Ο Rishi Sunak ετοιμάζεται για τη μεγαλύτερη απεργία στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία 12 χρόνια

500.000 εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα ετοιμάζονται να αποχωρήσουν.

Οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα θα κάνουν την μεγαλύτερη απεργία οι λόγοι το υψηλό κόστος ζωής αναρρίχηση αλλά και μια κυβέρνηση που ακροβατεί σε ένα πολύ λεπτό σχοινί.

«Είναι δύσκολο να χάσουμε τους παραλληλισμούς» μεταξύ του περιβόητου «Χειμώνα της δυσαρέσκειας» του 1978-79 και της Βρετανίας το 2023, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Robert Saunders, ιστορικός της σύγχρονης Βρετανίας στο Queen Mary, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.

Ομολογουμένως, η σύγκριση φτάνει μόνο μέχρι εκεί. Στη δεκαετία του 1970 ήταν μια κυβέρνηση των Εργατικών που αντιμετώπιζε σταθερά σοσιαλιστικά συνδικάτα σε ένα κύμα απεργιών που επηρέαζε τα πάντα, από τις παραδόσεις τροφίμων μέχρι το σκάψιμο τάφων, ενώ οι Συντηρητικοί της Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν στην αντιπολίτευση και περίμεναν την ευκαιρία τους.

Ωστόσο μια μαζική απεργία που ορίστηκε για την Τετάρτη θα μπορούσε ακόμη να σηματοδοτήσει μια θέση στην καθοδική τροχιά των Συντηρητικών του Rishi Sunak, όπως ακριβώς έγινε και με τους Εργατικούς του Callaghan.

Η Βρετανία προετοιμάζεται για μια εκτεταμένη απεργία την Τετάρτη, καθώς εκτιμάται ότι 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι από κυβερνητικές υπηρεσίες, λιμάνια, αεροδρόμια και κέντρα εξετάσεων οδήγησης θα κάνουν στάση εργασίας  μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες δασκάλους σε όλη την Αγγλία και την Ουαλία, οδηγούς τρένων από 14 εθνικούς φορείς και προσωπικό πανεπιστημίου.

Ένα χτύπημα κάτω από την μέση ήταν και για τον Σουνάκ, ότι οι πυροσβέστες το βράδυ της Δευτέρας ψήφισαν να απεργήσουν για πρώτη φορά μετά από δύο δεκαετίες.

Ενώ κάθε τομέας έχει τους δικούς του λόγους για να παλέψει για καλύτερα εργασιακά περιβάλλοντα πολλοί από αυτούς απεργούν ξεκάθαρα και μόνο για τον πληθωρισμό να εξακολουθεί να είναι πεισματικά υψηλός. Και αυτό καθιστά πιο δύσκολο για τον Σουνάκ να αποδώσει την ευθύνη στους συνήθεις υπόπτους του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η βιομηχανική δράση χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν ως πολιτικό όπλο από το Συντηρητικό Κόμμα, το οποίο θα μπορούσε να υπολογίζει ότι ένας σημαντικός αριθμός απλών ψηφοφόρων θα εξοργιστεί από την απόσυρση των δημόσιων υπηρεσιών.

Κατά συνέπεια, οι Τόρις έχουν χρησιμοποιήσει συχνά τις απεργίες ως ραβδί για να χτυπήσουν τους αντιπάλους τους στο Εργατικό Κόμμα, χαρακτηρίζοντας το αριστερό κόμμα ως υποστήριγμα των συνδικαλιστικών του χορηγών.

Ο Σουνάκ έχει την τάση να τονίζει πάντα ότι η «πόρτα του είναι ανοιχτή» για τους εργαζόμενους, προειδοποιώντας όμως ότι το δικαίωμα στην απεργία πρέπει να «ισορροπηθεί» με την παροχή υπηρεσιών. Για το σκοπό αυτό, προωθεί τη νομοθεσία που έχει υποσχεθεί εδώ και καιρό για την επιβολή ελάχιστων προτύπων υπηρεσιών σε τομείς που πλήττονται από τη βιομηχανική δράση.

Η συμπάθεια των πολιτών για το ιατρικό προσωπικό πρώτης γραμμής, που είναι υψηλό στο Ηνωμένο Βασίλειο, έχει ενσωματωθεί περαιτέρω από τις ακραίες απαιτήσεις που τέθηκαν στους νοσηλευτές και το άλλο προσωπικό των νοσοκομείων κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Ο Τζέιμς Φρέιν, πρώην κυβερνητικός σύμβουλος που ίδρυσε την εταιρεία συμβούλων δημοσκοπήσεων Public First, επισημαίνει: «Λόγω της κρίσης κόστους διαβίωσης, αυτό που εσείς [ως πρωθυπουργός] δεν μπορείτε να κάνετε, όπως θα μπορούσατε να κάνετε στην παρελθόν, απλώς απεικονίζεται αυτό ως μια ιδεολογικά καθοδηγούμενη απεργία».

Η μετακίνηση σε όλη τη χώρα έχει γίνει δύσκολη όχι μόνο από απεργίες, αλλά από πολλαπλές αστοχίες από τους παρόχους σιδηροδρόμων σε βασικές διαδρομές.

Ένας πρώην υπουργός του υπουργικού συμβουλίου ανέφερε ότι το πιο πιεστικό ζήτημα στην εκλογική τους περιφέρεια είναι η κατάσταση των δημόσιων υπηρεσιών και η απεργία σηματοδότησε πολιτικό κίνδυνο για την κυβέρνηση. Προειδοποίησε ότι το κοινό δεν κατηγορεί τους απεργούς εργαζόμενους, αλλά τους υπουργούς για την αναστάτωση.

Όσοι βρίσκονται στην κορυφή της κυβέρνησης γνωρίζουν τον κίνδυνο ενός τέτοιου μαύρου κεφαλαίου στην ιστορία με τον καγκελάριο, Τζέρεμι Χαντ, να κάνει λόγο για «παρακμή της Βρετανίας» σε ομιλία του την Παρασκευή.

Το αν η κυβέρνηση μπορεί να κάνει πολλά για να αλλάξει την ιστορία, ωστόσο, είναι λιγότερο σαφές.

Ο Σάντερς επιστρέφει στο παράδειγμα του Κάλαγκαν, σημειώνοντας ότι οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα ήταν αρχικά πρόθυμοι να δώσουν στην κυβέρνηση των Εργατικών το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, αλλά ότι μέχρι το 1979 η διάθεση είχε μοιραία σκληρύνει.

Αυτό συμβαίνει επειδή οι απεργίες δεν αφορούν μόνο την πτώση του βιοτικού επιπέδου, υποστηρίζει. «Οφείλεται επίσης στην απώλεια της πίστης στην κυβέρνηση ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν».

Με τις εκλογές να πλησιάζουν το επόμενο έτος, ο Rishi Sunak στερείται χρόνου για να αλλάξει τη γνώμη του κοινού.

Με πληροφορίες από politico.eu και ρεπορτάζ Annabelle Dickson, Graham Lanktree.