Η ΔΕΗ της πρόκλησης

Ένα ενδεικτικό χρονικό για το πως φτάσαμε τη δημόσια εταιρεία ηλεκτρισμού σε απόγνωση και οι διαμαρτυρίες για τις λιγνιτικές μονάδες. Ποια τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και πότε θα “κλείσει” η συμφωνία με την Κομισιόν.

Καθώς περνά ο καιρός, η λύση, την οποία ο υπουργός Ενέργειας κ. Κωστής Χατζηδάκης αναζητεί, για την αποτροπή της οικονομικής κατάρρευσης της ΔΕΗ, μοιάζει σπαζοκεφαλιά. Μερικές από τις προτάσεις, που προωθεί είναι η σταδιακή κατάργηση των λιγνιτικών μονάδων, αλλά και η στοχευμένη εθελουσία έξοδος υπαλλήλων της.

Σκοπός είναι να αλλάξει η σύνθεση του προσωπικού προς το νεότερο και να καταργηθούν κάποιες παλιές ειδικότητες που συνδέονται με τις πεπαλαιωμένες λιγνιτικές μονάδες. Παράλληλα, να αλλάξει η παραγωγή, αφού ο λιγνίτης είναι ταυτόχρονα και κοστοβόρος και επιβαρύνει το περιβάλλον. Σε αυτές τις μονάδες εντοπίζει ένα από τα αίτια των αυξημένων ζημιών της ΔΕΗ ο κ. Χατζηδάκης. Όπως έχει επισημάνει , μολονότι έχουν κλείσει μερικές, η ΔΕΗ συνέχιζε και συνεχίζει να πληρώνει κανονικά το προσωπικό τους.

Η σειρά των διαρθρωτικών μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση είναι:

•  η σταδιακή απόσυρση λιγνιτικών μονάδων, με τελικό όριο το 2028. Ο λιγνίτης γίνεται ασύμφορος, ενώ προωθείται η προστασία του     περιβάλλοντος.
• άνοιγμα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
• η ρύθμιση που καταργεί τις ΝΟΜΕ. Το μέτρο των δημοπρασιών που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμάται πως ζημίωσε τη ΔΕΗ 600 εκατ. ευρώ
• σχέδιο νόμου για απελευθέρωση από το νόμο περί ΔΕΚΟ.
• μερική ιδιωτικοποίηση του ΔΕΔΔΗΕ, προκειμένου να ενισχυθεί ταμειακά η ΔΕΗ
• στοχευμένο πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου στη ΔΕΗ

Τα μέτρα αυτά είναι μέρος των συζητήσεων της ελληνικής πλευράς με τις Βρυξέλλες για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, για να εξυπηρετούνται καλύτερα επιχειρήσεις και νοικοκυριά, ενώ το αποτέλεσμα των συζητήσεων θα γίνει γνωστό περί τα μέσα Νοεμβρίου.

Τι γίνεται με τις λιγνιτικές μονάδες…της οργής

Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «λιγνιτικές μονάδες της οργής» , αφού κάθε απόφαση για κλείσιμο ή πώλησή τους προκαλούσε τις έντονες αντιδράσεις των συνδικαλιστών της ΔΕΗ, με σημαδιακές τις ακόλουθες δύο:

• Η πρώτη εκδηλώθηκε το 2010 και προκάλεσε την πρώτη εμπλοκή στις συζητήσεις με την τρόικα. Τότε, οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, διεκδικώντας το δικαίωμα να ρυθμίζουν όχι μόνο το περιεχόμενο των συζητήσεων, αλλά ακόμη και τις συναντήσεις της τότε υπουργού Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής Τίνας Μπιρμπίλη με την τρόικα, περίμεναν τους ξένους εμπειρογνώμονες στην είσοδο του υπουργείου, κρατώντας σακιά με λιγνίτη. Η συνάντηση ματαιώθηκε και θα πραγματοποιούνταν στην επόμενη επίσκεψη των ελεγκτών της τρόικας στην Αθήνα. Υπενθυμίζεται ότι τότε οι διαπραγματεύσεις για την είσοδο ιδιωτών στην παραγωγή ρεύματος από λιγνίτη βρίσκονταν σε κρίσιμη καμπή, καθώς η Κομισιόν παρουσιαζόταν να απορρίπτει την πρόταση για ανταλλαγή λιγνιτικών μονάδων και πρότεινε την ενοικίαση ή πώληση.
• Η δεύτερη εκδηλώθηκε τον Ιανουάριο του 2006, όταν η τότε κυβέρνηση προωθούσε τις αναγκαίες νομοθετικές πρωτοβουλίες για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας και ήταν και μακάβρια. Τότε στις 17 Ιανουαρίου του 2006 οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ «φιλοτέχνησαν» μία «αναγγελία της κηδείας» της επιχείρησης, δηλαδή ένα «Κηδειόχαρτο», στο οποίο εμφανίζονταν ως «τεθλιμμένοι συγγενείς» της και στο οποίο αναφερόταν ότι «χτυπήθηκε από βόλι για χατίρι των ανταγωνιστών της στις 17 Ιανουαρίου 2006». Στο «κηδειόχαρτο» εμφανίζονται ως «αδέρφια» της ΔΕΗ τα ασφαλιστικά ταμεία, ο ΟΤΕ, η Ολυμπιακή και ο ΟΣΕ. Ως «παιδιά» της ΔΕΗ ο … ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι.

Αλλά, πέρα από αυτά, να θυμηθούμε τις μετοχές της ΔΕΗ που ζήτησαν και έλαβαν οι συνδικαλιστές, τις μελετητικές και συμβουλευτικές εταιρείες, που ίδρυσαν, τα σημαντικά προνόμια, όπως υψηλές αμοιβές και παραγωγικά πριμ χωρίς αντίστοιχη μέτρηση παραγωγικότητας, τα μεγάλα εφάπαξ κλπ. Να θυμηθούμε τις απεργίες το 1986, την περίοδο 1991 – 1992 και τον Φεβρουάριο του 2008 από τις αποφάσεις των τότε διοικήσεων της ΔΕΗ να περικόψουν έστω και λίγο ή πλήρως το δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα από τους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους ή να μη δώσουν αυξήσεις.

Να θυμίσουμε και το δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα» (12 Οκτωβρίου 1986) στο οποίο αναφερόταν ότι απουσίαζαν μετ΄ αποδοχών 1.000 υπάλληλοι της ΔΕΗ κάθε ημέρα: (οι δε 800 και πλέον συνδικαλιστές της χωρίς να εργάζονται να εισπράττουν τις «υπερωρίες» ),αλλά και την ανέγερση κτιρίων εκατ. δραχμών για … αναψυχή εργαζομένων σε δημόσιους οργανισμούς (εφημερίδες 16 Ιανουαρίου 1990) , δαπάνης 33.500.000 δραχμών.

Επίσης, μια επιδιόρθωση βλάβης της ΔΕΗ που κόστισε 1.500.000 δραχμές, αντί 150.000 δραχμών και καθυστέρησε επί τέσσερις μήνες, ενώ χρειάζονταν μόνο 3-4 ημέρες, μολονότι εργάζονταν 21 άτομα! («Έθνος» 25 Ιανουαρίου 1990). Σήμερα, η ΔΕΗ χρειάζεται ένεση ρευστότητας ύψους 750 εκατ. ευρώ σε διάστημα 45 ημερών , όπως έχει αναφέρει ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κωστής Χατζηδάκης.