Η ανατομία μίας δήλωσης

O Λάμπρος Καλαρρύτης γράφει στο blog του στο Pagenews.gr για τη θέση του Αντώνη Λιάκου, ο οποίος στο περιθώριο της υπογραφής του EastMed τόνισε πως «δεν μπορεί να αποκλειστεί η Τουρκία από τα όποια κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου».

Η παρακάτω δήλωση δεν ανήκει σε κάποιον Τούρκο αξιωματούχο ούτε διατυπώνεται από κάποιον από τους συνήθεις τρίτους ισαποστάκηδες του διεθνούς παράγοντα που παροτρύνουν «να τα βρούμε» με την Τουρκία, εξομοιώνοντας δράστη και θύμα. Είναι η θέση του μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, καθηγητή νεώτερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην προέδρου της Επιτροπής Διαλόγου για την Παιδεία, Αντώνη Λιάκου.

«Φοβάμαι ότι η σημερινή μέρα της υπογραφής του αγωγού EastMed θα αποδειχθεί μοιραία. Πρέπει να απευχηθούμε την πραγματοποίησή του. Με την συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων στην υλοποίησή του, ακούγεται ως αιρετική και περιθωριακή φωνή κάθε αντίθετη άποψη, που λέει ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί η Τουρκία από τα όποια κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, ότι είναι έωλη και τυχοδιωκτική η συμμαχία Ελλάδας – Κύπρου (που έχει ιδιαίτερες ευθύνες) – Ισραήλ και Αιγύπτου, και ότι μπλέκουμε σε διαμάχες που η Ελλάδα, δεν μπορεί να ελέγξει. Επιτρέψτε μου, αλλά τη θεωρώ πολιτική αυτοχειριασμού. Ελλάδα και Τουρκία, και από τη γεωγραφία και από την ιστορία είναι καταδικασμένες να ζουν μαζί, να διαπραγματεύονται, να λύνουν τις διαφορές τους και να συνεργάζονται. Όχι να βγάζει η μία τα μάτια της άλλης. Οπότε το έκαναν το πλήρωσαν ακριβά εκατέρωθεν».

Από που να αρχίσει κανείς; Ας αρχίσουμε από την ευθεία παραδοχή ότι «πρέπει να απευχηθούμε την πραγματοποίηση» του αγωγού:

Το ίδιο απεύχονται και οι Τούρκοι. Διαλαλούν ότι είναι μία συμφωνία που τους αδικεί και στρέφεται εναντίον τους, μία συνωμοσία με στόχο να τους στερήσει την πρόσβαση σε πόρους που ισχυρίζονται, αυθαίρετα, ότι τους ανήκουν. Το ίδιο θεωρεί και ο Λιάκος. «(…)δεν μπορεί να αποκλειστεί η Τουρκία από τα όποια κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου». Προσέξτε την επιλογή της διατύπωσης, «τα όποια κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου». Τα «όποια κοιτάσματα» γενικώς. Ότι τα κοιτάσματα μπορεί να ανήκουν σε άλλους είναι λεπτομέρεια και για τους Τούρκους και για τον Λιάκο. Τα «όποια κοιτάσματα» υπάρχουν θα πρέπει αυτοί που τα έχουν να τα μοιράζονται με τον νταβατζή της Μεσογείου.

Ο Λιάκος πιστεύει επίσης ότι υπεύθυνη για την ένταση είναι η… Κύπρος:

«(…)είναι έωλη και τυχοδιωκτική η συμμαχία Ελλάδας – Κύπρου (που έχει ιδιαίτερες ευθύνες) – Ισραήλ και Αιγύπτου». Τα ίδια ακριβώς λένε και οι Τούρκοι. Και πολλές φορές χρησιμοποιούν και την ίδια ακριβώς φρασεολογία: «Υπάρχουν παιχνίδια εναντίον μας που στόχο έχουν να μην μπορούμε να βάλουμε τα πόδια μας στο νερό, να μην μπορούμε να ρίξουμε παραγάδι. Είμαστε εκεί για να τα καταστρέψουμε». Αυτή είναι δήλωση του Τούρκου Αντιπροέδρου, Φουάτ Οκτάι, για τον EastMed.  Και αυτή είναι δήλωση του εκπροσώπου Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας, Χαμί Ακσόι, επίσης για τον EastMed: «Κάθε σχέδιο που αγνοεί τα δικαιώματα της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων για τους φυσικούς πόρους στην ανατολική Μεσόγειο δεν θα είναι επιτυχημένο. Το κλείσιμο της πόρτας της συνεργασίας τόσο σε εμάς όσο και στους Τουρκοκύπριους είναι ξεκάθαρη ένδειξη ότι ορισμένες χώρες επιδιώκουν κακούς πολιτικούς λογαριασμούς και όχι συνεργασία».

Στο τέλος θα μπερδευτούμε και δεν θα ξέρουμε πότε κάνουν δηλώσεις ο Οκτάι και ο Ακσόι και πότε εκφράζει άποψη ο Λιάκος:

Βέβαια, για την τουρκική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ ο Λιάκος δεν είπε κουβέντα. Οπότε είτε θεωρεί ότι η Τουρκία δικαίως εισέβαλε στην ΑΟΖ της Κύπρου ως αντίδραση επειδή «αδικείται» ή συμφωνεί με την Άγκυρα ότι η Κύπρος δεν έχει ΑΟΖ. Ή του διέφυγε ο «Αττίλας 3», με ερευνητικά σκάφη, πλωτά γεωτρύπανα, πολεμικά πλοία, μαχητικά και drones στην κυπριακή ΑΟΖ και στον εναέριο χώρο της Μεγαλονήσου.  Για την πειρατική συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης, την οποία καταδικάζουν οι πάντες, ο Λιάκος πάλι δεν είπε κουβέντα. Προφανώς συμμερίζεται την τουρκική άποψη ότι η μεν Κρήτη και τα άλλα ελληνικά νησιά δεν έχουν θαλάσσιες ζώνες, η δε Τουρκία μπορεί να οριοθετεί… λοξή ΑΟΖ περνώντας πάνω από τις χώρες που βρίσκονται στο ενδιάμεσο. Ή ίσως του διέφυγε και αυτό. Μπορεί με τόσες ειδήσεις.

Και τέλος δεν θα μπορούσε να λείπει ο συνδυασμός ηττοπάθειας και (όχι και τόσο) κεκαλυμμένης απειλής.

«(…) μπλέκουμε σε διαμάχες που η Ελλάδα, δεν μπορεί να ελέγξει. Επιτρέψτε μου, αλλά τη θεωρώ πολιτική αυτοχειριασμού. Ελλάδα και Τουρκία, και από τη γεωγραφία και από την ιστορία είναι καταδικασμένες να ζουν μαζί, να διαπραγματεύονται, να λύνουν τις διαφορές τους και να συνεργάζονται». Η Ελλάδα, δηλαδή, δεν μπορεί να έχει εθνική στρατηγική, δεν μπορεί να αναπτύσσει τις δικές της εθνικές προτεραιότητες, δεν μπορεί να ασκεί τα νόμιμα κυριαρχικά της δικαιώματα, πρέπει να ρωτάει την Τουρκία.

Η οποία Τουρκία δεν είναι ένας γείτονας καλών προθέσεων ή που έστω διεκδικεί δυναμικά τα εθνικά του συμφέροντα αλλά σε ένα πλαίσιο που αφήνει περιθώρια συμβιβασμού, αλλά ένα αδηφάγο ληστρικό κράτος που διαχρονικά λυμαίνεται τον περίγυρό του. Και σε αυτό το κράτος θα πρέπει η Ελλάδα να εκχωρεί δικούς της πόρους, δικαιώματα και κυριαρχία για να το κατευνάζει.

Γενικώς μιλώντας, αν η χώρα δεν απαλλαγεί από το καρκίνωμα των εκούσιων ή ακούσιων, δολίων ή απλά ιδεοληπτικών, ύποπτων ή τελούντων εν αγνοία απολογητών της τουρκικής πολιτικής και προπαγανδιστών της εθνικής αυτοκατάλυσης και ευθανασίας που κατατρώει τα σπλάγχνα της, δεν θα μπορέσει ποτέ να ασκήσει εθνική πολιτική, ούτε καν να επιβιώσει.