Στο μυαλό του Βλαντίμιρ Πούτιν

Πούτιν: Ψυχολόγοι σκιαγραφούν το προφίλ του Βλαντίμιρ Πούτιν, επιχειρώντας να ερμηνεύσουν την επιθετική του στάση.

Από την ημέρα που ο Βλαντίμιρ Πούτιν διέταξε την εισβολή στην Ουκρανία τα ξημερώματα της Πέμπτης 25 Φεβρουαρίου, προέκυψαν πολλά ερωτήματα για το τι κρύβεται πίσω από αυτή την κίνηση. Όλα τα ερωτήματα απαντήθηκαν, πλην ενός: γιατί ο Πούτιν επέλεξε να επιτεθεί τώρα, με “μια απόλυτα μελετημένη εισβολή”, για την οποία δεν είχαν γνώση μέλη της ελίτ της Ρωσίας.

Σύμφωνα με το National Post δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:

α) “Ο Πούτιν ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο, για το αποτύπωμά του στην ρωσική ιστορία. Ρωτά συχνά ιστορικούς ‘πώς θα με απεικονίσετε; Τι θα γράψετε για μένα’ και στο πλαίσιο αυτό ενδεχομένως να αποφάσισε να επιλύσει το ‘ουκρανικό πρόβλημα’ πριν φύγει από την ζωή ή πριν αποσυρθεί. Στο μυαλό του η Ουκρανία είναι ρωσική.

β) “Αισθάνεται άτρωτος και ισχυρός με αποτέλεσμα να έχει την πεποίθηση πως δεν υπάρχει ταβάνι σε  όσα μπορεί να κάνει. Νιώθει αρκετά δυνατός, για να μπορέσει να συνεχίσει την κληρονομιά του. Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του, έχει εκφράσει ουκ ολίγες φορές δημόσια τη δυσαρέσκεια του για όσα ακολούθησαν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, παγκοσμίως και τη θέση της Ρωσίας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Μετά το τελείως περιττό περυσινό δημοψήφισμα που είχε ως στόχο να ξαναγράψει το Σύνταγμα, ώστε να μείνει στην εξουσία έως το 2036, δεν απειλείται από κάποιον στη χώρα του. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης είναι στη φυλακή και έχει πολλά χρόνια να εκτίσει ακόμα. Δεν υπάρχει εσωτερική απειλή, οπότε νιώθει σίγουρος ότι μπορεί να επιδιώξει την αλλαγή της θέσης της Ρωσίας στην παγκόσμια τάξη”.

Και στις δυο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: “να καθιερωθεί ως πρώτος μεταξύ ίσων (primus inter pares) στην Ευρώπη, όπου η όποια απόφαση ασφαλείας θα χρειάζεται την έγκρισή του και όπου οι ΗΠΑ δεν θα είναι σημαντικός παράγοντας”.

Αναλυτές εξηγούν πως όσο κρατά ο πόλεμος στην Ουκρανία “αυξάνεται η εκ των έσω πίεση στον Πούτιν και αποδυναμώνεται ο συνασπισμός που διατηρεί ο ‘Τσάρος’ μέσα στην ελίτ. Δεν θα δεχθεί κάτι λιγότερο από την αναγνώριση δύο αυτόνομων δημοκρατιών και εγγύηση πως η Ουκρανία δεν θα μπει στο ΝΑΤΟ. Την ίδια ώρα, δεν πρέπει να υπάρχουν πολλοί που να πιστεύουν πως η ρωσική δέσμευση σε αυτούς τους όρους ειρήνης, θα είναι αξιόπιστη”. Βλέπεις, είναι ξεκάθαρο πια “πως όσο καιρό μετείχε σε διαπραγματεύσεις, ουσιαστικά σχεδίαζε την εισβολή”.

Οι τρόποι τώρα, που έχουν οι δυτικές χώρες να διαχειριστούν τις εξελίξεις (κατόπιν εορτής, ομολογουμένως) είναι περιορισμένοι, αφού ο Πούτιν έχει προειδοποιήσει πως θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εάν υπάρξει παρέμβαση. “Η απειλή αυτή είναι πραγματική, όσο ο Πούτιν αισθάνεται δυνατός, εάν ο λόγος που κάνει ό,τι κάνει είναι πως αισθάνεται ασφαλής, ότι η δύναμη του είναι παγιωμένη και πως δεν υπάρχει κάποιος να του βάλει όρια, ως προς τη συνέχιση της κληρονομιάς του”.

“ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΜΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ”

Οι επιστήμονες από το St. John’s University & College of St. Benedict και το St. Joseph πήραν ψυχοδιαγνωστικά δεδομένα του Πούτιν, από τεχνητή νοημοσύνη ανοιχτού κώδικα και με τη χρήση του Millon Inventory of Diagnostic Criteria, συνέθεσαν το προφίλ της προσωπικότητάς του.

Διαπίστωσαν πως “ο συνδυασμός των πρωταρχικών και των δευτερευόντων προτύπων στο προφίλ του Πούτιν ‘δίνει’ ένα σύνθετο τύπο προσωπικότητας που περιγράφεται ως «επεκτατικά επιθετικό επιβολέα»”.

Μελέτη που έκαναν ερευνητές του St George’s, στο University of London το 2013 αναζήτησε στοιχεία για για ορισμένα από τα κλινικά χαρακτηριστικά στη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν τρεις Βρετανοί πρωθυπουργοί -Μάργκαρετ Θάτσερ, Τόνι Μπλερ, Τζον Μέιτζορ- και υποδήλωναν σύνδρομο ύβρεως, εξετάζοντας απομαγνητοφωνημένα δείγματα προφορικής γλώσσας που ελήφθησαν από τις ερωτήσεις του πρωθυπουργού. Όπως επισήμαναν σκέφτηκαν ότι η συχνή χρήση ορισμένων λέξεων ή φράσεων (“είμαι σίγουρος/σίγουρη”), αντωνυμίες πρώτου προσώπου (“εγώ”), αναφορές στο Θεό και την ιστορία ενδεχομένως να εμφανίζονταν, αν υπήρχε περίπτωση συνδρόμου.

Διαπίστωσαν ότι το ‘εγώ’ και το ‘σίγουρα’ ήταν από τους ισχυρότερους θετικούς προοδευτικούς συσχετισμούς, στην ομιλία του Τόνι Μπλερ. Οι συγγραφείς διαπίστωσαν επίσης ότι η γλώσσα έγινε πιο περίπλοκη και λιγότερο προβλέψιμη κατά τη διάρκεια των ‘υβριστικών’ περιόδων.

Ο επικεφαλής της μελέτης, Dr. Peter Garrard είχε δηλώσει ότι “το σύνδρομο ύβρεως αντιπροσωπεύει ριζική αλλαγή στην οπτική, το στιλ και τη στάση ενός ατόμου, αφότου αποκτήσει θέσεις εξουσίας ή μεγάλη επιρροή. Τα άτομα αυτά έχουν εμμονή με την εικόνα του εαυτού τους, έχουν υπερβολική αυτοπεποίθηση για τη δική τους κρίση και απορρίπτουν τους άλλους, ενώ συχνά οδηγούνται σε βιαστικές, άστοχες αποφάσεις. Με άλλα λόγια, η απόκτηση εξουσίας μπορεί να επιφέρει μια αλλαγή στην προσωπικότητα: είναι σαν η εξουσία να μπαίνει κυριολεκτικά στο μυαλό τους”.

Το αποτέλεσμα είναι ότι το άτομο παύει να δίνει σημασία στις λεπτομέρειες και να δυσκολεύεται να λάβει ορθολογικές αποφάσεις. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι έχασε τον εαυτό του και ξέφυγε από τα όρια.  Ο ίδιος δεν παραδέχεται τίποτα, καθώς πιστεύει πως η όποια ομολογία είναι ένδειξη αδυναμίας. Δεν λαμβάνει τη φροντίδα που χρειάζεται και η κατάσταση συνεχίζει να επιδεινώνεται.