Το χρονικό μίας προαναγγελθείσας τουρκικής κίνησης ΙΙ

O Λάμπρος Καλαρρύτης γράφει για τη συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης, η οποία συμπεριλαμβάνει «μνημόνιο συνεννόησης για τον καθορισμό θαλάσσιων δικαιοδοσιών» (ΑΟΖ).

Μόλις προχθές στο άρθρο με τίτλο «Το χρονικό μίας προαναγγελθείσας τουρκικής κίνησης» προειδοποιούσαμε ότι η ρηματική διακοίνωση που κατέθεσε η Άγκυρα στον ΟΗΕ προσδιορίζοντας την περιοχή που διεκδικεί για να οριοθετήσει δικές της θαλάσσιες ζώνες, δεν είναι αποσπασματική. Εντάσσεται στο σχέδιο της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας», δηλαδή στην αμφισβήτηση και υφαρπαγή της υφαλοκρηπίδας, ΑΟΖ και λοιπών θαλασσίων ζωνών της Ελλάδας και της Κύπρου τις οποίες δεν αναγνωρίζει και εξάλλου το διατυμπανίζει καθημερινά.

Γράφαμε μεταξύ άλλων: «Με αυτή την κίνηση η Τουρκία αμφισβητεί και επισήμως στον ΟΗΕ (διότι ειδάλλως το δηλώνει καθημερινά και το δείχνει στην πράξη) όχι μόνο την κυπριακή ΑΟΖ αλλά και το δικαίωμα της Ελλάδας σε ΑΟΖ στο Αιγαίο αφού προκαταλαμβάνει την οριοθέτηση η οποία βάσει της ελληνικής θέσης φέρνει σε επαφή τις ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου. Αυτή τη τουρκική κίνηση θα έχει συνέχεια. Όταν και αν η Ελλάδα αναγκαστεί να αντιδράσει και επιχειρήσει να κάνει αυτό που όφειλε να έχει κάνει εδώ και χρόνια θα το κάνει υπό δυσμενέστερες συνθήκες. Η διστακτικότητα και η αναίτια φοβικότητα στις διεθνείς σχέσεις έχει συνέπειες, τις οποίες δεν αποφεύγεις κρύβοντας το κεφάλι σου στην άμμο. Απλά τις υφίστασαι σε χειρότερη εκδοχή.»

Χθες δημοσιοποιήθηκε, δυστυχώς, η αναμενόμενη συνέχεια.

Η Τουρκία ανακοίνωσε ότι προχώρησε σε συμφωνία- πακέτο με την κυβέρνηση της (μισής) Λιβύης, η οποία βρίσκεται σε εμφύλιο, δηλαδή των δυνάμεων που έχουν έδρα την Τρίπολη και αναγνωρίζονται ως νόμιμες από τον ΟΗΕ. Η συμφωνία, η οποία συμπεριλαμβάνει « μνημόνιο συνεννόησης για τον καθορισμό θαλάσσιων δικαιοδοσιών» (βλεπε ΑΟΖ), υπεγράφη ανάμεσα στον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν και τον Φάγεζ αλ-Σάρατζ, τον πρόεδρο της λιβυκής κυβέρνησης που στηρίζεται από την Τουρκία και την οποία συνδράμει και στρατιωτικά εναντίον του στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ.

Ο Χάφταρ ελέγχει το δυτικό τμήμα της χώρας και τις πετρελαιοπηγές και στηρίζεται από τη Γαλλία (η ΕΕ επισήμως αναγνωρίζει τον Σάρατζ αλλά ως συνήθως είναι διαιρεμένη ένεκα οικονομικών συμφερόντων), τη Ρωσία, την Αίγυπτο, υπογείως αλλά επί του παρόντος ήπια από τις ΗΠΑ. Ο Χάφταρ ο οποίος είναι φιλικά διακείμενος προς την Ελλάδα και ανώτατοι αξιωματικοί του έχουν φοιτήσει στις ελληνικές στρατιωτικές σχολές και μιλούν ελληνικά, αναζητά εδώ και καιρό διαύλους με την Αθήνα…

Η οριοθέτηση ΑΟΖ της Τουρκίας με την Λιβύη δεν έχει κανένα έρεισμα στο Δίκαιο της Θάλασσας, είναι εξωφρενική ως ιδέα διότι παραβλέπει την ελληνική υφαλοκρηπίδα, δεν λαμβάνει υπόψιν τα νησιά του Αιγαίου, ούτε καν την Κρήτη, ούτε βέβαια την Κύπρο. Είναι εκτός γεωγραφίας διότι μεταξύ των δύο κρατών δεν υπάρχει όχι γειτνίαση αλλά ούτε εγγύτητα με οποιοδήποτε μέτρο. Το Διεθνές Δίκαιο όμως δεν έχει κανέναν τρόπο να εφαρμόζεται από μόνο του και όσο παρανοϊκή και παράνομη κι αν είναι η κίνηση κάποιας χώρας, θα πρέπει ο θιγόμενος να έχει ή την ισχύ ή τους συσχετισμούς να την αποτρέψει.

Γράφαμε επίσης προχθές:

«Η διστακτικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων να ανακηρύξουν και να οριοθετήσουν ΑΟΖ με την Κύπρο, η μόνη οριοθέτηση η οποία θα ολοκληρωνόταν γρήγορα και χωρίς προβλήματα, διότι οι αντίστοιχες διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο και τη Λιβύη έχουν κολλήσει εδώ και χρόνια, έχει στοιχίσει στη χώρα και το κόστος αποδεικνύεται όλο και μεγαλύτερο(…) Αν δεν κινηθεί η Ελλάδα ανακηρύσσοντας ΑΟΖ, ( η ανακήρυξη, δηλαδή η κατάθεση συντεταγμένων της ΑΟΖ, μπορεί να γίνει μονομερώς, η οριοθέτηση προϋποθέτει συμφωνία με τα συνορεύοντα κράτη) θα το κάνει η Τουρκία και μετά θα πρέπει η Αθήνα να αμφισβητεί την τουρκική χάραξη αντί να γίνει το αντίθετο.»

Τώρα βρισκόμαστε σε αυτή τη φάση. Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας δήλωσε ότι «μια τέτοια προσπάθεια είναι παντελώς αγεωγράφητη, διότι αγνοεί ότι ανάμεσα στις δύο χώρες υπάρχει ο μεγάλος γεωγραφικός όγκος της Κρήτης, κατά συνέπεια, μια τέτοια προσπάθεια είναι στα όρια της φαιδρότητας».

Ο Έλληνας ΥΠΕΞ έχει δίκιο, αλλά το να έχεις δίκιο είναι ένα πράγμα και το να μπορείς να το βρεις και να το επιβάλλεις, στις διεθνείς σχέσεις, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Η ελληνοτουρκική περνά πλέον στην επόμενη πίστα. Νοτίως της Κρήτης.