε; Όταν βλέπεις πως ο δρόμος είναι ανοιχτός, αξίζει να προσπαθείς. 

Σ’ ένα μήνα είχα βρει δουλειά και φίλους. Οι άνθρωποι της Νέας Υόρκης είναι πολύ γενναιόδωροι γιατί έχουν όλοι βρεθεί σε δύσκολη θέση και ξέρουν τί σημαίνει αυτό. Τα πράγματα στο εξωτερικό δεν είναι ούτε δύσκολα ούτε εύκολα. Δύσκολα τα κάνει η ελληνική νοοτροπία μας…. 

Άννα προσαρμόστηκες εύκολα στη νέα σου ζωή στην Αμερική; Σε ρωτώ γιατί σίγουρα αρκετοί άνθρωποι μεταναστεύουν κι ακόμη περισσότεροι στις μέρες μας. 

Η κινητήριος δύναμή μου είναι η αγάπη που έχω για τη ζωή. Όλα ήταν πρωτόγνωρα για μένα. Έπρεπε να ξεπεραστούν οι αντιξοότητες, όχι μονάχα στο επάγγελμα αλλά και στην καθημερινή ζωή, όπως το να συνηθίσεις τη γεύση του νερού μέχρι το πού βρίσκεσαι και πώς προσανατολίζεσαι σε μια άγνωστη χώρα. Εκεί είναι όλα καινούρια- ιδίως αν πηγαίνεις μόνος σου- οπότε χτίζεις τη ζωή σου από το μηδέν. Οφείλω δε να πω πως για κάποια χρόνια δε στάθηκα και τόσο τυχερή… 

Άννα κάνοντας το ψυχογράφημά σου τι θα έλεγες για τον εαυτό σου; 

Μου αρέσει πολύ να κάνω πλάκα. Θεωρώ ότι είμαι ένας κλόουν. Πιστεύω πολύ στην αυτοβελτίωση και έχω δοκιμάσει ό,τι υπάρχει πάνω σ’ αυτό. Έχω δουλέψει αρκετά με τον εαυτό μου και είναι ορατή η βελτίωσή μου στο πέρασμα του χρόνου. Εννοείται ότι πήγα σε ψυχολόγο, αλλά συν τοις άλλοις, επειδή είμαστε και στο 2017, θεωρώ ότι όλες οι τεχνικές που προσφέρει η εποχή μας, όπως ο διαλογισμός, η γιόγκα, θα πρέπει να αναζητώνται από τους ανθρώπους. Για μένα, ένας άνθρωπος μόνο καλό μπορεί να κάνει στον εαυτό του αν προσπαθεί να αυτοβελτιώνεται.

Αν σού δινόταν η ευκαιρία να πας στην Αυστραλία λόγου χάρη, θα τολμούσες;

Ναι νομίζω το έχω κάνει ήδη (γέλια), τί Αμερική, τί Αυστραλία. Δεν έχω πείσμα να πετύχω, αλλά έχει να κάνει με το να θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου και να δοκιμάσεις πράγματα και εμπειρίες. Είναι για μένα επιθυμία και στάση ζωής! Βέβαια ως άνθρωπος θέλεις ό,τι κάνεις να είναι επιτυχημένο, αλλά δεν είναι η κινητήριος δύναμη αυτό αλλά η αγάπη για τη ζωή. 

Άννα αν ήσουν μητέρα, θα παρότρυνες το παιδί σου να ακολουθήσει το δρόμο σου;

Δεν είναι ποτέ εύκολο για ένα γονέα το να μη φοβάται για τις αποφάσεις και το μέλλον της ζωής του παιδιού του, αλλά θα προσπαθούσα να το παροτρύνω να ακολουθήσει το δρόμο του, όποιος κι αν είναι αυτός. 

Έχεις κάποια σχέση με τη Μαρία Ρεζάν;

Ναι, είχαμε συγγένεια. Η Μαρία Ρεζάν ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος που έγινε γνωστή από τη σταδιοδρομία της σε διάφορες εφημερίδες και στο ραδιόφωνο, κυρίως από την ραδιοφωνική εκπομπή της στην ΕΡΤ «Μια ώρα έτσι, χωρίς πρόγραμμα». H δημοσιογραφική της καριέρα ξεκίνησε το 1959, στην εφημερίδα «Ελευθερία», όμως αργότερα εργάστηκε και γι’ άλλες εφημερίδες, όπως το «Βήμα» και η «Καθημερινή». Στην περίοδο της δικτατορίας αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, όπου εργάστηκε σε μεγάλα περιοδικά, όπως το «L’Express» και το «Le Point». Δεν πρόλαβα να τη γνωρίσω, αλλά ξέρω ότι ήταν γυναίκα με τσαγανό, πείσμα και τεράστια προσωπικότητα. Η Μαρία Ρεζάν ήταν θεία της μητέρας μου. Υπήρξε ένα πρόσωπο που θαυμάζω πάρα πολύ ενώ με αντιπροσωπεύει εξαιρετικά μια ατάκα της: "δεν έχει σημασία σε τί συρματοπλέγματα μπορεί να μπλέχτηκες όταν ανέβηκες ψηλά, σημασία έχει μόνο ότι ήθελες να πετάξεις"».

Άννα όσο μιλάμε τόσο περισσότερο με εντυπωσιάζει η προσωπικότητά σου. Τα γονίδια φταίνε;

Η μητέρα μου (Εύα Ματίλντα Καλαμάρα) έγινε νομική σύμβουλος, αλλά τελικά το όνειρό της ήταν η ηθοποιία, γεγονός που μού αποκαλύφθηκε πολύ αργότερα. Ο πατέρας μου (Φώτης Κριτσέλης) που επίσης ήταν νομικός, ήθελε να γίνει σκηνοθέτης, κάτι που έμαθα μετά το θάνατό του. Άρα το ”μικρόβιο” υπήρχε, προσπαθούσαν να το κρύψουν αλλά δεν το κατάφεραν. Ήθελαν να ακολουθήσω το δρόμο της νομικού, διότι η οικογένειά μας ασχολείται μ’ αυτό το πεδίο εδώ και αρκετές γενιές. Σπούδασα δημοσιογραφία στο Πάντειο, αλλά τελικώς ακολούθησα τα όνειρά μου…

Ποια είναι τα δυνατά σου στοιχεία ως προσωπικότητα;

Το χιούμορ, αλλά και η φύση μου, που ζητά να οδηγείται προς τη λύση. Γι’ αυτό και «εκμεταλλεύομαι» την εποχή μας. Πηγαίνω προς τη δημιουργία και όχι προς την καταστροφή.

Τα αρνητικά σου; Κάτι για το οποίο δεν αισθάνεσαι καλά μέσα σου;

Δεν έχω υπομονή. Επίσης είμαι πολύ απότομη και ειλικρινής, οπότε καμιά φορά, η έλλειψη τακτ αιφνιδιάζει τον άλλον.

Πώς βλέπεις τη ζωή στην Ελλάδα;

Έχουν ταλαιπωρηθεί οι Έλληνες κι έχουν όλοι μια ελαφριά κατάθλιψη, κάτι λογικό. Νομίζω ότι το πρόβλημα προκύπτει από τη μη ανάληψη ευθυνών. Στις ΗΠΑ έχουν αυτό το καλό, κοιτάνε την ιστορία και συνδέουν τα γεγονότα. Οι Έλληνες ξυπνάνε κάθε πρωί και τους φταίει για παράδειγμα η εκάστοτε κυβέρνηση, χωρίς να κρίνουν του ρου της ιστορίας που αναπόφευκτα θα κατέληγε εκεί που είναι σήμερα. Γι’ αυτό το λόγο και εγώ με τη σειρά μου ασχολούμαι με το ιστορικό πεδίο. Πιστεύω ότι πρέπει να εξετάζουμε τα πράγματα τοποθετώντας τα σε μια σειρά συνδέοντάς τα, ώστε να βγάζουμε γόνιμα συμπεράσματα.

Είναι σαν να έχεις βήχα και να τον αφήνεις να σε ταλαιπωρεί. Αν πας να σε εξετάσει γιατρός μετά από αρκετό καιρό, θα βρεθεί το πρόβλημα, που θα είναι μεγαλύτερο και θα λες στο τέλος: ”πω πω τί έπαθα τώρα”. Το κακό ήρθε από νωρίς, δεν έγινε σε μια μέρα, ούτε σε μια δεκαετία. Αυτό με ενοχλεί…

Στην Αμερική υπάρχουν αρκετοί Έλληνες ηθοποιοί, οι οποίοι προσπαθούν ή κάνουν καριέρα. Ποιες οι μεταξύ σας σχέσεις; Είστε συσπειρωμένοι;

Καθόλου! Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούν να γίνουν μεγάλα και ριζοσπαστικά πράγματα. Όλοι οι υπόλοιποι λαοί, για τους οποίους βλέπεις και μαθαίνεις σημαντικά νέα στο καλλιτεχνικό κομμάτι έχουν συσπείρωση. Εμείς μαζευόμαστε στις γιορτές, ”σπάμε” σε μικρότερες παρέες και δημιουργείται ένα περίεργο κλίμα δίχως κανείς να γνωρίζει τον πραγματικό λόγο. Τουλάχιστον κρατάμε τις παραδόσεις (γέλια)… Νομίζω ότι το κοινό είναι ο λόγος που κάνεις όσα κάνεις. Αν πας στην Αμερική για ίντριγκα και όχι για τη δημιουργία, τότε δείχνει πολλά για το χαρακτήρα σου. Μπορεί ως ηθοποιοί να κάνουμε την ίδια δουλειά, αλλά δεν έχουμε τα ίδια κίνητρα.

Άρα εσύ δεν είσαι άνθρωπος που θέλεις να εκθέτεις την προσωπική σου ζωή…

Παρ’ ότι ήταν γνωστές οι σχέσεις μου, δε θεώρησα σωστό να μιλάω γι’ αυτές. Έναν άνθρωπο πρέπει να τον κρίνεις γι’ αυτά που κάνει και όχι για τις παρέες του ή με ποιούς βγαίνει.

Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησής μου, υπήρξε κάποια σχέση σου η οποία λειτούργησε βοηθητικά για σένα;

Συνήθως το αντίθετο (γέλια). Αλλά νομίζω ότι από εδώ και πέρα, όσο εξελίσσεσαι και βρίσκεσαι με ανθρώπους που βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με σένα, οι σχέσεις αρχίζουν να είναι περισσότερο βοηθητικές για τον απλούστατο λόγο ότι σου δίνουν δύναμη για να προχωρήσεις. Αν ήθελα κάποια σχέση μου να με βοηθήσει, θα την έβγαζα στη φόρα και αυτό θα αρκούσε, αλλά δεν το έκανα…

Έχεις δεχθεί ποτέ σεξουαλική παρενόχληση; Πώς το διαχειρίστηκες.

Βεβαίως! Πιο πολύ στην Ελλάδα παρά στην Αμερική. Προσωπικά δεν μπορώ να κατανοήσω, ορισμένες φορές γελάω, με το γεγονός πώς ένας άνθρωπος επιμένει δίχως να γνωρίζει εάν εσύ είσαι ερωτευμένη, ή παντρεμένη, αν έχεις άλλον σεξουαλικό προσανατολισμό. Παράλληλα, θεωρώ λυπηρό όταν ένας άνθρωπος χρησιμοποιεί τη δύναμή του μ’ αυτόν τον τρόπο. Εγώ αυτούς τους ανθρώπους τους λυπάμαι. Θλίβομαι που δεν πάνε σ’ έναν γιατρό για έρθουν στα ”ίσα” τους.

Μια ευχή που θα ήθελες να δώσεις στους αναγνώστες μας;

Να κάνουμε αυτό που μάς λέει η φωνή μέσα μας. Ό,τι κι’ αν είναι, η φωνή ξέρει. Οι αναγνώστες του www.pagenews.gr ας βρουν μέσα τους τον τρόπο που μπορεί να γίνει (γέλια…). 

Όσο για την ευχή προς τους Έλληνες συνανθρώπους μας; Όταν πάρουμε την ευθύνη των πράξεων και αποφάσεών μας, μπορεί να μάς πέσει λίγο βαριά, αλλά θα καταλάβουμε ότι όπως τα κάναμε σκ@τά, έτσι μπορούμε αντίθετα και να τα ξαναφτιάξουμε όλα. Είμαι αισιόδοξη για το μέλλον. Πρέπει να πάρουμε το μάθημά μας κι’ όταν αυτό γίνει θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Έχουμε αντιληφθεί όσα βιώνουμε, αλλά τα αποκόβουμε σκοπίμως. Να θυμόμαστε όλοι πως αν δε βρεις τη ”ρίζα” του προβλήματος δεν αλλάζει κάτι.

Άννα, σ’ ευχαριστώ για την όμορφη συνομιλία μας ήταν γόνιμη και ενδιαφέρουσα. Καλές γιορτές.