Η δεξίωση στο Προεδρικό (μέρος Β): Μια υποθετική λίστα καλεσμένων

Ο Λάμπρος Καλαρρύτης στο νέο του blog στο pagenews.gr αναφέρεται στην δεξίωση που δόθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο.

Γράφαμε τις προάλλες σχετικά με τη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την επιλογή των προσώπων που προσκλήθηκαν προκειμένου να εκπεμφθούν συγκεκριμένοι συμβολισμοί. Σε αυτό το πλαίσιο προσκλήθηκαν, μεταξύ άλλων, η μητέρα του δολοφονηθέντος από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά Παύλου Φύσσα και η μητέρα του δολοφονηθέντος από τη 17Ν Θάνου Αξαρλιάν.

Μπορεί κανείς να υποθέσει το σκεπτικό. Προσκλήθηκαν οι μητέρες δύο θυμάτων των «δύο άκρων» τα οποία δεν έχουν χώρο στη Δημοκρατία. Προσκλήθηκαν επίσης, μεταξύ πολλών άλλων που κατά την άποψη της Προέδρου εκπέμπουν τους επιθυμητούς (από ποιους; ) συμβολισμούς, μέλη της Επιτροπής Διαμόρφωσης Εθνικής Στρατηγικής για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ.

Το γιατί οι σεξουαλικές προτιμήσεις ( αυτονόητα σεβαστές στη Δημοκρατία, εφόσον δεν πρόκειται για κακοποιητικές ροπές) αποτελούν υψηλό πολιτικό συμβολισμό, ειδικά σε μία περίοδο μεγάλων εσωτερικών και εξωτερικών εθνικών προκλήσεων, σχετίζεται με την αντίληψη περί προτεραιοτήτων που έχει ο καθένας.

Υπάρχουν πάντως και πολλές άλλες δυνητικές επιλογές – δίχως να αλληλοαποκλείονται με αυτές που έγιναν- τις οποίες θα μπορούσε να σκεφθεί κάποιος, ειδικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, υπό την προϋπόθεση ότι μπαίνει στη θέση, στη σκέψη και στα αισθήματα του μέσου Έλληνα και δεν αυτονομεί τον θεσμό από τον κορμό της κοινωνίας τη σύνθεση και συνισταμένη της οποίας υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.

Αν ήθελε συμβολισμούς θα μπορούσε να τιμήσει πχ τους εκπροσώπους των Εθνοφρουρών, της Αστυνομίας, του Στρατού και των ακριτών του Έβρου που πέρυσι απέτρεψαν την οργανωμένη από την Τουρκία απόπειρα μαζικής εισβολής από εργαλειοποιημένους λαθρομετανάστες, οδηγώντας σε αποτυχία το σχέδιο του Ερντογάν να αποσταθεροποιήσει τη χώρα.

Θα μπορούσε να τιμήσει τον κυβερνήτη της φρεγάτας «Λήμνος» ο οποίος εμβόλισε την τουρκική στο γνωστό επεισόδιο και στο πρόσωπό του το Πολεμικό Ναυτικό το οποίο ακύρωσε και το δεύτερο σκέλος του σχεδίου του Ερντογάν, ταπεινώνοντας την Τουρκία σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.

Θα μπορούσε να τιμήσει το Λιμενικό που καθημερνά δίνει μάχες κατά των λαθροδιακινητών στις ελληνικές θάλασσες αποκρούοντας τη διαρκή υβριδική επίθεση του τουρκικού δουλεμπορικού κράτους, όταν άλλοι κάνουν ανέμελοι μπάνια και παρτάρουν στα νησιά.

Θα μπορούσε να τιμήσει τα παιδιά του Κωνσταντίνου Ηλιάκη τα οποία όταν ο πιλότος πατέρας τους έπεσε στο Αιγαίο υπερασπιζόμενος τη χώρα από τους Τούρκους επιβουλείς ήταν 1,5 και 4 ετών και δεν τον γνώρισαν ποτέ.

Τώρα, 16,5 και 20 ετών, θα είχαν την ηθική ικανοποίηση ότι η Ελληνική Πολιτεία αναγνωρίζει και τιμά τη θυσία του πατέρα τους και στο πρόσωπό του όλους τους Έλληνες πιλότους που ανά τις δεκαετίες έπεσαν υπερασπιζόμενοι το απέραντο ελληνικό γαλάζιο το οποίο έγινε ο υγρός τάφος τους, για να πλατσουρίζουμε οι υπόλοιποι σε αυτό και να λέμε ότι έχουμε ωραία πατρίδα και ήσυχο καλοκαίρι.

Θα μπορούσε να τιμήσει τη μητέρα της Μυρτούς της οποίας το κεφάλι συνέθλιψε με πέτρα ένας από τους πολλούς που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στη χώρα. Θα ήταν μία έμπρακτη συγγνώμη σε αυτή τη μητέρα που σηκώνει έναν ασήκωτο σταυρό και σε αυτήν την κοπέλα η κανονική ζωή της οποίας μετατράπηκε σε οριστικό και αέναο Γολγοθά, επειδή η χώρα δεν μπορεί να ελέγξει ποιος μπαίνει, ποιος μένει και τι κάνει αφού μπει και μείνει. Και στο πρόσωπό της μητέρας αλλά και της ίδιας της Μυρτούς θα ήταν μία συγγνώμη από πολλούς:

Από τη χήρα και στο αγέννητο τότε παιδί του Μανώλη Καντάρη ο οποίος δολοφονήθηκε από δύο Αφγανούς για να του αρπάξουν την κάμερα την ώρα που πήγαινε στο μαιευτήριο για να φωτογραφήσει τη γέννηση του παιδιού του, αλλά τελικά δεν γνώρισαν ποτέ ο ένας τον άλλο.

Από την οικογένεια του 25χρονου Νίκου Μουστάκα ο οποίος δολοφονήθηκε από δύο Πακιστανούς και έναν Ιρακινό στου Φιλοπάππου για να τον ληστέψουν, οι οποίοι ενώ είχαν διαπράξει ήδη δεκάδες ληστείες κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, ενώ ο Νίκος όπως αποδείχθηκε δεν είχε το δικαίωμα να κυκλοφορεί ελεύθερος στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας του.

Από δεκάδες ακόμα συγγενείς νεκρών και κακοποιημένων σε πολλούς από τους οποίους δεν θα είχε συμβεί ό,τι συνέβη αν η Ελληνική Πολιτεία έκανε αυτό που υποχρεούται, αντί να προσπαθεί να πείσει ότι το πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα.

Θα μπορούσε να τιμήσει εκπροσώπους των πολυτέκνων οι οποίοι σε ένα καταρρέον δημογραφικά έθνος φυλάσσουν τις έσχατες Θερμοπύλες κάνοντας το «αδιανόητο», πολλά παιδιά στη σημερινή Ελλάδα, ώστε όλοι οι υπόλοιποι φαινόμαστε μικροί, δειλοί και άψυχοι. Θα μπορούσε να τιμήσει εκπροσώπους μονογονεϊκών οικογενειών, μητέρες οι οποίες μέσα από μία εγκυμοσύνη που ίσως δεν επέλεξαν, πήραν την απόφαση να φέρουν στον κόσμο μία ζωή αντί να την τερματίσουν σε κάποιο ψυχρό θάλαμο ιατρείου πριν καν δει το φως του ηλίου. Και προτίμησαν να αναθρέψουν μόνες τους ένα παιδί σηκώνοντας το βάρος όχι μόνο το δικό τους, αλλά και του μέρους εκείνου της κοινωνίας που αρνείται να σηκώσει το δικό της.

Θα μπορούσε να τιμήσει τα μικρά παιδιά των πολύ μικρών νησιών και τις δασκάλες τους, που σε ορισμένες περιπτώσεις όλο το σχολείο αποτελείται από ένα και μόνο παιδί και τη μία και μόνη αυτή δασκάλα του. Και έστω συμβολικά να διαμηνύσει στους Έλληνες, «απλωθείτε στη χώρα, κατοικείστε την ξανά, πηγαίνετε στα ορεινά χωριά και στα μικρονήσια, κάντε το βήμα και η αναξιόπιστη Ελληνική Πολιτεία αυτή τη φορά θα κάνει αυτό που της αναλογεί».

Θα μπορούσε να τιμήσει εκπροσώπους της Κυπριακής Δημοκρατίας, μαζί με συγγενείς αγνοουμένων και πεσόντων Ελλαδιτών και Κυπρίων πολεμιστών που προέβησαν στη ύστατη θυσία για να αναχαιτίσουν τον Αττίλα και να υπομνήσει πως μεταξύ τυρού και αχλαδίου στον κήπο του Προεδρικού, έχουμε συναίσθηση ότι τελικά το τίμημα για την επαναφορά της Δημοκρατίας την οποία εορτάζουμε ήταν βαρύ.

Και ότι ενδεχομένως να μην ήταν τέτοιου μεγέθους η συνεχιζόμενη εθνική τραγωδία, αν η Ελληνική Δημοκρατία – και όχι η ούτως ή άλλως καθολικά υπεύθυνη και ένοχη για την καταστροφή δικτατορία – είχε κάνει και τις πρώτες ημέρες που ανέλαβε, πριν από τον δεύτερο Αττίλα, και στη συνέχεια, κάποια πράγματα διαφορετικά και η Κύπρος δεν ήταν μακριά. Πολλές περιπτώσεις θα μπορούσε να σκεφθεί κάποιος. Και αν υπήρχε τρόπος να τις παρουσιάσει στους Έλληνες και να τους καλέσει να επιλέξουν σε σχέση με πολλές από τις φετινές επιλογές, θα καταλάβαινε πόσο κοντά ή μακριά βρίσκεται από τον πραγματικό κόσμο. Αυτόν που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να εκπροσωπεί.