Είναι κεντρώος ο Αλέξης Τσίπρας;

Γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι μια ενδιάμεση περιοχή ανάμεσα στην αριστερά και τον χώρο που εκφράζει διαχρονικά το κυβερνών κόμμα γίνεται ελκυστική για πολίτες που δηλώνουν αναποφάσιστοι και τηρούν μια μάλλον επαμφοτερίζουσα στάση απέναντι στα δημόσια πράγματα και τις πολιτικές εξελίξεις. Σε αυτόν τον χώρο, που έχει επικρατήσει πια να ονομάζεται «κεντρώος» ή ακόμη και «μεταρρυθμιστικός», στρέφει το πολιτικό του ενδιαφέρον ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος, όμως, δεν κατορθώνει να αρθρώσει επιδραστικό πολιτικό λόγο.

Καταρχάς, ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που κατά την προσέγγιση του κεντρώου χώρου εμφανίζεται μάλλον ως Προοδευτική Συμμαχία παρά ως ΣΥΡΙΖΑ, προβαίνει σε χοντροκομμένες αφαιρέσεις από την φιλελεύθερη παράδοση, από την οποία και αρδεύεται ιδεολογικά κάθε κεντρώος. Όταν, για παράδειγμα, ζητεί την επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ ή όταν αφήνει διάπλατα ανοιχτή την πόρτα για μια γενναία φοροεπιδρομή στα κοινωνικά μεσοστρώματα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν κάνει τίποτε λιγότερο από ασύγγνωστα επιλεκτικές αναγνώσεις του φιλελευθερισμού, τον οποίο αποκόπτει από την οικονομική του δυναμική και τα εχέγγυα μιας πιθανής ανοδικής κινητικότητας.

Πέρα όμως από τον λαϊκιστικό κρατισμό του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιβαρύνεται με σοβαρά, περίπου «προπατορικά», αμαρτήματα, που άπτονται του ήθους και του ύφους της εξουσίας, όπως την αντιλαμβάνεται ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης. Οι εκφράσεις «Γερμανοτσολιάδες», «Μενουμερυωπάκηδες» και, βέβαια, η νεοζαχαριαδική αναβίωση του λενινιστικού «ή αυτοί ή εμείς, ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» λειτουργούν σίγουρα απωθητικά για την αισθητική και κατά προέκταση, την ηθική του κεντρώου χώρου και της αδήριτης πολιτικής και επικοινωνιακής μετριοπάθειάς του.

Κι αυτήν την πολιτική μετριοπάθεια ο  ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να υποτιμά και, καθώς βαδίζουμε πλησίστιοι προς την κάλπη της 21^ης Μαΐου, να προσβάλει με ορολογίες και με προτάσεις πολιτικής νεοαυριανικού τύπου, ακυρώνοντας έτσι το «άνοιγμα» προς τους κεντρώους πολίτες. Ο υποτιμητικός όρος «ακροκεντρώοι» επανήλθε στην δημόσια σφαίρα και μάλιστα, από τα χείλη του πρώην υπουργού Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ, Παύλου Πολάκη. Ο πολακισμός αποστρέφεται την νηφάλια ανταλλαγή θέσεων και επιχειρημάτων, που μαχητικά εισηγείται ο κεντρώος χώρος. Έτσι, ακόμη και το κοινωνικά και πολιτικά ώριμο αίτημα του «βαθέως κράτους», δηλαδή της ουσιαστικής και μεθοδικής αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, χλευάζεται από την ηγεσία της Κουμουνδούρου, η οποία επιμένει να το αντιμετωπίζει με όρους δήθεν ρεβανσιστικής αναβίωσης του «κράτος της δεξιάς».

Τα λάθη που διαπράττονται, πολιτικά και επικοινωνιακά, είναι λοιπόν αρκετά και κυρίως, σοβαρά από την σκοπιά του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος δείχνει πολιτικά καθηλωμένος στις πολιτικές ευκολίες της ριζοσπαστικής αριστεράς της πρώιμης, αντιπολιτευτικής περιόδου.