Coumboscuro: Το ιταλικό χωριό που οι κάτοικοί του δεν μιλάνε ιταλικά

Coumboscuro: Με το παρατσούκλι «Μικρή Προβηγκία» της Ιταλίας, το Sancto Lucio de Coumboscuro είναι ένα απομονωμένο χωριό σχεδόν με κάθε έννοια.

Με το παρατσούκλι «Μικρή Προβηγκία» της Ιταλίας, το Sancto Lucio de Coumboscuro είναι ένα απομονωμένο χωριό σχεδόν με κάθε έννοια. Βρίσκεται κοντά στα σύνορα μεταξύ της περιοχής του Πιεμόντε της Ιταλίας και της Γαλλίας, οι επισκέπτες πρέπει είτε να πετάξουν στο Τορίνο και να πάρουν ένα τρένο και μετά ένα λεωφορείο ή να οδηγήσουν νότια από την Προβηγκία .

Βρίσκεται κοντά στα σύνορα μεταξύ της περιοχής του Πιεμόντε της Ιταλίας και της Γαλλίας, οι επισκέπτες είτε πρέπει να πετάξουν στο Τορίνο και να πάρουν ένα τρένο και μετά ένα λεωφορείο ή να οδηγήσουν νότια από την Προβηγκία για να φτάσουν σε αυτό. Όσοι κάνουν το ταξίδι εδώ θα συγχωρεθούν αν αναρωτιούνται αν βρίσκονται στη σωστή χώρα, ιδιαίτερα όταν οι ντόπιοι τους αποχαιρετούν με το άγνωστο “arveire” αντί “arrivederci”.

Η επίσημη γλώσσα του Κουμποσκούρο είναι η Προβηγκιανή, μια αρχαία μεσαιωνική νεολατινική διάλεκτος της Οξιτανικής, της γλώσσας που ομιλείται σε όλη την περιοχή της Οξιτανίας της Γαλλίας. Μόνο περίπου 30 περίπου άνθρωποι ζουν στο χωριό και η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη για τους ντόπιους. Το Coumboscuro αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από οικογένειες βοσκών, που συχνά βρίσκουν τα κοπάδια τους να δέχονται επίθεση από τους λύκους που περιφέρονται εδώ.

Το ηλεκτρικό ρεύμα είναι συχνά εκτός λειτουργίας για εβδομάδες κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ενώ η σύνδεση στο διαδίκτυο εδώ είναι ελάχιστη. Αλλά τα ήσυχα, ορεινά λιβάδια και τα φωτεινά μωβ λιβάδια λεβάντας του χωριού είναι ιδανικά για τους επισκέπτες που αναζητούν ένα απομονωμένο καταφύγιο, όπως και η εκπληκτική θέα από τις αλπικές κορυφές του, που εκτείνονται μέχρι την Κυανή Ακτή. Ξεχάστε τα μπαρ, τα σούπερ μάρκετ και τα εστιατόρια, κάθε κοινωνική φασαρία περιορίζεται στις περιστασιακές φολκλορικές εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα στο χωριό ή όταν οι ημερήσιοι ταξιδιώτες ξεκινούν το μοναχικό κυνήγι μανιταριών το Σαββατοκύριακο.

Οι ντόπιοι ασπάζονται έναν πιο αργό, απλό τρόπο ζωής σε αρμονία με τη φύση

“Δεν έχουμε τηλεόραση. Δεν σου λείπει πραγματικά αυτό που δεν είχες ποτέ εξαρχής. Όταν υπάρχει διακοπή ρεύματος για 15 συνεχόμενες ημέρες, δεν υπάρχει λόγος πανικού: ξεθάβουμε τους παππούδες μας” παλιές λάμπες λαδιού», λέει στο CNN Travel η τοπική βοσκοπούλα Agnes Garrone, 25 ετών.

«Έχω συνηθίσει να ξυπνάω την αυγή για να βόσκω τα πρόβατα. Δουλεύω 365 μέρες τον χρόνο, μηδέν αργίες. Δεν ξέρω Χριστούγεννα ούτε Πρωτοχρονιά, γιατί ακόμα και στις γιορτές, τα κοπάδια μου πρέπει να τρώνε και να τα προσέχουν. Είναι μια ζωή με θυσίες, αλλά είναι τόσο ικανοποιητικό όταν βλέπεις τη γέννηση ενός αρνιού».

Ο Garrone διευθύνει το La Meiro di Choco, μια παλιά φάρμα που τυχαίνει να είναι το μόνο B&B στο Coumboscuro

Όσοι κάνουν κράτηση πέφτουν για ύπνο σε παραδοσιακές ξύλινες καλύβες, δοκιμάζουν φρέσκα προϊόντα από τον οπωρώνα και έχουν την επιλογή να αγοράσουν μαλλί εξαιρετικής ποιότητας από ένα ιθαγενές ιταλικό πρόβατο που ονομάζεται Sambucana, γνωστό και ως Demontina. Ενώ πολλοί από τους νεότερους κατοίκους του χωριού διέφυγαν αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον αλλού πριν από πολλά χρόνια, η Garrone και τα αδέρφια της αποφάσισαν να μείνουν και να εργαστούν στη γη των προγόνων τους. Η μητέρα τους καλλιεργεί κάνναβη και άλλα βότανα για ιατρικούς σκοπούς, και φτιάχνει σιρόπια από φύλλα και πικραλίδες.

«Οι επισκέπτες είναι ευπρόσδεκτοι να έρθουν να μείνουν μαζί μας, χρειαζόμαστε ανθρώπους για να ανακαλύψουν τον κόσμο μας, δεν θέλουμε να μας ξεχάσουν και έχουμε τόση κληρονομιά να μοιραστούμε», λέει ο Garrone. Η 25χρονη θεωρεί ότι η Προβηγκιανή, η οποία συχνά χαρακτηρίζεται ως μίξη γαλλικών και ιταλικών, είναι η μητρική της γλώσσα παρά η ιταλική. Εξηγεί ότι το να είναι μέλος μιας κοινωνικο-πολιτιστικής και γλωσσικής κοινότητας που προέρχεται από αιώνες της παρέχει μια ισχυρή αίσθηση ταυτότητας και εδαφικής ιδιοκτησίας. Η περιοχή της περιοχής του Πιεμόντε όπου βρίσκεται το Coumboscuro πέρασε μεταξύ ιταλικής και γαλλικής κυριαρχίας αρκετές φορές στην ιστορία, κάτι που εξηγείται κάπως ενώ οι ντόπιοι όπως ο Garrone δεν αισθάνονται ούτε Ιταλοί ούτε Γάλλοι – απλώς Προβηγκιανοί.

Γλώσσα υπό εξαφάνιση

«Μετά την πολιτιστική αναβίωση, τα ξυλουργεία πωλούν πλέον παραδοσιακά κομμάτια της Προβηγκίας και τα αγροκτήματα έχουν ανθίσει ξανά, καλλιεργώντας πατάτες, μηλίτη μήλου, κάστανα και φτιάχνοντας ποτά από βότανα», λέει ο Davide Arnoedo, που διευθύνει το Εθνογραφικό Μουσείο Coumboscuro και το κέντρο για τις Προβηγκιανές μελέτες.

«Εδώ συγκεντρώνονται μελετητές, διανοούμενοι και καλλιτέχνες για εκθέσεις τέχνης και συνέδρια για να συζητήσουν την πλούσια κληρονομιά μας». Μετά από εκστρατείες ευαισθητοποίησης της τοπικής κοινότητας, η Ιταλία αναγνώρισε επίσημα την ύπαρξη της οξιτανικής μειονότητας το 1999 και η Προβηγκιανή προστατεύεται πλέον από την εθνική νομοθεσία. Η Προβηγκιανή, ωστόσο, παραμένει μια γλώσσα υπό εξαφάνιση που κινδυνεύει να εξαφανιστεί στο μέλλον και εισήχθη στον Άτλαντα των Παγκόσμιων Γλωσσών σε Κίνδυνο από την UNESCO το 2010.

«Αυτή είναι μια από τις λίγες κοιλάδες στον κόσμο όπου επιβιώνει η γλώσσα μας», προσθέτει ο Arneodo, ο οποίος είναι επίσης θείος του Garrone, καθώς και ο γιος του Sergio Arneodo. Στο παρελθόν ήταν μια λυρική, λογοτεχνική γλώσσα που μιλούσαν οι περιπλανώμενοι αυλικοί μινστραλιστές, η οποία στη συνέχεια λησμονήθηκε, αλλά εδώ, χάρη στις προσπάθειες του μπαμπά μου, η νεολαία ανέκτησε την κληρονομιά των προγόνων τους και πολλοί αποφάσισαν να μείνουν».

Πηγή: Cnn Travel