Θανάσης Γιαννακόπουλος: Ένας χρόνος χωρίς τον δικό μας άνθρωπο

Θανάσης Γιαννακόπουλος: Σαν σήμερα 19 Μαρτίου του 2019, έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος βιομήχανος και αθλητικός παράγοντας της χώρας.

Η μικρόσωμη φιγούρα, με το κουστούμι και την πολύχρωμη γραβάτα να διασχίζει το παρκέ του κλειστού γηπέδου μπάσκετ στο ΟΑΚΑ δεν υπάρχει πια. Το λάβαρο με τη φωτογραφία του κοσμεί πλέον τον ουρανό, δίπλα σε εκείνο με τη φωτογραφία του αδερφού του.

Ένας χρόνος πέρασε από τότε που ο Θανάσης Γιαννακόπουλος “πέταξε” για να σμίξει και πάλι με τα αγαπημένα του αδέρφια. Ήταν 19 Μαρτίου του 2019 όταν ο επιχειρηματικός, πολιτικός και αθλητικός κόσμος βυθιζόταν στο πένθος από την απώλεια του γνωστού επιχειρηματία ο οποίος συνέδεσε τη ζωή του με την αγάπη του για την οικογένειά του αλλά και για τον Παναθηναικό.

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος γεννήθηκε το 1931, δυο χρόνια μετά τον αδερφό του Παύλο, και δραστηριοποιήθηκε εξαρχής μαζί του στις οικογενειακές επιχειρήσεις ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ και ΒΙΑΝΕΞ, ενώ ήταν πάντα στο πλευρό του πατριάρχη της οικογένειας Γιαννακόπουλου και σε ό,τι είχε να κάνει με τον αγαπημένο τους Παναθηναϊκό.

Μεγαλώνοντας στο σπίτι μιας μέσης ελληνικής οικογένειας, μαζί με άλλα τρία αδέρφια, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος έζησε ως παιδί την κατοχή και ως έφηβος τον εμφύλιο και την Ελλάδα να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της.

Πολύ καλός μαθητής στο σχολείο πράγμα που δεν γίνεται διαφορετικά αφού ο πατέρας του Δημήτρης Γιαννακόπουλος, που έχει ανοίξει ένα φαρμακείο στην οδό Πειραιώς απαιτεί από τα παιδιά του να είναι άριστοι μαθητές. Και για το γεγονός αυτό τους έδειχνε την ικανοποίησή τους πήγαίνοντας τον Πάυλο και το Θανάση στο γήπεδο κάθε Κυριακή.

Ωστόσο, πριν πάει στο γήπεδο της Λεωφόρου, ο Θανάσης περνάει από τεστ διαβάσματος σε όλα τα μαθήματα που έχει την επομένη από τον πατέρα του, όπως φυσικά και ο μεγάλος γιος της οικογένειας Παύλος. Όπως θυμήθηκε χρόνια μετά σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στο «Φως» τον Ιούνιο του 1997 «μόνο έτσι μου έδινε ένα τάλιρο για να αγοράσω εισητήριο και μια πορτοκαλάδα».

Η ενασχόληση του μαζί με τους Παύλο και Κώστα στον χώρο της φαρμακοβιομηχανίας, τον ωθεί να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, συμπληρώνοντας ακόμη και 16 ώρες στο γραφείο. Το μυαλό όμως εκτός από τις δουλειές ήταν συνεχώς στον Παναθηναικό. Από το 1972 μαζί με τον Παύλο δραστηριοποιούνται στο τριφύλλι και γίνονται μέλη του “Παναθηναικού Συναγερμού” ο οποίος ανέλαβε τη διοίκηση του Ερασιτέχνη.

Το 1979 ο Παύλος και ο Θανάσης θέλουν την ΠΑΕ, αλλά τελικά αυτή θα καταλήξει στην οικογένεια Βαρδινογιάννη και όχι στους Γιαννακόπουλους. Όπως είχε πει στην ιστορική συνέντευξη που έδωσε στο «Φως» το καλοκαίρι του 1997 «νοιώθουμε ακόμη θλίψη που δεν πήραμε την ΠΑΕ Παναθηναϊκός όχι τόσο για το ότι δεν τη πήραμε, όσο για τον τρόπο που τη χάσαμε».

Από το 1992 «έτρεξαν» μαζί την ομάδα μπάσκετ, με τον Παύλο να έχει πάντα στο πλευρό του τον Θανάση Γιαννακόπουλο στο χτίσιμο της πράσινης αυτοκρατορίας, που πρωταγωνιστεί σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αεικίνητος, φωνακλάς, εκφραστικός και ενίοτε έξαλλος, ειδικά όταν ένοιωθε ότι αδικείται η ομάδα από τους διαιτητές, ξέσπαγε μοναδικά όπως έκανε τον Μάϊο του 2009.

Ο Παναθηναϊκός παρότι κατά γενική ομολογία «σφαγιάζεται» από την διαιτησία κερδίζει τον τελικό της Ευρωλίγκας και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος επιτίθεται φραστικά στον κομισάριο της Τζόρντι Μπερτομέου, πετώντας του χαρτονομίσματα! Σήμα κατατεθέν οι πολύχρωμες γραβάτες που δεν αποχωρίζεται ποτέ.

Ζει τον κάθε αγώνα της ομάδας και αγωνιά μέχρι το τελευταίο σφύριγμα όταν το παιχνίδι κρίνεται στον πόντο και γι’ αυτό θα υποστεί τρία εμφράγματα. Όλα αυτά τα χρόνια, η ενασχόληση του Θανάση Γιαννακόπουλου με τον αθλητισμό και τον Παναθηναϊκό άφησε στην ιστορία κάποιες ατάκες που θα μείνουν για πάντα.

Το πάθος που είχε για τον Σύλλογο τον έφερε μερικές φορές σε ακραίες αντιδράσεις τις οποίες όπως ο ίδιος είχε πει τον έκαναν να… ντρέπεται. Μπροστά στο καλό, όμως, του Παναθηναϊκού κάθε άλλη -δεύτερη- σκέψη πήγαινε περίπατο.

«Σας μιλάει ο Θανάσης. Ο δικός σας Θανάσης. Είμαι ένας από εσάς», συνήθιζε να λέει στον κόσμο του Παναθηναϊκού όταν απευθυνόταν σε αυτόν στα γήπεδα, σε εκδηλώσεις ή ακόμα και στον δρόμο όταν τον συναντούσαν απλοί φίλοι της ομάδας.

Το γεγονός ότι αντιδρούσε πάντα με την καρδιά και το συναίσθημα του είχε δώσει, άλλωστε, και το προσωνύμιο «Τυφώνας» που τον συνόδευσε όλα αυτά τα χρόνια. Όπως ο ίδιος έλεγε «ο παρορμητικός χαρακτήρας είναι στο dna της οικογένειας», ενώ δεν δίσταζε να κάνει σαφές σε όλους πως δεν θα ανεχτεί να πειράξει κανείς τον Παναθηναϊκό, χρησιμοποιώντας σκληρές φράσεις για να γίνει κατανοητό αυτό από τους πάντες.

Στο ύστατο χαίρε προς τον Θανάση Γιαννακόπουλο, πραγματοποιήθηκε και η μεγάλη του επιθυμία. Να οδηγηθεί στην τελευταία του κατοικία με τη σημαία του Παναθηναϊκού. Τώρα κοιτάζοντας από ψηλά με τον αδερφό του Παύλο, βλέπουν τον Δημήτρη να προσπαθεί να κρατήσει όρθιο τον Παναθηναϊκό συνεχίζοντας τη λαμπρή ιστορία του ένδοξου συλλόγου.