Αγωνιώδης, ατέλειωτη και κουραστική: Η διαφυγή μιας οικογένειας από το Κίεβο [pics]

Πώς είναι να ξυπνάς με τις βόμβες να πέφτουν κοντά στο σπίτι σου. Μέσα στην πόλη σου. Και τι σημαίνει να παίρνεις όσους αγαπάς και λίγες αποσκευές και να φεύγεις για όπου και όπως μπορείς. Κάθε ιστορία προσφυγιάς είναι συγκλονιστική, μοναδική και σπαρακτική. Και η Ευρώπη αυτήν ακριβώς την περίοδο, βιώνει τέτοιες ιστορίες στους κόλπους της...

Όταν οι εκρήξεις, οι πρώτε εκρήξεις της  ρωσικής εισβολής συγκλόνισαν το κέντρο της πόλης του Κιέβου, η Yana και ο Sergii Lysenko έμειναν άναυδοι. Όπως πολλοί Ουκρανοί, άκουγαν προειδοποιήσεις σχετικά με τις προθέσεις και τις ετοιμασίες της Ρωσίας για επίθεση στη χώρα τους εδώ και εβδομάδες. Αλλά η ιδέα του πολέμου να φτάνει στην πόλη τους φαινόταν πολύ τραβηγμένη. Κι όμως τώρα, ήταν πραγματικότητα. Αυτή είναι η ιστορία της απόδρασής τους από το Κίεβο, όπως την περιέγραψαν οι ίδιοι σε εκτενές ρεπορτάζ του CNN World. 

Πέμπτη 24/2, γύρω στις 6:00 π.μ.

Μία μόλις ώρα μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής Στην αρχή, η Γιάνα σκέφτηκε ότι ο σύζυγός της έκανε λάθος. Το δυνατό μπουμ δεν θα μπορούσε να είναι επίθεση. «Μου είπε, μην ανησυχείς, ας κοιμηθούμε», είπε ο Σεργκέι. “Αλλά μετά ακούσαμε μιαν άλλη έκρηξη στο Κίεβο και της είπα, περίμενε, σίγουρα, είναι μια έκρηξη και είναι κάποιο είδος πυραύλου ή κάτι τέτοιο. Και αρχίσαμε να ακούμε και να διαβάζουμε τις ειδήσεις. Και καταλάβαμε ότι ο πόλεμος ξεκίνησε και ότι μια ρωσική εισβολή στην Ουκρανία βρίσκεται σε εξέλιξη», είπε.

Πέμπτη 24/2, 10:05 π.μ. Πέντε ώρες μετά την έναρξη της εισβολής

Μέχρι τα μέσα του πρωινού, η κατάσταση ήταν πια ξεκάθαρη: Οι ρωσικές δυνάμεις είχαν εισβάλει στην Ουκρανία από τρεις πλευρές και το Κίεβο φαινόταν να είναι ένας από τους στόχους της Μόσχας. Ωστόσο, ο Sergii και η Yana αποφάσισαν να μείνουν στη θέση τους με την τρίχρονη κόρη τους, Liza, αφού άκουσαν από φίλους, πως οι δρόμοι που οδηγούσαν έξω από την πρωτεύουσα ήταν μπλοκαρισμένοι από μεγάλες ουρές κυκλοφορίας. Παρόλα αυτά, αποφάσισαν να ετοιμάσουν τις βαλίτσες τους, για κάθε ενδεχόμενο. «Είμαστε λίγο σοκαρισμένοι και προσπαθούμε να παραμείνουμε ήρεμοι, να μην δείξουμε τίποτα στο παιδί μας», είπε ο Sergii. Κι ενώ η μικρή Λίζα δεν καταλάβαινε τι γινόταν, φαινόταν να ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά γιατί δεν υπήρχε νηπιαγωγείο, είπαν.

Η πρώτη ερώτηση, της μικρούλας το πρωί, ήταν γιατί δεν πάμε στο νηπιαγωγείο και τι συμβαίνει; Της είπα.. .μείναμε σπίτι για λίγο γιατί έχουμε κάποια προβλήματα αλλά εγώ… προς το παρόν δεν θέλω να της εξηγήσω όσα άσχημα συμβαίνουν».

Πέμπτη 24/2, 9:31 μ.μ. 16 ώρες μετά την έναρξη της εισβολής

Μέχρι το απόγευμα, η Yana και ο Sergii είχαν πια, αποφασίσει να φύγουν από το σπίτι τους στο Κίεβο. Μπήκαν στο αυτοκίνητο και άρχισαν να κατευθύνονται δυτικά προς το Ternopil, μια πόλη 300 μίλια από το Κίεβο και περίπου 120 μίλια από τα πολωνικά σύνορα. “Πιστεύουμε ότι θα είναι πιο ασφαλές στο Ternopil. Το τελευταίο πράγμα που ακούσαμε ήταν ο δυνατός κρότος μιας βόμβας, αρκετά κοντά στην καρδιά του Κιέβου, γι’ αυτό και αποφασίσαμε τελικά, να φύγουμε από την πόλη επειδή μένουμε στο κέντρο”, είπε η Yana.

Καθώς η οικογένεια έφευγε από την πόλη, η σοβαρότητα της κατάστασης έγινε σαφής. Αυτό που συνέβαινε ήταν πόλεμος. Οδήγησαν όλη τη νύχτα, αλλά και πάλι η κίνησή τους ήταν αργή. Με χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείπουν το Κίεβο προς τα δυτικά, οι δρόμοι ήταν μποτιλιαρισμένοι από τρομερή κίνηση. Ήταν αδύνατο να βρεις πού να μείνεις και να ξεκουραστείς. “Δεν σταματήσαμε γιατί υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα και ο δρόμος μας, ήταν έτσι κι αλλιώς αποκλεισμένος, για να τον εγκαταλείψουμε και να χάσουμε τη σειρά μας, στις ατέλειωτες ουρές αυτοκινήτων. Έτσι προχωρήσαμε, μόνο 500 μέτρα σε τέσσερις ώρες. Με ένα μικρό παιδί ήταν κάτι πραγματικά τρομερό.”

Παρασκευή 25/2, 1:00 π.μ. 32 ώρες μετά την έναρξη της εισβολής

Οι Λυσένκος ήταν στο δρόμο για 12 ώρες. Όλα τα ξενοδοχεία κατά μήκος της διαδρομής είχαν γεμίσει πλήρως, έτσι πέρασαν τη νύχτα οδηγώντας. Η Λίζα κοιμόταν στην πλάτη, καθώς διέσχιζαν τη χώρα, κουλουριασμένη στο κάθισμα του αυτοκινήτου της. Το πιο τρομερό ήταν η αβεβαιότητα. “Δεν ξέρουμε πια τι να περιμένουμε, αλλά το όνειρό μου είναι να έχω ξανά το σπίτι μου και να ζήσω ήσυχα με την οικογένειά μου όπως ήμασταν πριν.”

Σάββατο 26/2, 12:18 μ.μ. 55 ώρες μετά την έναρξη της εισβολής

Η Yana, ο Sergii και η Liza έφτασαν στο Ternopil. Βρίσκονταν στο αυτοκίνητο για το μεγαλύτερο μέρος των δύο ημερών του ταξιδιού. «Με ένα παιδί, η τρίτη μέρα στο αυτοκίνητο είναι δύσκολη, αλλά προχωράμε», είπε η Yana. Σκέφτηκαν να προσπαθήσουν να φύγουν από την Ουκρανία, αλλά αποφάσισαν ότι αυτό δεν ήταν μια επιλογή, καθώς το πέρασμα των συνόρων θα σήμαινε χωρισμό της οικογένειας, γιατί ο Sergii, είναι υποχρεωμένος να παραμείνει και να πολεμήσει. 

Η οικογένεια βρισκόταν σε κίνηση για σχεδόν 48 ώρες. Το αυτοκίνητό τους ήταν φορτωμένο με αποσκευές που ετοιμάστηκαν βιαστικά. Η Yana και η Liza θα μπορούσαν να πάνε στην Πολωνία, αλλά ο Sergii — όπως όλοι οι Ουκρανοί άντρες ηλικίας 18 έως 60 ετών — δεν θα επιτρεπόταν να φύγει από τη χώρα. Αντίθετα, αποφάσισαν να ταξιδέψουν σε ένα μικρό χωριό στην πιο δυτική περιοχή της χώρας κοντά στην Ουγγαρία, όπου η Yana έχει κάποιους συγγενείς.

«Και ένας άλλος φίλος μας πήγε σε άλλο σημείο στα σύνορα, και υπήρχε και εκεί, μία σειρά από αυτοκίνητα, γύρω στα 20 χιλιόμετρα, έτσι πέρασαν λίγες ώρες και τώρα τρέχουν προς το επόμενο σημείο. Να περάσουν τα σύνορα για να στείλει τη σύζυγό του με την έξι μηνών κόρη τους,  πέρα ​​από τα σύνορα στην Πολωνία». “Εμείς τώρα πάμε στο πιο δυτικό μέρος της Ουκρανίας στα βουνά. Οι συγγενείς μου μένουν εκεί και μας περιμένουν”, είπε η Yana.

Κυριακή 27/2, 4:00 μ.μ. 83 ώρες μετά την έναρξη της εισβολής

Μετά από τρεις ημέρες στο δρόμο, η οικογένεια έφτασε επιτέλους στον προορισμό της, το Vynohradiv — μια μικρή πόλη στα βουνά, λίγα μόλις μίλια από τα ουγγρικά σύνορα. Ήταν από τους τυχερούς. 

Μέχρι την Κυριακή, η Yana, ο Sergii και η Liza είχαν φτάσει στην ασφάλεια του οικογενειακού σπιτιού της Yana στο Vynohradiv, κοντά στα ουγγρικά σύνορα.

“Ήταν ένας δύσκολος δρόμος, αλλά τα καταφέραμε. Τώρα είμαστε κοντά στα σύνορα, μια πολύ, πολύ όμορφη, μικρή πόλη”, είπε η Yana. Η Λίζα, διατηρεί ένα χαμόγελο στα χείλη της. Χωρίς πια να πρέπει να βρίσκεται συνεχώς μέσα στο αυτοκίνητο, είναι επιτέλους ελεύθερη να τεντώσει τα πόδια της και να τρέξει τριγύρω, ξεχνώντας για λίγο την καταστροφή που έχει συμβεί στη χώρα της. 

“Πιστεύουμε ότι η Ουκρανία θα κερδίσει σύντομα αυτόν τον πόλεμο, αλλά επίσης ανησυχούμε για τη χώρα μας. Η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι να επιστρέψω στο σπίτι. Και αυτό ακριβώς ελπίζω.”

Πηγή: CNN World