Ο ΣΥΡΙΖΑ σε πορεία μετάλλαξης

Ο Σπύρος Γκουτζάνης μέσω του προσωπικού του blog στο pagenews.gr γράφει για τον ΣΥΡΙΖΑ και για το ότι πρέπει να δώσει απαντήσεις στο τι είναι αριστερό και τι ριζοσπαστικό στην σύγχρονη εποχή.

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ στην μακρά όπως αποδεικνύεται πορεία του προς το συνέδριό του το Μάιο, είναι τόσο δύσκολο όσο απλό είναι το βασικό ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να είναι κόμμα εξουσίας και ως εκ τούτου, κυβέρνηση εν αναμονή όπως εξ ορισμού όλες οι αντιπολιτεύσεις του κόσμου, χωρίς να απολέσει την αριστερή και ριζοσπαστική του ταυτότητα. Θα πρέπει πρώτα να απαντήσει τι είναι αριστερό και ριζοσπαστικό στην σύγχρονη εποχή και δη στο ευρύτερο περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η οποία βάζει με τις οδηγίες και τις ντιρεκτίβες της μία σειρά από περιορισμούς και προϋποθέσεις στην άσκηση της εθνικής πολιτικής.

Πώς για παράδειγμα θα χρησιμοποιήσει από θέση αρχής το κράτος ως μοχλό αναπτυξιακής κατεύθυνσης και αναδιανομής του εισοδήματος, όταν αυτό απαγορεύεται δια ροπάλου από τον ζουρλομανδύα του Συμφώνου Σταθερότητας.

Εάν πάλι αποδεχθεί τον ιδιωτικό τομέα και τις ιδιωτικές επενδύσεις ως φορείς της ανάπτυξης -που φυσικά θα δώσουν και την δική τους κατεύθυνση συνολικά στην οικονομία της χώρας-, με το κράτος ως αρωγό, σε τι συνίσταται ο αριστερός χαρακτήρας, σε διάκριση με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που έχουν υιοθετήσει τα συντηρητικά κόμματα και η πλήρως απαξιωμένη σοσιαλδημοκρατία. Γιατί είναι αριστερό στο μείζον θέμα της κλιματικής αλλαγής να εγκαταλείπει το συγκριτικό πλεονέκτημα που διαθέτει η χώρα στην παραγωγή ενέργειας με τον λιγνίτη, κάτι που θα έχει συνέπεια την επιβάρυνση της οικονομίας και εν τέλει των μη προνομιούχων, για να προάγει τις ιδιωτικές επενδύσεις στις ΑΠΕ, όταν μάλιστα υπάρχει και το προηγούμενο του προγράμματος Helios ή των ανεμογεννητριών που καταστρέφουν τις βουνοκορφές; Με δεδομένο ότι η επιβάρυνση της ελληνικής παραγωγής στο παγκόσμιο κλίμα είναι μηδαμινή.

Στο μεγάλο θέμα του προσφυγικού – μεταναστευτικού γιατί είναι αριστερό να προκρίνεις τα δικαιώματα των μεταναστών σε βάρος των τοπικών κοινωνικών, ωσάν οι ιθαγενείς να μην έχουν δικαιώματα στον τόπο τους, για τον οποίο μόχθησαν και υπέφεραν επί γενιές και γενιές. Αλλά και στα θέματα εξωτερικής πολιτικής γιατί από θέση αρχής να επιθυμείς την προσέγγιση με την Τουρκία, μία χώρα που κινείται από δικτατορία μέχρι αυταρχική δημοκρατία και έχει γεμάτες τις φυλακές και τα κρατητήρια με πραγματικούς αριστερούς, που βασανίζονται και δίνουν την ζωή τους για την ιδεολογία τους; Γιατί ο τουρκικός επεκτατισμός και εθνικισμός, η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι διώξεις του καθεστώτος, δεν μπαίνουν στις αναλύσεις που αντίθετα αναγνωρίζουν “ελληνικό εθνικισμό και δικαιώματα της Τουρκίας”;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια καινούργιος ούτε στην διακυβέρνηση.

Μόνο που στην πρώτη του θητεία είχε το άλλοθι ότι βγήκε από μία μάχη απέναντι σε όλο το ελληνικό και ευρωπαϊκό κατεστημένο, ηττήθηκε αλλά αυτά που πέτυχε στην πορεία δεν ήταν λίγα. Το περιέγραψε παραστατικά ο Αλέκος Φλαμπουράρης λέγοντας ότι έπρεπε να εφαρμόζουν μία πολιτική που λίγες ημέρες νωρίτερα κατήγγειλαν στις πλατείες. Φυσικά, ο προβληματισμός δεν εξαντλείται στα μείζονα. Υπάρχουν τα λάθη και οι παραλείψεις της προηγούμενης διακυβέρνησης. Γιατί παραδείγματος χάρη δεν αντιμετώπισαν την τριγωνική διαπλοκή, υψηλόβαθμων δημοσίων λειτουργών -πολιτικών- και επιχειρηματιών, που αποτελεί δομικό στοιχείο του παλαιού συστήματος και το θέτει ο Αριστείδης Μπαλτάς στο βιβλίο του “Εντός Παρενθέσεως”.

Εν τέλει από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε την διεύρυνση εξυπακούεται ότι οι απαντήσεις που θα δώσει σε προγραμματικό πεδίο στα μείζονα και στα ελάσσονα θα προκύψει με την συμμετοχή και των νέων μελών. Αλλά και γενικότερα από την στιγμή που είναι κόμμα εξουσίας και εκφράζει δυνητικά την πλειονότητα της κοινωνίας δεν μπορεί να μην περιλαμβάνονται και οι θέσεις αυτής της πλειοψηφίας στις επεξεργασίες του.

Από την άλλη είναι ακριβώς αυτός ο μηχανισμός και οι “ιδεολογικές του εμμονές” του 3%, που τον κράτησαν ζωντανό σε απόλυτα εχθρικές συνθήκες διακυβέρνησης και δεν είχε την τύχη που είχαν τα άλλα πολιτικά μορφώματα της κρίσης, από τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την Χρυσή Αυγή μέχρι το Ποτάμι. Και φυσικά ο χαρισματικός αρχηγός του που τα στελέχη του 3% πολλές φορές κάνουν ότι ξεχνούν. Σε κάθε περίπτωση η δυσαρμονία που υπάρχει τώρα ανάμεσα στη μάζα των ψηφοφόρων του, το 32% που απέσπασε, και στον καχεκτικό κομματικό μηχανισμό που έδειξε τα όριά του στις τοπικές εκλογές, αποτελεί αντίφαση που θα το λύσει η ζωή.