ΟΧΙ

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης, στο νέο του άρθρο στο pagenews.gr, σχολιάζει τη σημασία του «ΌΧΙ» και τη διαχρονική του αξία.

«Μολών λαβέ», 18 Αυγούστου 480 π.Χ.

«Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γάρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν». 29 Μαΐου 1453 Μαΐου

«Όχι», 28 Οκτωβρίου 1940

Η άρνηση, ιδιαιτέρως η πείσμων και ανελέητη απόκρουση κάθε προσπάθειας άλωσης οιουδήποτε είδους — ψυχικής, νοητικής, πολιτικής, πολιτισμικής, εδαφικής, ακόμα κι ερωτικής — είναι το μονάκριβο όπλο των “αδυνάμων” απέναντι στην επέλαση των οικουμενικών νεοβαρβάρων.

Στο απόλυτο «ΟΧΙ» φωλιάζουν δηλητηριώδεις για τον αντίπαλο παρενέργειες, οι οποίες στη μάχη ξεδιπλώνονται σαν φίδια, τυλίγοντας και σφίγγοντας τον επιβουλέα με ένταση ανάλογη του ψυχικού φορτίου του αμυνόμενου.

Παρενέργειες που, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορούν να προκαλέσουν στον εχθρό από απλό εκνευρισμό κι αμηχανία, άρα αυξημένες πιθανότητες κακής πρακτικής εκτίμησης και συνεπακόλουθα λάθους, μέχρι πλήρη σύγχυση, αποπροσανατολισμό, παράλυση και τελικώς κατάρρευση.

Το απόλυτο «ΟΧΙ» δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως στείρα άρνηση σε κάθε πρόταση, αδιακρίτως περιεχομένου, αλλά μόνον ως απόρριψη υποβολιμαίων ενεργειών που έχουν μοναδικό στόχο την εκ των ένδον, ως επί το πλείστον, διάβρωση και κατοχή του “ελευθέρου” των ατόμων και εθνών.

Η καταπάτηση του πνευματικού και γεωπολιτικού χώρου προσώπων και λαών, η τυραννική επιβολή μονοδιάστατης σκέψης και συμπεριφοράς με αυθαίρετη (το δίκαιο του ισχυρού), πλην ουσιαστική, ποινικοποίηση των αποκλίσεων και άμεση εκτέλεση της «ποινής», φέρνουν στην επιφάνεια κομμάτια του πλανητικού οικονομικοπολιτικού παζλ του οποίου η ολοκλήρωση αποκαλύπτει κι επισήμως την επιδίωξη της παγκόσμιας επιβουλής.

Αργά αλλά σταθερά το πρόσωπο της Μέδουσας αναδύεται πίσω τα trailer του «πολυπολιτισμού», μέσα από την ηλεκτρονική κι έντυπη ηχο- εικονοκαταιγίδα που μαίνεται νυχθημερόν, τις κραυγές των ντελάληδων των fast food θρησκειών, της light διατροφής και ζωής γενικώς, του politically correct ολοκληρωτισμού, του must ντυσίματος, της in μουσικής, της de facto και de jure αποκήρυξης της εθνικής ιδιότητας και των παρεπομένων της: Ελευθερία, αυτοπροσδιορισμός, εθνική ιδιαιτερότητα, αίσθηση της κοινωνικότητας, εμπέδωση — και όχι επιβολή — των κοινών, ανιδιοτελής αγάπη για τον πλησίον λόγω και των δεσμών αίματος, τρόπων και Ιστορίας, παραγωγή αξιών και μέτρων, αναζήτηση του Θείου, πραγματική διασφάλιση της πολυπολιτισμικότητας για την οποία δήθεν κόπτονται οι σπόνσορες της λαθρομετανάστευσης.

Οι πλανητικές παραστάσεις που δίνει ο περιφερόμενος θίασος των πολυμερών οργανισμών, η βιτρίνα του παγκόσμιου διευθυντηρίου, συγκεντρώνουν όλο και περισσότερους ανεπιθύμητους, αλλά πάντως παγκόσμιους θεατές, οι οποίοι στο τέλος του έργου, κάθε φορά, φεύγουν με όλο και λιγότερες απορίες για το παγκόσμιο σενάριο: Μια χλιαρή, νερόβραστη σούπα λοβοτομημένων πληθυσμών με ξεπλυμένη εθνική και ατομική συνείδηση, ένας δύσοσμος κυκεώνας λαών με ξεθωριασμένη ιστορική αναφορά και ατελή έως ανύπαρκτη σύνδεση με το παρελθόν, υπό μια ενιαία πολιτική, οικονομική και στρατιωτική διοίκηση, με, ελέω ισχύος, αρμοδιότητα επιβολής προτύπων επί παντός.

Για αυτό αποστρέφονται τα «ΟΧΙ» των λαών, όπως το διαχρονικό «ΟΧΙ» των Ελλήνων. Για αυτό τα «ΟΧΙ» όπως των Ελλήνων πρέπει να εορτάζονται. Για αυτό τα «ΟΧΙ» όπως των Ελλήνων δεν είναι ανάμνηση του παρελθόντος, αλλά παράθυρο στο μέλλον. Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που λένε «ΟΧΙ» όπως των Ελλήνων.