Θα μπορούσε να το πει αλλιώς

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης μέσω του προσωπικού του blog στο pagenews.gr σχολιάζει τις παρεμβάσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη κατά τις δηλώσεις με τον Ντόναλντ Τραμπ μπροστά στις κάμερες και στέκεται στην αναφορά του Έλληνα πρωθυπουργού στην τουρκο-λιβυκή Συμφωνία.

Δύο παρεμβάσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, κατά τις δηλώσεις με τον Αμερικανό Πρόεδρο, Ντόναλντ Τραμπ, μπροστά στις κάμερες ήταν ορθές, σε ότι αφορά στην επιλογή του να πάρει τον λόγο και να τοποθετηθεί στα συγκεκριμένα θέματα. Ήταν όμως αδύναμες σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο και τη διατύπωση. Η μία ήταν για τη συμφωνία της Τουρκίας με τη Λιβύη και η άλλη για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο πρόγραμμα των F-35.

Ενώ, λοιπόν η πρωτοβουλία του να πει την ελληνική θέση για τα εν λόγω ζητήματα παρεμβαίνοντας χωρίς να έχει ερωτηθεί ο ίδιος ήταν σωστή, αυτά που είπε μάλλον αδίκησαν την προσπάθειά του και είναι πιθανό να προκάλεσαν το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Ευθύνη, έχουν και αυτοί που προετοίμασαν τον πρωθυπουργό και του οριοθέτησαν το πλαίσιο. Διπλωμάτες και σύμβουλοι, φορείς της φοβικής και κακομοίρικης αντίληψης περί του ρόλου και των δυνατοτήτων της Ελλάδας. Οι οποίοι αντί να ωθήσουν το πολιτικό σύστημα να ξεκολλήσει από την παθογένεια της «μικρής, τίμιας και δεδομένης Ελλάδας», από την κινούμενη άμμο της κατευναστικής και τρομαγμένης πολιτικής το καθηλώνουν και το παρασύρουν στον πάτο και στην ασφυξία.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με τη μία παρέμβαση του πρωθυπουργού, αυτή για την τουρκο-λιβυκή Συμφωνία, η οποία ήταν η εξής:

«Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η συμφωνία που υπεγράφη μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος. Στην πραγματικότητα προκαλεί μεγάλη ανησυχία και αστάθεια σε μία περιοχή που ήδη είναι ιδιαίτερα προβληματική. Εμείς, λοιπόν, προσβλέπουμε στη δική σας υποστήριξη για να διασφαλιστεί ότι αυτού του είδους προκλητικές συμφωνίες δεν τίθενται σε ισχύ. Και γενικότερα νομίζω πως στην ανατολική Μεσόγειο πρέπει να απόσχουμε από κάθε τύπου δραστηριότητα που προκαλεί ανάφλεξη και δεν προάγει την περιφερειακή ειρήνη και ασφάλεια. Προσδοκούμε στη δική σας υποστήριξη επί του ζητήματος διότι είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα μου».

Λείπει κάτι; Προφανώς. Πριν φθάσει στο γνωστό, διαχρονικό και διακομματικό αίτημα για αμερικανική συνδρομή, όπως κάνουν για όλα όλοι οι Έλληνες επίσημοι που επισκέπτονται την Ουάσινγκτον, θα έπρεπε να έχει προηγηθεί η ξεκάθαρη θέση ότι ακριβώς επειδή η Συμφωνία «παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος» η χώρα μας όχι μόνο δεν την αναγνωρίζει, όπως είναι αυτονόητο, αλλά «θα κάνει τα πάντα για να μην εφαρμοστεί». Και ότι «αν επιχειρηθεί να υλοποιηθεί εις βάρος των νόμιμων ελληνικών δικαιωμάτων και συμφερόντων, τότε θα υπάρξει αντίδραση με ό,τι μέσα απαιτήσουν οι περιστάσεις και πάντως ελληνικά δικαιώματα δεν θα αφήσουμε να παραβιαστούν».

Επίσης, ότι «όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες της περιοχής, η Κύπρος και το Ισραήλ έχουν την ίδια άποψη, διότι και δικά τους δικαιώματα και συμφέροντα πλήττονται, και με αυτές τις χώρες βρισκόμαστε σε επαφή και συντονισμό για να αποτρέψουμε την υλοποίηση πειρατικών ενεργειών στη Μεσόγειο».

Επιπλέον, ότι «την ίδια ανησυχία έχουν και κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γαλλία και η Ιταλία και για αυτό κύριε Πρόεδρε έχουμε προγραμματίσει για αύριο (08/01) πενταμερή Σύνοδο σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών ώστε να αποφασίσουν από κοινού οι χώρες μας τρόπους για να αποτρέψουμε την εφαρμογή παράνομων συμφωνιών που θέτουν σε μεγαλύτερο κίνδυνο την περιοχή από αυτόν που ήδη υπάρχει, υπονομεύουν τις προσπάθειες ομαλής αξιοποίησης των πόρων της Ανατολικής Μεσογείου και βλάπτουν τα συμφέροντα όλων, των μεσογειακών κρατών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών». Και εκεί, αφού έχει ειπωθεί τι θα κάνει η Ελλάδα, η ίδια ως άμεσα θιγόμενη και σε συνεργασία με τους άλλους, διατυπώνεται και το αίτημα της συνδρομής των ΗΠΑ ως της πιο ισχυρής χώρας. Έτσι, θα υπήρχαν πολλές περισσότερες πιθανότητες να «ακούσει» ο Αμερικανός Πρόεδρος, να γυρίσει κεφάλι του και να εγγράψει την ελληνική θέση στο μυαλό του.

Μπορεί αυτά να ειπώθηκαν στην κατ’ ιδίαν συνάντηση. Μακάρι. Θα είχε όμως σημασία να ειπωθούν δημοσίως, ώστε εκτός από τον Αμερικανό Πρόεδρο να τα ακούσουν και άλλοι, εντός κι εκτός αμερικανικού συστήματος. Προφανώς η ελληνική παρουσία ήταν πολύ πιο σοβαρή και πολύ καλύτερου επιπέδου απ΄ ό,τι την προηγούμενη φορά με την προηγούμενη κυβέρνηση. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι απλώς να είμαστε καλύτεροι από τους προηγούμενους, ειδικά όταν οι προηγούμενοι ήταν αυτοί που ήταν. Το ζητούμενο είναι να είμαστε αυτοί που πρέπει. Δεν έχουμε περιθώριο για τίποτα λιγότερο.