Το θάρρος της γνώμης

Τι συνέβη λοιπόν ξαφνικά και άρχισε να μιλά για το Πολυτεχνείο, την εξέγερση του & το Κυπριακό, την ειρηνική μετάβαση στη Δημοκρατία και, κυρίως, γιατί επιμένει στην τοποθέτησή του;

Ο Άγγελος Συρίγος πρέπει να εικονογραφεί εκείνες τις περιπτώσεις υπουργών που κάθε Πρωθυπουργός θέλει να βλέπει στο υπουργικό του συμβούλιο. Με τη φήμη του ήρεμου, σώφρονα και εργατικού να τον ακολουθεί, ο Συρίγος δίνει την εντύπωση ότι φροντίζει να κάνει αυτό που ορίζει το χαρτοφυλάκιο που του έχει αναθέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης: υφυπουργός, αρμόδιος για θέματα Ανώτατης Εκπαίδευσης.

Επιπλέον, ο υφυπουργός Παιδείας δεν δίνει την εντύπωση ότι κουβαλά εκείνο την απωθητική οσμή της κομματικής καμαρίλας ή, καλύτερα, της  αγωνίας των εσωκομματικών συσχετισμών υπέρ της μιας ή της άλλης πτέρυγας. Και η ζωή του ήρεμα φαίνεται να κυλά ανάμεσα σε φακέλους προς διεκπεραίωση και με μια αφοσίωση στη σύζυγό του, στην γυναίκα του, από αυτές τις αφοσιώσεις που έχουν αρχίσει να σπανίζουν ή, σε κάθε περίπτωση, να θεωρούνται ελαφρώς passé.

Τι συνέβη λοιπόν ξαφνικά και άρχισε να μιλά για το Πολυτεχνείο, την εξέγερση του & το Κυπριακό, την ειρηνική μετάβαση στη Δημοκρατία και, κυρίως, γιατί επιμένει στην τοποθέτησή του;

Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Ο υφυπουργός Παιδείας είπε και επιμένει σε μια άποψη, όχι απλώς επικρατούσα, αλλά δεσπόζουσα στη σχετική βιβλιογραφία, είτε η γραφίδα είναι δεξιά, είτε κεντρώα, είτε αριστερή. Το Πολυτεχνείο υπήρξε, η εξέγερση του & έγινε, θύματα έπεσαν νεκρά από πυροβολισμούς της ολοκληρωτικής εξουσίας της περιόδου. Δεν υποστήριξε, όμως, ποτέ το αντίθετο ο επιμελής υφυπουργός και για αυτόν τον απλό λόγο, επιμένει στη γνώμη που διατύπωσε.

Το Πολυτεχνείο δεν είναι μύθευμα, είπε, αλλά δεν είναι και η αιτία της πτώσης της επτάχρονης δικτατορικής εμπειρίας. Αυτό το υποστηρίζουν εξάλλου τόσοι αριστεροί διανοούμενοι και πολιτικοί που καταντά κοινοτοπία. Η τραγωδία στην Κύπρο ήταν το πρώτο κινούν στη χουντική πτώση.

Κι όσοι επιμένουν ακόμη να διαμαρτύρονται μάλλον από αντιπολιτευτικές εμμονές των εντάσεων που γεννοβολά η εκάστοτε πολιτική συγκυρία το πράττουν, όχι από άγνοια ή από προσωπική εμπάθεια προς το πρόσωπο του υφυπουργού. Αυτός δεν αισθάνεται την ανάγκη να ανακαλέσει ως εάν να βρισκόταν σε αμφιθέατρο των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων.

Κι είναι, νομίζουμε, βέβαιο ότι, επειδή δεν υπερέβη τα εσκαμμένα, δεν "ανακαλεί", δεν  ανασκευάζει αλλά μάλλον προετοιμάζεται για να φέρει σε πέρας την εργασία που του έχει ανατεθεί για αύριο, την επόμενη μέρα.